8 Μαϊου. Κυριακή των Μυροφόρων

8 Μαϊου. Κυριακή των Μυροφόρων γυναικών, του Ιωσήφ του ευσχήμονος, του Νικοδήμου του άρχοντος και διδασκάλου του Ισραήλ μα και κρυφού μαθητή του Χριστού. Και μαζί με όλους αυτούς τους τολμηρούς που αψήφησαν κάθε κίνδυνο για την αγάπη Του, γιορτάζει και "ο μαθητής ὅν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς". Ο ‘Αγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, «ὁ ἐπιπεσῶν ἐπὶ τὸ στῆθος τοῦ Ἰησοῦ».

εικ. Γ. Κόρδης

Τόλμη, θάρρος, πίστη, αγάπη και ελπίδα, χαρακτήριζαν όλους αυτούς, σε ώρες δύσκολες και σκοτεινές, που και οι ίδιοι Του οι μαθητές, είχαν διασκορπιστεί από τον φόβο των Ιουδαίων.

Ο Νικόδημος, δεν δίστασε να Τον υπερασπιστεί μπροστά στο μεγάλο συμβούλιο των Ιουδαίων, περιφρονώντας τον κίνδυνο της απώλειας της θέσης του, του κύρους του και κάθε αξιώματός του.

Ο Ιωάννης, ήταν ο μοναδικός από τους μαθητές Του, που Τον ακολούθησαν κάτω από τον Σταυρό, γι αυτό και ο Κύριος σε αυτόν εμπιστεύτηκε, την Παναγία Μητέρα Του, λέγοντας πρώτα σε Εκείνην: «Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου» κι ύστερα σε εκείνον: «Ἰδοὺ ἡ µήτηρ σου».

Ο Ιωσήφ, τόλμησε να παραλάβει το Σώμα του Κυρίου και τυλίγοντάς σε σινδόνη καθαρά, να το ενταφιάσει, όπως Τού έπρεπε.

pinterest, oca.org

Οι Μυροφόρες, είναι οι γυναίκες που με απαράμιλλο θάρρος, «όρθρου βαθέως», πριν ακόμα χαράξει η μέρα ,μετά το Σάββατο του Εβραϊκού Πάσχα, ξεκινούν να επισκεφτούν τον Τάφο. Δεν αγωνιούν, δεν ντρέπονται, δεν φοβούνται. Μόνο πιστεύουν και αγαπούν αληθινά και είναι έτοιμες να ομολογήσουν, θυσιάζοντας τα πάντα για Εκείνον. Και ω…του θαύματος! Είναι εκείνες, οι τολμηρές και θαρραλέες, που βρίσκουν το μνημείο κενό και πρώτες διαδίδουν παντού, την Ανάσταση του Κυρίου.

Μέσα μου βαθειά, αυτούς τους λόγους κράτησα, που σήμερα, κατέθεσε από καρδιάς προς το ποίμνιό του, από την Ωραία Πύλη, του Αγίου Ιεροθέου, Κηπουπόλεως,

ο π. Παϊσιος Παράσχης:

«Με τις πρώτες ακτίνες του ηλίου οι άνθρωποι ξυπνούν για ριχτούν στους αγώνες και στις αγωνίες της ημέρας. Κάθε που ορθρίζει, μια νέα διαδρομή ξεκινά και κανείς μας δεν γνωρίζει, αν αυτή η διαδρομή θα είναι ευχάριστη ή δυσάρεστη. Αν θα είναι διαδρομή προόδου ή οπισθοχώρησης, λύπης ή χαράς.

Αυτό που κρατά τον άνθρωπο και τον βοηθά να ρίχνεται στην στράτα της ζωής, είναι η ελπίδα. Η ελπίδα πως η μέρα που ξεκινά θα είναι καλύτερη από τις προηγούμενες.

Αυτή η ίδια ελπίδα, πως εκείνη την ημέρα που ξεκινούσε, θα έβλεπαν τη μορφή του Ιησού και θα πρόσφεραν σε Αυτόν τα αρώματα της πίστης και της αγάπης τους, ώθησε και τις Μυροφόρες να τολμήσουν. Αυτή η ελπίδα εξαφάνισε κάθε δισταγμό και όπλισε με θάρρος απαράμιλλο τις ψυχές τους. Χωρίς να το καταλάβουν είχαν ήδη επενδύσει σε Εκείνον, από τότε που μαθήτευαν κοντά Του κι Εκείνος φώτιζε τα σκοτάδια της εσωτερικής τους άγνοιας και άνοιγε μέσα τους όλα τα μυστικά μονοπάτια της Θεογνωσίας. Κι έτσι σιγά σιγά, Εκείνος έγινε το επίκεντρο της προσωπικότητάς τους και πλέον δεν μπορούσαν να διανοηθούν τη ζωή τους χωρίς τη μορφή Του.

Γιατί όποιος γνωρίζει και ενδύεται αληθινά τον Χριστό κατά τη ζωή του στη γη, ελπίζει ότι μπορεί να μείνει ενωμένος μαζί Του και αιώνια.

Κάθε ημέρα, για όποιον αγαπά τον Χριστό, είναι η επανεκκίνηση μιας πορείας προς Εκείνον.

Μαζί με την ανατολή του ηλίου, ανατέλλει μέσα του η ελπίδα, ότι ο Κύριος είναι το παν και έχει την βεβαιότητα, ότι καμία δύναμη δεν μπορεί να τον χωρίσει από τον πολυαγαπημένο Ιησού.

Με λαχτάρα και θάρρος τρέχει, το κυριακάτικο πρωινό στο ναό του Θεού, για να ενωθεί με τον Νυμφίο της καρδιάς του και τίποτε το γήινο δεν μπορεί να τον απομακρύνει από το πρόσωπο Εκείνου, που είναι η μοναδική ευτυχία.

Οι Μυροφόρες μας δείχνουν τον δρόμο της συνάντησης, με την αληθινή ζωή.

Ο Νικητής του θανάτου, ο Κύριός μας, έσπασε τα δεσμά του ‘Αδη και περιμένει ολοζώντανος, κάθε Μυροφόρα ψυχή να Του προσφέρει τα μύρα της καρδιάς της.

Κι Εκείνος, ποθεί και ζητά ακατάπαυστα να αντιπροσφέρει, στην ψυχή αυτή, τα μύρα της δικής Του παρουσίας.

Είθε οι μέρες όλων μας να γίνουν όμοιες με το πρωινό της ευωδιαστής πορείας των Μυροφόρων για να χαίρεται η καρδιά μας σε ένα διαρκές αντάμωμα με τον Αναστηθέντα Χριστό. Γένοιτο!»

Σε αυτό το "είθε" και στον απόηχο της ημέρας αυτής, ένα ακόμα "είθε" προσευχή απ’την καρδιά, στα χείλη ανεβαίνει και ψίθυρος δυνατός γίνεται, μέχρι το Θεό να φτάσει και από Εκείνον να εισακουστεί::

"Είθε μέσα μας, Θεέ μου, πάντα να ζουν, ο αγαπημένος σου ο μαθητής κι ο Νικόδημος κι ο Ιωσήφ ο ευσχήμων κι οι Μυροφόρες. Κι έτσι η ζωή μας, να γίνει ολόκληρη, αγάπη μέχρι θυσίας για Εσένα, τόλμη για τον Σταυρό Σου, θάρρος, πίστη και χαρά για την Ανάστασή Σου!