Η αληθινή συγχώρηση αρχίζει τη στιγμή που το θύμα της αδικίας, της σκληρότητας, της συκοφαντίας, δέχεται τον προσβολέα όπως είναι, για τον λόγο και μόνο ότι επέστρεψε. Όπως ο 'Ασωτος γιός, του οποίου ο πατέρας δεν άρχισε τις ερωτήσεις, δεν διεκδίκησε τίποτε, δεν έθεσε όρους προκειμένου να τον επανεντάξει στην οικογένεια.
Η συγνώμη του Θεού γίνεται δική μας από τη στιγμή που ο Χριστός παίρνει πάνω Του το φορτίο και όλες τις συνέπειες της Πτώσεως, όταν ο Υιός του Θεού γίνεται ο άνθρωπος «ὁ ἐν πληγῇ ὤν» (Ησ. 52-53).Και σίγουρα όχι αφού πρώτα γίνουμε Άγιοι!
Ο Θεός είχε ήδη δώσει την άφεση όταν είπε:
«Είμαι έτοιμος να πεθάνω για σένα: σε αγαπώ».
'Ετσι ακριβώς αρχίζει και η συγνώμη μεταξύ των ανθρώπων.
Εάν σε μία οικογενειακή κρίση ο υπαίτιος απλώς επιστρέψει, και, είτε από πολύν εγωισμό, είτε από υπερβολική συστολή, είτε ακόμη και από το σφίξιμο του φόβου, παραμένει διστακτικός, η λύτρωσή του αρχίζει από τη στιγμή που η οικογένειά του του λέει:
«Μα εμείς ποτέ δεν πάψαμε να σε αγαπάμε· διώξε τον φόβο, σε αγαπάμε σε τέτοιο σημείο που να πονάμε! Τώρα που γύρισες όλα θα γιατρευτούν».
Για κείνον μάλιστα που έχει το δίκιο είναι εύκολο να πει αυτά τα λόγια, πολύ ευκολότερο απ’ όσο για κείνον που έκανε το λάθος· αλλά και διότι η πλευρά που έχει το δίκιο έχει κι αυτή ένα μέρος της ευθύνης για τη ρήξη, για τον καβγά και πρέπει και αυτή να επανορθώσει. Δικό της πρέπει να είναι το πρώτο βήμα προς τη συμφιλίωση.
Ωστόσο, η συγχώρηση δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση το τέλος όλων των προβλημάτων.
Στη μακρινή, ξένη χώρα της ερημιάς του, ο παραπεταμένος παραβάτης, δεν μπορεί παρά να απέκτησε απωθητικούς για την οικογένειά του και τους φίλους του τρόπους. Η μυρωδιά των χοίρων θα είχε για καλά κολλήσει πάνω στο κορμί του άσωτου γιού, και οι συνήθειες της αλλοπρόσαλλης ζωής δεν μπορούν να εξαφανιστούν μέσα σε μια νύχτα· θα πρέπει να τις ξεμάθει σιγά σιγά, ίσως πολύ πολύ αργά· είναι πιθανόν, ίσως αναπόφευκτο να έχει χάσει πολλούς από τους εκλεπτυσμένους τρόπους του αρχικού του περιβάλλοντος· θα πρέπει να τους ξαναβρεί σιγά σιγά. Και η οικογένεια θα μπορέσει να τον επανεντάξει, να τον αναγεννήσει και να τον συγχωρήσει μόνο στον βαθμό που τα μέλη της θα θυμούνται (δεν θα ξεχνούν) τις αδυναμίες του, τα ελαττώματα του χαρακτήρα του, τις κακές συνήθειες που απέκτησε. Να τα θυμούνται χωρίς μνησικακία, χωρίς το αίσθημα της υπεροχής, χωρίς ντροπή, αλλά με τον πόνο που γεννά η συμπάθεια, εκείνη η συμπόνοια που κάνει να «υπερπερισσεύει η χάρη εκεί όπου πλεονάζει η αμαρτία». Με θέληση και αυστηρή αποφασιστικότητα ποτέ ας μην ξεχάσουν από τι πρέπει ο αγαπημένος να προστατευθεί – από τη φυσική του ευθραυστότητα, από την επίκτητη αδυναμία. Διαφορετικά, εκείνος που έχει ανάγκη από την ιαματική και προστατευτική μας βοήθεια θα υποβληθεί σε συντριπτικά ισχυρούς πειρασμούς και θα γίνει το θύμα μιας ατέλειωτης, πικρής αλληλοκατηγορίας.
Συγχωρώ και θέτω υπό επιτήρηση είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα.
Συγχωρώ σημαίνει δέχομαι τον άλλον «καθώς ὁ Χριστὸς ἐδέξατο ἡμᾶς», σημαίνει «ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε», όπως Εκείνος βαστάζει τα δικά μας, τα βάρη του θύματος και τα βάρη του ενόχου, αγαπώντας τους μεν με μία αγάπη χαρούμενη, τους δε με μία αγάπη θυσιαστική, με τη χαρά της αυτο-προσφοράς.
Αυτός είναι ο τρόπος του Θεού. Ο Σταυρός Του μαρτυρεί την πίστη Του στο ανθρώπινο γένος και στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, την ακατάβλητη ελπίδα Του. Έτσι ο θάνατός Του γίνεται ζωή μας και η Ανάστασή Του, η δική μας Αιωνιότητα.
Anthony Bloom, Στο φως της κρίσης του Θεού: Πορεία από το Τριώδιο στην Ανάσταση, 1η έκδοση, εκδ. Εν πλω, Αθήνα, 2009
πηγή: agiosthomas.gr
εικόνα εξωφύλλου: Γιώργος Κόρδης
