«Μνήσθητί μου Κύριε...»
Τα πόδια γυμνά τη γη πατούν.
Νιώθουν τον πόνο του αγκαθιού,
τον βάσανο της πέτρας,
του κρύου την οδύνη,
της αβροχιάς το καύμα.
Θλίβεται η ψυχή,
η σκέψη ταπεινώνεται
τα γόνατα λυγίζουν
στο χώμα πέφτουν και ματώνουν
Τα δάκρυα των στεναγμών
τρέχουν καυτά 
Τα χέρια υψώνονται
λαμπάδες γίνονται,
για να καούν,
στη σιωπή της προσευχής,

Κύριε,

τη μορφή Σου θωρώ,
με βλέμμα Σταυρού

να κατέρχεται
την πονεμένη καρδιά,
να αγκαλιάσει.

Κύριε,

τη φωνή σου ακούω:

"Ο πρῶτος οὖν ὑμῶν,

ἔστω πάντων διάκονος"

η κραυγή του ληστή...
«έστω πάντων ο θρίαμβος».

Το Σταυρό σου σφιχτά αγκαλιάζω Κύριε,

και θρηνώ και κραυγάζω και δέομαι...
«Μνήσθητι μου , Κύριε...»

                                                   ΤΒΜ