Και οργίστηκε και άσπλαχνος έγινε
και λόγους ασπλαχνίας προς τον εύσπλαχνο Θεό εξεστόμισε:
"Οργίσου προς αυτούς που σε αθέτησαν Δίκαιε Κριτά!
Μα κι αν ουδόλως οργιζόμενος
και πολλά ανεχόμενός
εσύ να παραμένεις, επιμένεις,
εγώ την ασέβεια αυτή άλλο δεν την αντέχω
και θα κολάσω αυτούς που σε προκαλούν με τις αμαρτίες τους
που καταφρονούν την ανοχή σου την πολλή
που δε λογίζονται την φιλευσπλαχνία σου.
Εγώ θα τους δικάσω, "υπέρ εσού"
της γης τους ασεβείςς και θα τους εξολοθρεύσω
και δίκαιη τιμωρία θα ρίξω σ’ αυτούς.
Τοιχογραφία από τον ιερό ναό Προφήτου Ηλία, Στεμνίτσα Αρκαδίας.
Και οργισμένους βοά ο Προφήτης:
Ζει Κύριος!
Με τον λόγο μου ετούτο ας μην κατέβει δροσιά και ας αφανιστεί κι η τελευταία και η πιο μικρή στάλα βροχής.
Και ο λιμός την γη επολιόρκησε και εκείνοι που την κατοικούσαν
τα χέρια έτειναν στο Θεό τον πανοικτίρμονα με δάκρυα και στεναγμούς.
Μα τούτος ο λιμός και στον Προφήτη επιτέθηκε και ο Κύριος που τα πάντα με σοφία τα ευτρεπίζει,
καλεί τον κόρακα το άσπλαχνο πουλί και τροφή του δίνει στον Ηλία τον προφήτη να την πάει
για να μην πάσχει και ο δίκαιος με τους αδίκους.
Κι εκείνος ο κόρακας που ποτέ τα δικά του παιδιά δεν τάισε,
αφού άσπλαχνο του ουρανού πουλί θε νάναι,
στον Ηλία πετώντας την τροφή του Θεού προσέφερε.
Τότε ο Προφήτης, τη φωνή του Θεού ακούει:
"Τον κόρακα, τον άσπλαχνο και τον μισότεκνο ιδές,
πώς γίνεται εύσπλαχνος και στη δική μου υπηρεσία τασσόμενος
την τροφή προς εσένα εκόμισε.
Να ντραπείς τώρα προφητη οφείλεις
και των αλόγων την ευπείθεια να μιμηθείς
αφού εγώ ο Θεός σου
την φιλία σου φιλώ
και την απόφασή σου δεν θα λύσω
μα δε δύναμαι τον οδυρμό
και την πάνδημο θλίψη αυτών που έπλασα να βλέπω".
Και πάλι αγρίεψε ο Προφήτης και είπε και αποκρίθηκε:
"Ούτε και ο κόρακας, ο υπηρέτης που έστειλες να με θρέψει,
δεν μπορεί να με προτρέψει την τιμωρία τη δίκαιη κατά των αδίκων να λύσω.
Με λιμό να καταστραφούν οι άνομοι
και μη με οικτίρεις! Της γης τους ασεβείς εξολόθρευσον"
Διατάζει τα πετεινά ο Κύριος
την τροφή να πάψουν σε αυτόν να χορηγούν
και πάντα σοφά σκεπτόμενος
στην ειδωλολατρισσα, στη χήρα του Σαρεπτά τον στέλνει
αυτή να τον διαθρέψει.
Κι εκείνη, η χήρα η εθνική,
μεγάλη φιλοξενία στον Προφήτη προσφέρει
και το τελευταίο ψωμί των πεινασμένων της παιδιών της
μαζί του μοιράζεται και με νερό τον δροσίζει.
Ο Προφήτης ευφραίνεται κι ευλογεί το λιγοστό έλαιον και το ελάχιστο άλευρο
ποτε να μη λείψει από τούτο το σπίτι προσεύχεται.
Και ο σοφός Θεός το σχέδιο του συνεχίζει
κι αρρώστησε ο γιος της γυναικός βαριά και πεθαίνει.
Τι σου χρωστούσα, άνθρωπε του Θεού; θρηνεί εκείνη και στον Ηλία λέγει.
"Πώς μπορώ να συγκριθώ με την αγιότητά σου;
Ήρθες στο σπίτι μου για να μου υπενθυμίσεις την αμαρτία μου και να κάνεις να πεθάνει ο γιος μου;»
Από τον θρήνο κλονίζεται ο Προφήτης:
«Δώσ’ μου το παιδί ", της λέγει
Τα χέρια απλώνει κι από την αγκαλιά της το παίρνει, στο ανώγι το ανεβάζει, στην κλίνη τη δική του το ξαπλώνει
και στον Θεό προσεύχεται:
"Θεέ, μεγαλοδύναμε!
Εσύ που γνωρίζεις την καρδιά και τη ζωή ετούτης της γυναίκας, γιατί επέτρεψες τον θάνατο αυτό;
Τρείς φορές εφύσηξε ο Ηλίας, Πνεύμα Άγιο και Ζωοποιό
στου παιδιού το νεκρό το πρόσωπο
και το παιδί αναστήθηκε και θαύμα πρωτάκουστο εγίνηκε.
Και η χήρα ευθύς ανεβόησε:
"Άγιος είσαι του Θεού και με το στόμα σου τη αλήθειά Του ομιλείς".
Και ο Ηλίας στον Θεό ανεβόα:
"Η τέχνη της σοφίας σου, αναμάρτητε, μηχανεύτηκε κατ'εμού
ανάγκη εύσπλαχνον,
έτσι που όταν ο θρήνος της χήρας την καρδιά μου εσπάραξε
και σε σένα αιτήθηκα
την ανάσταση του νεκρωμένου της παιδιού
εσύ Κύριε πάνσοφε προς εμέ αντιφθέγγεις:
"Τον υιόν μου Ισραήλ που θλίβεται ελέησον, Προφήτα"
Κι εγώ Θεέ φιλεύσπλαχλνε κάμπτομαι και λέγω:
"Γεννηθήτω το θέλημά Σου και ας πέσουν οι όμβροι
τη διψασμένη τη γη να ποτίσουν και ζωή στο σύμπαν να δώσουν.
Εσύ υπάρχεις ως Θεός και Ανάσταση και λύτρωση
Για τούτο η χάρη σου ας έρθει στους ανθρώπους και στα ζώα
γιατί Εσύ μονάχα δύνασαι "τα πάντα περισώζειν"!
(Βασισμένο στην ακριστιχίδα του κοντακίου του προφήτου Ηλιού, που γράφτηκε από τον Ρωμανό τον Μελωδό)
εικ. εξωφύλλου: Προφήτης Ηλίας, αυγοτέμπερα Γεωργίου Κόρδη, iconographytoday Shop
