Καθώς η νύχτα παρατείνεται και η ζωή, όλο και πιο άφωτη γίνεται, με νιάτα γερασμένα, με ανθρώπους φοβισμένους, με βιοτές μίζερες, ζαρωμένες, καχεκτικές, αχρωμάτιστες....
Καθώς η νύχτα επεκτείνεται και γίνεται όλο και πιο σκοτεινή ... υπάρχει ανάγκη μεγάλη, για φως.
Φως αληθινό. Αρκεί τα μάτια να μην κλείσουν, να μην σφαλίσουν, να μην κοιμηθούν.
Φως μέσα στη νύχτα. Μόνιμο,χαροποιό,δυνατό,ζωηρό,
μοναδικό, σπουδαίο.
Φως αναστάσιμο.
Για ετούτο το Φως, έχουμε πλασθεί.
Κυριακή των Βαΐων ξημερώνει.
Βουερό Ωσαννά ακούγεται και φοίνικες στρώνονται να περάσει ο Βασιλέας.
Κι ύστερα, η πορεία προς στον Γολγοθά.
«Θέλω κι εγώ μαζί Σου να πορευτώ», Σου λέω.
Κι Εσύ με κοιτάς με μάτια γαλήνια και πικραμένα…
Ένας κόσμος θαυμάζει, μου λες, να λιθοβολούνται οι αμαρτωλοί και πάνω σε αυτούς τους λίθους, ανέρχεται για να εισέλθει στη Βασιλεία του Παραδείσου.
Σκότωσε μέσα σου τον Φαρισαίο...σταύρωσέ τον
Στείλτον με τον Ιούδα,
μη και σε βρει η Ανάσταση μαζί να κρυφομιλάτε.
Μη και σε εκθέσει το Φως.
Το Φως της Λαμπρής που σε λίγο θα ανατείλει.
ΤΒΜ
(μωσαϊκό στίχων, από το αθωνικό ψαλτήρι, του μακαριστού μοναχού, π. Μωυσέως του Αγιορείτου)
Κυριακή των Βαΐων 2022
( Φωτ. Οία - Σαντορίνη, από unsplash)
