Β’ Κυριακή των Νηστειών και η Εκκλησία έχει ορίσει αυτήν την Κυριακή να τιμάται ο ‘Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, δεινός θεολόγος, διαπρύσιος ρήτορας και διαπρεπής φιλόσοφος. Πολλά θα μπορούσε να γράψει κανείς για εκείνον και για τη θεωρία του περί Ακτίστου Φωτός του Θεού, μέσω του οποίου επιτυγχάνεται και η θέωση της ανθρώπινης φύσης. Αυτήν την θεωρία, ο Άγιος Γρηγόριος την εδραίωσε με ατράνταχτα επιχειρήματα, που προήλθαν μέσα από τη μελέτη των ιερών γραφών, την πολυμάθειά του και κυρίως μέσα από την προσευχή του, κατατροπώνοντας έτσι τον αιρετικό Βαρλαάμ και όλη την δυτική φιλοσοφία που υποστηρίζει πως ο Θεός είναι «κλειστό ‘Ον» που ποτέ δεν θα μπορούσε να ενωθεί με τον άνθρωπο.
Όμως, από τότε που ήμουν μαθήτρια ακόμα, άκουγα τον καθηγητή μας να μας μιλάει για τον άγιο και πέρα από όλα αυτά τα τόσο σημαντικά για την Ορθοδοξία, μας έλεγε και κάτι ακόμα που μου φάνταζε τόσο όμορφο, απλό και ελπιδοφόρο:
Από μικρός ο Άγιος, συνήθιζε προτού μελετήσει κάποιο κείμενο, να στέκεται μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, να κάνει τρεις μετάνοιες κι ύστερα να προσεύχεται με θέρμη, ώστε να φωτίζεται ο νους του και να κατανοεί τα ιερά κείμενα. Κι όταν πια στο Άγιον Όρος, αγωνιζόταν με αγρυπνίες, νηστείες και προσευχές, με συγκέντρωση και φυλακή του νοός, τότε και πάλι την Παναγία είχε οδηγό και μεσίτρια και από αυτήν ζητούσε βοήθεια. Έβγαινε στο μπαλκονάκι του κελιού του, που κρεμόταν πάνω από το Πέλαγο και μέσα στης νύχτας τη σιωπή, σήκωνε τα μάτια του ψηλά στον ουρανό ικετεύοντας:
«Φώτισόν μου το σκότος της διανοίας».
Κάποια μέρα και ενώ ο νους ήταν προσηλωμένος στον Θεό, παρουσιάσθηκε μπροστά του ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου και του είπε:
-Ήλθον, τέκνον, απεσταλμένος από την αγιωτέραν των απάντων και Βασίλισσαν των Ουρανών, διά να σε ερωτήσω, διά ποιαν αιτίαν ανά πάσαν στιγμήν κραυγάζεις,
«Φώτισόν μου το σκότος, φώτισόν μου το σκότος!»
Και τότε ο άγιος αποκρίθηκε:
-Και τι άλλο πρέπει να ζητώ από τον Θεό εγώ, ο οποίος είμαι εμπαθής και πλήρης αμαρτιών, παρά να ελεηθώ και να φωτισθώ διά να γνωρίζω το θέλημά του και να το εκτελώ;».
Και ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος απάντησε:
-Η Δέσποινα του κόσμου, θα είναι η βοηθός σου.
Ρωτά τότε ο άγιος Γρηγόριος:
-Καί πού πρόκειται να με βοηθά η Μητέρα του Κυρίου μου; Εις την παρούσαν ζωήν, ή εις την μέλλουσαν;
Αποκρίθηκε τότε ο Θεολόγος:
-Και εις την παρούσαν ζωήν και εις την μέλλουσαν.
Ο Άγιος Γρηγόριος αναγνώρισεε τη σκοτεινιά της αμαρτίας μέσα του και ρίχτηκε στην αγκαλιά του Θεού ζητώντας από Αυτόν τον φωτισμό Του. Και ζητούσε τον φωτισμό μέσα από τρεις απλές λέξεις, που όμως περιέκλειαν όλη τη θεολογία της εκκλησίας. Γιατί το να ικετεύει κανείς το Φως, προϋποθέτει την πίστη ότι ο Θεός είναι το Φως και ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει φως όταν παραδίνεται στο θέλημα του Θεού. Ας ευχηθούμε, η προσευχή του Αγίου Γρηγορίου να γίνει και δική μας και ο Κύριος που θα τη δεχτεί να γίνει μέσα μας το Φως που θα φωτίζει την πορεία μας στα μονοπάτια της αιώνιας Βασιλείας Του.
φωτ. Ο Παντοκράτορας στον τρούλο του Ι.Ναού της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Ψηφιδωτό σε λαμπρό χρυσό που συμβολίζει το Φως της Βασιλείας του Θεού.
