Δεν πρόλαβε νάρθει ο Φλεβάρης και η αμυγδαλιά στολίστηκε με τα κάτασπρα , τα ευωδιαστά ανθάκια της. Την καμάρωσε η γέρικη η σοφή Ελιά κι ο μικρός σπουργίτης έτρεξε και κάθισε στο πρεβάζι του παραθύρου. Κοιτάει μέσα και βλέπει τη μακρυμαλλούσσα, τη μικρή Μυρτώ. Χτυπάει με το ράμφος του το τζάμι, δυνατά. Τικ, τικ!
- Έλα, της λέει. Έλα έξω να δεις τι όμορφη που έγινε η αμυγδαλίτσα.
Βάζει σκούφο και κασκόλ, το μικρό κορίτσι και σε δυο λεπτά είναι στον κήπο.
-Ωωωω! Τι όμορφη που είναι, λέει και την κοιτάει με θαυμασμό.
Μα πώς μπόρεσε και άνθισε και στολίστηκε μέσα στο χιόνι και στην παγωνιά; αναρωτιέται και κοιτάει τη σοφή την αιωνόβια Ελιά.
Κι εκείνη, που ξέρει τόσα και τόσα, μια όμορφη ιστορία ξεκινά να λέει, που έγινε δυο χιλιάδες χρόνια πριν.
«Φλεβάρης μήνας ήταν, λίγο μετά την Υπαπαντή, και βγήκε η Παναγιά, τα ρουχαλάκια του μικρού Χριστού ν' απλώσει. Κοιτάει γύρω της να δει κάτι που να μην είναι ούτε ψηλό, ούτε χαμηλό για να μπορεί να τα κρεμάσει κι ύστερα ο αέρας να τα φυσήξει και ο ήλιος να τα δει, να τα ζεστάνει, γρήγορα για να στεγνώσουν.
Βλέπει τότε ένα δεντράκι που έχει μόνο κλαριά και δεν έχει ούτε ένα φυλλαράκι.
Εκεί πάει και τα κρεμάει τα ρουχαλάκια του μωρού της η Παναγιά μας. Τότε το δεντράκι νιώθει μια ευωδία από τα ρουχαλάκια που είναι πάνω του απλωμένα και τόσο πολύ που χαίρεται κι αρχίζει ολόκληρο να μπουμπουκιάζει. Πριν να δύσει ο ήλιος καλά-καλά, όλα του τα μπουμπούκια είχαν ανοίξει και σκορπούσαν γύρω τα αρώματά τους.
Κι όταν η Παναγία βγαίνει να μαζέψει τα ρουχάκια του μικρού Χριστού, τόσο πολύ ευχαριστιέται που βλέπει το δεντράκι έτσι ανθισμένο, που του εύχεται:
-Κι αν είναι βαρυχειμωνιά, εσύ μέσα σ’αυτήν, να ανθείς και να ευωδιάζεις και σ’όλο τον τόπο να σκορπάς το μήνυμα της ‘Ανοιξης και της Ανάστασης μαζί.
Κι από τότε που την ευχήθηκε η Παναγιά μας, η μυγδαλιά δεν φοβάται τον παγωμένο βοριά του καταχείμωνου κι ανθίζει κι ευωδιάζει. Κι αν έρθει κι ο χιονιάς;
Τότε…στολίζεται διπλά με λουλούδια και με χιόνια».
Λαϊκή παράδοση, από τις ιστορίες της Ελιάς και του Σπουργίτη
ΤΒΜ
φωτό: Meriç Dağlı
