Ο πατήρ Νικηφόρος, ο Νικόλαος Τζανακάκης όπως τον έλεγαν, γεννήθηκε σ’ ένα ορεινό χωριό των Χανίων, στο Σηρικάρι, καστανοχώρι στα δυτικά του Νομού. Οι γονείς του, ακόμη ήταν μικρό παιδί πέθαναν και τον άφησαν ορφανό. Σε ηλικία 13 ετών, έφυγε από το σπίτι του. Τότε εμφάνισε κα ιτην νόσου του Χάνσεν δηλ. την λέπρα.
Ο Νικόλαος ήταν 16 ετών και όταν τα σημάδια της νόσουήταν πλέον εμφανή, για να αποφύγει τον εγκλεισμό του στην Σπιναλόγκα έφυγε με κάποιο καράβι για την Αίγυπτο. Εκεί εργάστηκε στην Αλεξάνδρεια σ’ ένα κουρείο, όμως τα σημάδια της νόσου γίνονταν όλο και πιο εμφανή, ιδίως στα χέρια και στο πρόσωπο. Γι’ αυτό με την μεσολάβηση ενός κληρικού κατέφυγε στην Χίο, όπου υπήρχε τότε ένα λεπροκομείο, στο όποιο ήταν ιερεύς ο πατήρ Άνθιμος Βαγιανός, ο μετέπειτα Άγιος Άνθιμος.

Ο Νικόλαος έφτασε στη Χίο το 1914 μ.Χ. σε ηλικία 24 ετών. Στο λεπροκομείο της Χίου, υπήρχε το εκκλησάκι του Άγιου Λαζάρου. Σ’ αυτόν τον χώρο, μέσα σε 2 χρόνια ο Άγιος Άνθιμος τον έέκανε μοναχό με το όνομα Νικηφόρο.

Το 1957 μ.Χ. έκλεισε το Λωβοκομείο της Χίου και τους εναπομείναντες ασθενείς μαζί με τον πατέρα Νικηφόρο τους έστειλαν στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, στο Αιγάλεω. Την εποχή εκείνη ο πατήρ Νικηφόρος ήταν περίπου 67 ετών. Τα μέλη του και τα μάτια του είχαν τελείως αλλοιωθεί και παραμορφωθεί από την νόσο.

Εκεί, στον αντιλεπρικό σταθμό ζούσε και ο πατήρ Ευμένιος, ο οποίος είχε κι αυτός προσβληθεί από την νόσο του Χάνσεν, αλλά με την επιτυχή φαρμακευτική αγωγή θεραπεύτηκε τελείως. Ο πατήρ Νικηφόρος και ο Πατήρ Ευμένιος προσπαθούσαν να συνδράμουν και να βοηθήσουν τους ανθρώπου εκειί στο λεπροκομείο.
Μετά από καιρό σε ηλικία 74 ετών, στις 4 Ιανουαρίου του 1964 μ.Χ., κοιμήθηκε ο πατήρ Νικηφόρος. Μετά την εκταφή, τα άγια του λείψανα ευωδίαζαν.

 πηγή: agiosbios.gr

εικόνα: agiownikhforos.gr