Μεγάλη Τετάρτη. Μονή Αιμυαλών

 Εκεί, στα βράχια, κάτω από το Μαίναλο. Εκεί που ακτήμονες και ξενιτεμένοι καλόγηροι, γυρεύουν τον Πατέρα τους να συναντήσουν και σε αυτήν την πορεία, μάνα και σύντροφο μοναδικό την Παναγία έχουν.  Εκεί βρισκόμαστε κι εμείς. Ο Αντώνης, η Μαρία και η ταπεινότητά μου. Στην χρυσή ποδιά, της μάνας μας ,της Παναγιάς και κάτω από το στοργικό βλέμμα των αγίων, ανασαίνουμε, με βαθιές ανάσες ηρεμίας και καταλλαγής. Το πρόγραμμα είναι διαφορετικό και οι ρυθμοί απόκοσμοι. Οι ακολουθίες, είναι εκείνες που μετρούν τον  χρόνο.

Το Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου ξεκινά. Το ταπεινό χέρι του Ηγουμένου, μας μυρώνει σταυροειδώς,  “εἰς ἴασιν ψυχῆς καί σώματος”.

Κι εμείς ζητάμε με συντριβή, τη θεραπεία του νου, των σκέψεων τον εξαγνισμό, την καλοσύνη της καρδιάς, την ομορφιά του έργου των χειρών μας.

Ακολουθία του Μυστικού Δείπνου

Ο όρθρος της επομένης, ξεκινά στις εννέα το βράδυ…

«Ὅτε οἱ ἔνδοξοι μαθηταί ἐν τῷ νιπτῆρι τοῦ δείπνου ἐφωτίζοντο, τότε Ἰούδας ὁ δυσσεβής, φιλαργυρίαν νοσήσας, ἐσκοτίζετο·καί ἀνόμοις κριταῖς σέ τόν δίκαιον κριτήν παραδίδωσι...»

Ψάλλεται σε ρυθμό αργό και κατανυκτικό.

Μοναδικό φως, το φως των καθαρών κεριών που ζεσταίνει το σκοτάδι και το κάνει να μοιάζει,

 με του Θεού το χέρι πάνω από τις ζωές μας.

Στα στασίδια διαγράφονται οι σκιές των μοναχών, με τα κουκούλια ριγμένα στο πρόσωπό τους…σα να θέλουν να μην υπάρχουν.

Πιο πίσω, οι σκιές των κεκμηκότων οδοιπόρων της ζωής. Οι δικές μας σκιές.

Μεγάλη Πέμπτη

Του Σταυρού το Μέγα Μυστήριο.

Της Αληθινής Αγάπης το Μυστήριο.

Αγάπησε ο Χριστός τον άνθρωπο και προχώρησε σε αυτόν.

Και σταυρώθηκε από αυτόν.

Αναστήθηκε και δεν έκρινε, δεν τιμώρησε.

Οπισθοχώρησε και αναλήφθηκε,

 δωρίζοντας για άλλη μια φορά,

 στο πλάσμα του το αγαπημένο,

 το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας.

Εσπερινός και Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου

Οι χοροί των ψαλτών εναλλάσονται:

«Τοῦ Δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ, σήμερον, Υἱὲ Θεοῦ, κοινωνόν με παρά‐ λαβε· οὐ μὴ γὰρ τοῖς ἐχθροῖς σου τὸ Μυστήριον εἴπω· οὐ φίλημά σοι δώσω, καθάπερ ὁ Ἰούδας· ἀλλ’ ὡς ὁ Λῃστὴς ὁμολογῶ σοι· Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν  τῇ βασιλείᾳ σου.»

Αυτό είναι σήμερα το Χερουβικό, αυτό και το Κοινωνικό. Αυτό το ίδιο ψάλλεται και μετά τη Θεία Κοινωνία.

Μετά το πέρας, της Θείας Ευχαριστίας, ο Ηγούμενος εξέρχεται από του Ναού, σιγοψιθυρίζοντας, πότε δεξιά και πότε αριστερά…

Καλή Ανάσταση!

Και στο δικό μας το μυαλό, ετούτο ερμηνεύεται…

«Mα… είναι ακόμα η Προδοσία, τα Πάθη, η Εγκατάλειψη, η Σταύρωση και η Ταφή.  Όμως...θαρσείττε!  Η Ανάσταση, είναι γεγονός αναπότρεπτο και αναμφισβήτητο.»

 Ακολουθούμε στο αρχονταρίκι. Ο καφές του πατρός Γαβριήλ, μας περιμένει σερβιρισμένος σε ασημένιους δίσκους. Στο ξύλινο μπαλκόνι, που κρέμεται πάνω από τον ποταμό, η Φύση μας κερνά ευωδιές της άνοιξης και μελωδίες του αηδονιού.  

'Ωρα του δειλινού.

Η ώρα της Σταύρωσης που πλησιάζει.

Και είναι η ώρα αυτή,

ώρα της απόλυτης κένωσης,

της μεγάλης αδυναμίας,

της αδιαμφισβήτητης ήττας…

Μα είναι και η ώρα του θριάμβου

και της νίκης του Χριστού,

που έγινε Τίμιο Δώρο

και προσφέρθηκε στον άνθρωπο.

Η σιωπή Του, επάνω στον Σταυρό,

κρίνει το δικό μας πνεύμα…

Ο Γέροντας Δαμασκηνός, αναγινώσκει την πορεία προς το 'Αγιο Πάθος, μέσα από τις ευαγγελικές περικοπές, με τη φωνή ραγισμένη από τον πόνο.

Σε τούτη την ανάγνωση, εναλλάσεται, με τον δεύτερο κατά την τάξη, Πατέρα Ιωσήφ.

‘Εξοδος του Τιμίου Σταυρού

Ως άλλος Κυρηναίος, ο Ηγούμενος κουβαλά το Τίμιο και Αγιασμένο Ξύλο του Σταυρού.

"Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου..."

Δάκρυα καυτά, αυλακώνουν την πονεμένη μας ψυχή, που μετέχει στο Θείο Δράμα. Το δικό Του Δράμα, για τη δική μας αμαρτία.

Μεγάλη Παρασκευή

Οι μοναχοί, ζωντανοί νεκροί, κουβαλούν στους ώμους τον Χριστό.

Ψέλνουν:

 «Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου Σε Νεκρόν...».

Επιθέτουν, το 'Αγιό Του Σώμα στον τάφο

και προσκυνούν τα Πάθη τα Σεπτά.

Προσκυνούν τη Δόξα του Βασιλέως.

Γύρω, οι αυστηρές στη χαρμολύπη τους, τοιχογραφίες,

 ψέλνουν κι εκείνες, τον Θεάνθρωπο τον Κεκοιμημένον.

Η μέθεξη της ανθρωπότητας με τη Θεότητά Του εδώ,

το επέκεινα του φθαρτού με το Άφθαρτο.

Ενοποιό στοιχείο; Το Σώμα και το Αίμα.

«Ἔρραναν τὸν τάφον...»

Οι μοναχοί, ως μυροφόροι μαθητές στέκονται γύρω από τον Επιτάφιο.

Ο Επιτάφιος βγαίνει. Βγαίνει και αγιάζει.

Δυο χελιδονοφωλιές γεμίζουν τον περίβολο από κελαηδισμούς,

 στους σπαρακτικούς τόνους των εγκωμίων.

 Η Μονή, γίνεται Ιερουσαλήμ και το σώμα του Μεγάλου Νεκρού,

περιφέρεται μεγαλόπρεπα σε αυτήν.

Κι όταν έρθει η ώρα, οι μοναχοί περνούν κάτω από τον Επιτάφιο.

 Είναι σαν να μπαίνουν στον τάφο.

Κι όποιος μπαίνει στον τάφο με τον Χριστό, ανασταίνεται μαζί Του.

«Τῆς διαφθορᾶς ἐδείχθης ἀλλότριος...»

Περνάμε κι εμείς κάτω από τον Επιτάφιο και νιώθουμε την ύπαρξή μας,

να ζωντανεύει μέσα από την ανυπαρξία του τάφου.

Του τάφου ενός «εγώ», που αποζητά τη νέκρωση και μαζί τη λύτρωση.

Ο Νεκρός Θεός, τοποθετείται στην Αγία Τράπεζα.

Η Ζωή που κατέβηκε στον 'Αδη για να δώσει κι εκεί τη ζωή.

Ο Γέροντας Δαμασκηνός, βγαίνει στην Ωραία Πύλη με το Ευαγγέλιο.

"...οἱ δὲ πορευθέντες ἠσφαλίσαντο τὸν τάφον σφραγίσαντες τὸν λίθον μετὰ τῆς κουστωδίας".

Με αυτήν τη φράση τελειώνει η περικοπή και ο Γέροντας κλείνει με δύναμη το βιβλίο. 

Έτσι κλείνει το ορθρινό ευαγγέλιο, απόψε. Με θόρυβο!

'Οπως, με θόρυβο σφράγισε και ο τάφος του Κυρίου, μπροστά στα μάτια των Φαρισαίων. Με θόρυβο, γίνεται και η Κάθοδός Του στον 'Αδη. Με κρότο θα γίνει και η Ανάστασή Του.

Στα χέρια, κρατάμε τα καθαρά κεριά της λύπης μα και της χαράς, του Τάφου μα και της Ανάστασης. Μαζί, κρατάμε και τα λουλούδια του Επιταφίου, του Χριστού τα λουλούδια. 'Ολα τους, βιολέτες και πασχαλιές. Και όλα τους, κεριά και λουλούδια, να τά 'χει μοιράσει σε καθέναν από εμάς, ο εκκλησάρης της Μονής. Ο πατήρ Ευλόγιος.

Μεγάλο Σάββατο

Μικρή Ανάσταση!

Τα κλείθρα του 'Αδου καταρρέουν για να πατήσει επάνω ο Αναστηθείς Κύριος.

Με άμφια λευκά ο ηγούμενος, ως άγγελος λευκοφόρος καθήμενος επί του τάφου,  σκορπά παντού  δάφνες, ψέλνοντας:

«Ἀνάστα ὁ Θεὸς κρίνων τὴν γῆν...»

Οι καμπάνες και τα σήμαντρα χτυπούν, χαρμόσυνα και δυνατά, στη δόξα της Πρώτης Ανάστασης.

Κι ύστερα:

«Σιγησάτω πᾶσα σὰρξ βροτεία καὶ στήτω μετὰ φόβου καὶ τρόμου καὶ μηδὲν γήινον ἐν ἑαυτῇ λογιζέσθω».

'Ολη τη μέρα, το μυστικό της αναστάσιμης ελπίδας, κάνει την καρδιά να χτυπά δυνατά κι ύστερα να ησυχάζει. Κι ύστερα να χτυπά ξανά και ξανά!

Το κελάηδημα των πουλιών, το τραγούδι του ποταμού, το βοριαδάκι από το Μαίναλο... 'Ολα ψάλλουν μυστικώς, το Ευλογημένο Σάββατο.

Ανάσταση

Ο ήλιος γέρνει στη δύση. Το βράδυ της Αναστάσεως, απλώνεται μαζί με μια αστροφεγγιά πάνω από το φαράγγι.

 «Ἰδού σκοτία...»

Σκοτάδι και αναμονή.

Το μοναστήρι ησυχάζει.

Κόβουν το μουρμούρισμα τα ρυάκια,

σβήνει το βουητό του ο ποταμός, σιγούν τ’ αγρίμια

και εξαίφνης...

«Δεῦτε λάβετε Φῶς!»

Ο Ηγούμενος, διαμοιράζει την ιερή φλόγα κι όλοι χαμογελάμε.

Κοιτάμε ο ένας το άλλον στα μάτια, με βλέμμα γεμάτο προσδοκία

και οι καρδιές μιλούν μέσα από τα χείλη τους, ευχόμενες:

«Καλή Ανάσταση!»

Αναμονή και αδημονία και αγωνία και δίψα.

Δίψα συνάντησης με τον Αναστάντα.

Και σε λίγο…

Χριστός Ανέστη!

Χριστός ανέστη και ο 'Αδης επικράνθη!

Ανέστη ο Χριστός!

 Το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως του Χριστού αντιλαλεί στο φαράγγι κι ύστερα ταξιδεύει μέχρι τον Ταΰγετο και βροντοφωνάζει στα πέρατα της οικουμένης:

Χριστός Ανέστη!

Κυριακή του Πάσχα

Χορό αθανασίας έχει ανοίξει η φύση και συμπαρασύρει σε αυτόν δέντρα γερόκορμα, ταπεινά κρινάκια που ευωδιάζουν, το κελάηδημα του αηδονιού, το βουητό του Λούσιου, του Ταϋγέτου την κορφή, τον παφλασμό της θάλασσας.

Ακόμα μια φορά, η ματιά ακολουθεί τις γαλάζιες γραμμές των αρκαδικών βουνών, που σιγά-σιγά χαμηλώνουν και πάνε σβήνοντας ίσαμε τη Μάνη. Για άλλη μια φορά εμπρός στο θέαμα ετούτο το σώμα θέλει να ξεφύγει, να εξαϋλωθεί, να σβήσει μέσα σε τούτη τη χαρά τον φόρτο και τον μόχθο της ζωής και να μεταμορφωθεί σε φως.

Για άλλη μια φορά ο νους του ερμηνεύει στο τετράδιο της καρδιάς του τη βαθμιαία εκπνευμάτωση της ύλης. Το ουράνιο πέρασμα στην αθανασία. Την άλλη, την ουράνια Αρκαδία. Την Αρκαδία της αιώνιας χαράς.  Ο Θεός λαχτάρησε για τον άνθρωπο και ο άνθρωπος για τον Θεό.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!