'Εζησες μια ζωή γνήσια αληθινή και ελληνορθόδοξη.

Πορεύτηκες σε μια πορεία μέσα στο φως και την ομορφιά, που ευωδίασε από βαθύ ορθόδοξο χριστιανικό βίωμα και σήκωσες αγόγγυστα τον δικό σου Σταυρό παραδίνοντας τη ζωή σου στα δικά Του χέρια.

Τα κείμενά σου φωτισμένα και ντυμένα με λογοτεχνική χάρη και άρωμα πνευματικής ευωδίας πάντα θα αποστάζουν "μέλι εκ πέτρας".

Ο λόγος σου συνδυασμένος με μαστοριά, ευγένεια και σχολαστικότητα διακρίνεται από μια υπολανθάνουσα πικρία για την πτώση που ψίθυρος γίνεται εσωτερικής καρδιακής κραυγής κι ύστερα προσευχή και θυμίαμα ενώπιον του Κυρίου.

Τα βιβλία σου κατοικήθηκαν από μια φωτισμένη πολυγνωσία, φιλολογική και θεολογική μαζί_αλήθεια με πόση φώτιση τα συνταίριαζες-

που χαρακτηριζόταν από πραότητα και ταπεινότητα και άναβε στις ψυχές μας, φωτάκια πνευματικής εγρήγορσης και μυστικών εμπειριών.

Οι σκέψεις σου, ελληνορθόδοξες, γνήσιες και αληθινές, έμπλεες μυνημάτων αλήθειας, για την «εν Χριστώ ζωή».

Κάθε νέα έκδοση και ένα νέο ρίγος στις καρδιές μας, δίδασκε την επιστροφή από το ρημαγμένο χθες σε ένα νέο σήμερα, βαθύ και ουσιαστικό, όπου μέσα στην χαρμολύπη και το φως του Κυρίου, όλα τα του κόσμου, φανερώνονταν στα μάτια μας «κενά», δίχως περιεχόμενο και ελπίδα.

Ολόκληρο το έργο σου μαζί και η ζωή σου, μια διαμαντόπετρα, με ευλάβεια και λιτότητα σμιλεμένη, βοήθησε όλους εμάς τους κοπιώντες και πεφορτισμένους οδοιπόρους και λίγο πιστούς, να προσεγγίσουμε το κάστρο της πίστεως όπου σε αυτό κυματίζει πάντα το λάβαρο της ελπίδας και της προσμονής της Ανάστασης.

Της Ανάστασης, της κουρασμένης μας ψυχής, της πονεμένης μας ζωής, της ορφάνιας μας της προσωπικής.

Μελετώντας τις μικρές σου ιστορίες για κρίνα ταπεινά και αγιασμένα καλογεράκια, για σοφούς και ευλογημένους, ηγουμένους πετεινούς μα κι εκείνες τις περίφημες, παπαδιαμαντικές σου αναλύσεις, οι χτύποι της καρδιάς μας γινόντουσαν γαλήνιοι και ακολουθούσαν όλα σου τα νοήματα μέσα στον χώρο και τον χρόνο, καθώς έλεγες πως:

« Με το παραμύθι, παιδιά μου, αγγίζομε τη μάντρα του Παραδείσου, σκαρφαλώνομε λιγάκι και προλαβαίνομε μια στιγμή να κοιτάξομε μέσα.»

Πώς να σε ευχαριστήσουμε, αγαπημένε μας δάσκαλε γι αυτό το πνευματικό οδοιπορικό, που πάντοτε έμοιαζε με γονυκλισία και προσευχή και αφάνιζε το μένος των λογισμών και συνδύαζε τη γλυκύτητα της ελληνικής φύσης και της ορθόδοξης παράδοσης με τον εξαγνισμό της ψυχής και που στο τέλος κάθε ακούσματός του και κάθε ανάγνωσής του, εσύ ο ίδιος μας προέτρεπες μέσα από αυτό,  να ψιθυρίσουμε: 

«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν»

Έφυγες χθες…

Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως.

Ημέρα ανοιξιάτικη, ηλιόλουστη φωτισμένη, σταυροαναστάσιμη για να πορευτείς, ελεύθερος πια από τα γήινα, στη Βασιλεία των Ουρανών, όπου σου έχει ετοιμαστεί τόπος Αναπαύσεως λουσμένος από το Φως το Άκτιστο και Χαροποιό που τόσο επόθησες.Έφυγες χθες, για να πορευτείς στον Κύριο που τόσο αγάπησες.

Εύχου και για εμάς τους ταπεινούς που μένουμε πίσω, κρατώντας στην καρδιά μας πολύτιμο φυλαχτό το έργο σου, μα πάνω από όλα την ιερή παρακαταθήκη της αγάπης, «υπέρ του κόσμου όλου».

"Η Ανάσταση του Χριστού, είπες, γίνεται Ανάσταση του κόσμου. Και η Ανάσταση του κόσμου, γίνεται καινή κτίση και παλλιγενεσία. Με αυτή την πίστη και με αυτή τη χαρά πορεύεται στον κόσμο ο αναστημένος χριστιανός".

Με αυτή την πίστη και αυτή τη χαρά πορεύεσαι κι εσύ τώρα στις αυλές του Παραδείσου.

Με αυτή την πίστη και τη χαρά, εύχου  να πορευτούμε κι εμείς,  "νῦν καὶ εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν"

Καλή Ανάσταση!