Ο 'Αγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης έφτασε σε τόσο μεγάλα πνευματικά ύψη, ώστε καὶ αυτά τὰ άγρια θηρία ακόμη τον σέβονταν, τον υπάκουαν και τον υπηρετούσαν.
Κάποια ημέρα, στην όχθη τοῦ ποταμού Ιορδάνου ποταμού ο άγιος συνάντησε ένα λιοντάρι. Μόλις το θηρίο τον αντίκρισε, άρχισε νὰ βρυχάται μὲ παρακλητικὸ τρόπο καὶ να ανασηκώνει με δυσκολία το ἕνα του πόδι. Ένα μυτερό κομμάτι καλαμιού τού το είχε τρυπήσει. Το λιοντάρι πονούσε πολύ και περπατούσε με μεγάλη δυσκολία.
Ο Άγιος σαν το είδε τὸ λυπήθηκε. Το πλησίασε, ανασήκωσε το πόδι του και όταν είδε τι έχει συμβεί, έβγαλε τὸ καλάμι καὶ καθάρισε καλὰ τὴν πληγή. Μετά την έδεσε με ένα πανί, χάιδεψε το λιοντάρι και σηκώθηκε να φύγει. Το λιοντάρι όμως που είχε ημερέψει με την αγάπη του Αγίου, από τότε και μετά τον ακολουθούσε όπου και αν πήγαινε και ο άγιος θαύμαζε τη μεγάλη ευγνωμοσύνη του θηρίου. Έτσι ο ‘Αγιος άρχισε να τρέφει το λιοντάρι όπως και τους υποτακτικούς του, με ψωμὶ καὶ βρεγμένα όσπρια. Στὴ Λαύρα, υπήρχε και ένα γαϊδούρι που έφερνε νερὸ απὸ τὸν ποταμὸ Ιορδάνη γιὰ τὶς ανάγκες των ασκητών. Ὁ Άγιος ανέθεσε τη φύλαξη αυτού του ζώου στο λιοντάρι.
-Θα είσαι υπεύθυνο για την ασφάλειά του, του είπε, θα το βόσκεις κοντὰ στὸν ποταμὸ και θα το προσέχεις. Ο άγιος εμπιστεύθηκε στο θηρίο το γαϊδούρι, όπως σε έναν βοσκό τα πρόβατα. Το λιοντάρι υπάκουσε και άλλοτε ακολουθούσε το γαϊδούρι, περιτριγυρίζοντάς το προστατευτικά και άλλοτε καθόταν κοντά του όταν εκείνο ἔβοσκε. Αλήθεια, ήταν ένα θέαμα θαυμαστό.
Κάποια φορά το λιοντάρι απομακρύνθηκε για λίγο, για να βρει τροφή. ‘Ετυχε να περνά από εκεί ένα καραβάνι από ‘Αραβες εμπόρους καμηλιέρηδες. Είδαν, τότε, τὸ γαϊδούρι μονάχο καὶ τὸ έκλεψαν. ‘Οταν τὸ λιοντάρι αναζήτησε παντού τον «φίλο» του και δὲν τον βρήκε, γύρισε στη Λαύρα σκυθρωπὸ και λυπημένο. Ὁ ‘Οσιος, μόλις είδε το λιοντάρι μόνο του και σ᾿ αυτὴ την κατάσταση, υποψιάστηκε ότι θα έφαγε το γαϊδούρι και με ύφος γεμάτο σοβαρότητα του είπε:
- Τί συμβαίνει λιοντάρι; ‘Εφαγες τὸ γαϊδούρι; Φαίνεται λοιπόν ότι ξαναγύρισες στην προηγούμενή σου φύση. Αν και δοκίμασες νὰ μεταμορφωθείς και να ημερέψεις η άγρια φύση σου σε νίκησε. Θυμήθηκες την προηγούμενη περηφάνεια και τη βασιλική σου κυριαρχία πάνω στα άλλα ζώα, εσὺ ὁ φονιὰς καὶ πεθύμησες πάλι να είσαι αρχηγός. Γι αυτό και πρέπει να ταπεινωθείς. Για να γκρεμιστεί ο εγωισμός σου. Να είσαι λοιπόν, όχι λιοντάρι, όπως πεθύμησες, αλλὰ γάϊδαρος κουβαλητής.
Πραγματικὰ τὸ λιοντάρι γίνεται τώρα γαϊδούρι. Ὁ όσιος το διατάζει με απλότητα να αναλάβει την υπηρεσία του γαϊδάρου. Φορτωμένο τις στάμνες, να μεταφέρει το νερὸ στους μοναχούς από τον ποταμό. Υποτάσσεται στον άγιο και εκτελεί την εργασία του γαϊδάρου.
Από τότε που κλέψανε το γαϊδουράκι πέρασε αρκετός καιρός. Το λιοντάρι εκτελούσε τη νέα του υπηρεσία ευχάριστα, ακούραστα καὶ πρόθυμα.
Μερικοὶ αναφέρουν και το παρακάτω περιστατικό: Κάποτε ένας στρατιωτικός πήγε να δει τον γέροντα. Είδε το λιοντάρι να μεταφέρει νερὸ και έμεινε έκπληκτος απὸ το παράξενο αυτό θαύμα. Τότε έδωσε στον όσιο τρία χρυσά νομίσματα - τόση ήταν τότε η τιμή ενός γαϊδάρου – και απάλλαξε τὸ λιοντάρι απὸ τη δύσκολη δουλειά.
Μια μέρα οι ‘Αραβες έμποροι, που είχαν κλέψει το γαϊδούρι, περνούσαν και πάλι από τον ίδιο δρόμο, κοντὰ στην όχθη τοῦ Ἰορδάνου, έχοντας μαζί τους και τὸ κλεμμένο ζώο. Το λιοντάρι βρισκόταν την ώρα εκείνη σ᾿ αυτό τὸ ίδιο μέρος, γιὰ νὰ μεταφέρει νερό. Εἶδε τὸ γαϊδουράκι, τὸ ἀναγνώρισε καὶ ἀφήνοντας τὴν ἰδιότητα τοῦ γαϊδάρου, παρουσιάζεται σὰν λιοντάρι καὶ ἀρχίζει νὰ βρυχᾶται καὶ νὰ στρέφεται ἐναντίον τῶν ἐμπόρων. Αὐτοὶ φοβήθηκαν καὶ τὸ ἔβαλαν στὰ πόδια, ἀφήνοντας μόνα τους τὰ ζῶα.
Τὸ λιοντάρι έπιασε με τα δόντια του το σχοινί και τράβηξε μαζὶ με το γαϊδουράκι και όλες τις καμήλες κατὰ το μοναστήρι. Όταν έφτασαν στο μοναστήρι το λιοντάρι οδήγησε όλα τα ζώα έξω από τὸ κελὶ του Ὁσίου, γεμάτο χαρά. Ο Ἀββὰς που είδε τὸ πρωτοφανὲς θέαμα, χαμογέλασε, κατάλαβε ότι άδικα κατηγόρησε το λιοντάρι και τὸ απάλλαξε απὸ τη δύσκολη ἐργασία του. Μάλιστα τού έδωσε καὶ όνομα. και τὸ ονόμασε Ἰορδάνη. Αυτὸ είναι ένα άλλο σημάδι της μεγάλης χάρης ποὺ πήρε απὸ τὸν Θεὸ ὁ Άγιος. Να δίνει ὀνόματα στὰ άγρια θηρία και στα άλλα ζώα,να συνομιλεί μαζί τους κι εκείνα να είναι ήμερα και να τὸν υπακούουν, ὅπως υπάκουαν όλα τα ζώα τον Αδάμ απὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα.
Αναφέρεται ότι ὁ όσιος ελευθέρωσε τελείως το λιοντάρι καὶ αυτό τον αποχαιρέτισε κλίνοντας το κεφάλι και χάθηκε στὴν απέραντη έρημο. Από τότε μιὰ φορὰ την εβδομάδα ερχόταν στη Λαύρα και τὸν προσκυνούσε. Αλλού λέγεται ότι ο Ἰορδάνης έμεινε με τον όσιο επὶ πέντε χρόνια, καὶ ἄλλοι λέγουν ότι δεν τον αποχωρίστηκε ποτέ..
Όταν ὁ όσιος Γεράσιμος εκοιμήθη, ο Ιορδάνης έτυχε να μην είναι στη Λαύρα. Μετὰ απὸ λίγες μέρες ήρθε καὶ ζητούσε νὰ βρει τον γέροντα και να τον προσκυνήσει. Μάταια όμως.
Μόλις ὁ όσιος Σαββάτιος, ο μαθητὴς του οσίου Γερασίμου, είδε τὸ λιοντάρι να ψάχνει του είπε:
- Ιορδάνη, ὁ Γέροντάς μας, μάς άφησε ορφανούς και έφυγε και πήγε στους ουρανούς, κοντά στον Κύριο. Αλλὰ πάρε τροφὴ καὶ φάγε.
Το λιοντάρι όμως δεν ήθελε να φάει. Εξακολουθούσε να κοιτάζει ανήσυχα εδώ κι εκεί. Ήθελε να δει τον Γεράσιμο και βρυχιούνταν δυνατά, χωρείς να σιωπά ούτε για μια στιγμή. Μάταια ο Σαββάτιος και οι άλλοι μοναχοί το χάϊδευαν στη ράχη και του έλεγαν να φάει και να ησυχάσει.Μα εκείνο βρυχιόταν σα να θρηνούσε. Οι μοναχοὶ συγκινήθηκαν και δάκρυσαν, βλέποντας τη μεγάλη λύπη που ένιωθε το λιοντάρι, επειδή δεν έβλεπε τον άγιο Γέροντα.
Στο τέλος ο γέροντας Σαββάτιος του είπε:
- Έλα μαζί μου και θα δεις τον τάφο του.
Ο Σαββάτιος άρχισε να προχωρεί και ο Ιορδάνης τον ακολουθούσε. Όταν έφτασαν και οι δύο στον τάφο του Ὁσίου σταμάτησαν.
Ο Σαββάτιος τότε είπε:
- Εδώ είναι θαμμένος, Ιορδάνη, ο Γέροντας Γεράσιμος.
Στάθηκε ο Σαββάτιος κοντὰ στον τάφο του οσίου Γερασίμου, δάκρυσε και έβαλε μετάνοια.
Όταν τον είδε το λιοντάρι, έκαμε και αυτό μετάνοια. Μετὰ έπεσε πάνω στον τάφο του οσίου, κτυπούσε το κεφάλι του και βρυχήθηκε δυνατά.
Απὸ τον πολὺ πόνο που ένιωσε, επειδή έχασε τον όσιο, ψόφησε αμέσως. Τόσο πολὺ αγαπούσε τον άγιο Γεράσιμο.
Αυτὸ το θαυμαστὸ γεγονὸς έγινε όχι διότι το λιοντάρι είχε λογικὴ ψυχή, αλλὰ διότι ὁ Θεός ήθελε νὰ δοξάσει έτσι τον μεγάλο αυτόν πατέρα και μετὰ το θάνατό του αλλά και για κατανοήσουμε την σχέση του ανθρώπου με όλα τα πλάσματα της φύσης πριν από την πτώση του και τον εκδιωγμό του από τον Παράδεισο..
Ο ‘Αγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης εικονίζεται πάντοτε με ένα λιοντάρι.
