Ένα και μοναδικό κυδώνι, μεγάλο, αφράτο και μυρωδάτο, μας δώρισε για πρώτη φορά εφέτος η μικρή μας κυδωνιά
κι εμείς γλυκό το φτιάξαμε με χρώμα που αστράφτει και γεύση που ακόμα και την ψυχή την αναρρώνει.
ΣΥΝΤΑΓΗ
2 ποτ.ν. κυδώνι
2 ποτ.ν. ζάχαρη
1 ποτ.νερό
Καθαρίζουμε το κυδώνι από τα φλούδια και τα κουκούτσια.
(Δεν μας πειράζει εάν θα μαυρίσει γιατί θα ασπρίσει ξανά καθώς θα βράσει.)
Το κόβουμε σε μπαστουνάκια του 1 εκ.περίπου.
Το βράζουμε με το νερό για 10'.
Προσθέτουμε τη ζάχαρη και το σιγοβράζουμε.
Εάν δούμε ότι το νερό σώνεται πριν βράσει το κυδώνι και πριν πάρει χρώμα ρουμπινί
τότε με προσοχή ρίχνουμε 1 σφηνάκι νερό ακόμα.
Στο τέλος προσθέτουμε 1-2 φύλλα αρμπαρόριζα και τον χυμό από μισό λεμόνι και σβήνουμε τη φωτιά.
Η πεθερά μου που συμβίωσε χρόνια πολλά με την Πολίτισσα πεθερά της, πάντοτε θεωρούσε το γλυκό κυδώνι ως το πρώτο των πρώτων και πάντοτε έδινε πολλή μεγάλη σημασία στο χρώμα του. Ούτε σκούρο, ούτε πολύ ξανθό. Κάπου στη μέση. Απόλυτος συγχρονισμός στο δέσιμο του σιροπιού, στο σωστό βράσιμο και στο λαμπερόι χρώμα. Γι αυτό και ποτέ δεν κούναγε ρούπι πάνω από την κατσαρόλα.
Από την Πόλη ως την Αθήνα. Σε μια διαδρομή χρόνων και γενεών, παρέμεινε ο βασιλιάς των γλυκών του κουταλιού.
Οι Πολίτισσες έλεγαν πώς μετά το φαγητό το καλό παγωμένο γιαούρτι, περιχυμένο με γλυκό κυδώνι, στρώνει το στομάχι. Πόσο δίκιο είχαν.
Η μικρή μας κυδωνίτσα
Στην αγκαλιά της γης παραδομένη,
στο φως του ήλιου ολοκληρωτικά δοσμένη
από ευωδιές απαλές λουσμένη
από της μέλισσας το στοργικό φιλί
χιλιοφιλημένη
και από τα μύρια του Θεού πουλιά
χιλιοτραγουδισμένη,
το ανθάκι της το όμορφο
κυδώνι το έκαμε χρυσό,
στολίδι, φθινοπωρινό κι ευωδιαστό,
εκεί να κρέμεται αγκαλιασμένο από τα φύλλα της τα χνουδωτά,
τη ρόδα του χρόνου που κυλά να ομορφαίνει.
Κι όταν για τα καλά θα μεγαλώσει
η μικρή του μανούλα η Κυδωνίτσα,
στη μάνα των παιδιών
που τρέχουν γύρω από την ποδιά της
σε εκείνη θα το δώσει
γλυκάκι να το κάμει
και τα παιδάκια της
όλα να τα γλυκάνει.
ΤΒΜ
Φωτογραφία: ΤΒΜ
