Φλεβάρης μήνας ήταν και λίγο μετά της Υπαπαντής.

Είχε μεγάλη παγωνιά μα ο ήλιος έλαμπε δυνατά.

Ένα μικρό δεντράκι, που το έλεγαν Αμυγδαλιά, και που δεν είχε ούτε ένα φυλλαράκι, ζέσταινε κάτω από τις ηλιαχτίδες τα γυμνά κλαριά του.

Βγήκε τότε η Παναγιά μας κι άπλωσε σε ένα από ετούτα τα κλαράκια τα ρουχαλάκια του μικρού Χριστού.

Τότε με μιας, το δεντράκι, η Αμυγδαλιά, ένιωσε την ευωδία από τα άγια ρουχαλάκια να πλημμυρίζει όλη του την ύπαρξη.

Και μπουμπούκιασε ολόκληρο και πριν να το βρει η δύση, τα μπουμπούκια είχαν όλα ανοίξει και τον τόπο τον είχαν ομορφύνει.

Σαν πήγε η Παναγιά μας να μαζέψει τα ρουχαλάκια του Χριστού, είδε τα άνθη τα λευκά που άνθισαν μέσα στην παγωνιά και ευχαριστήθηκε η καρδιά της, γι αυτό κι ετούτη την ευχή έδωσε στο μικρό δεντράκι:

«Μικρή μου μυγδαλίτσα,

και αν είναι βαρυχειμωνιά,

εσύ μέσα σε αυτήν να ανθίζεις και να ευωδιάζεις

και γύρω σου να σκορπάς τα μηνύματα της άνοιξης και της Ανάστασης μαζί.

Λαϊκή παράδοση

( Διασκευή Τίνα Βλασταράκου-Μεταξά)