«Ο Κύριος παραλαμβάνει τους μαθητές Του
και στη Βηθανία πορεύεται,
τον Λάζαρο να εγείρει.
Στο μνήμα οδηγείται,
του καρδιακού του φίλου,
και δακρύζει.
Στον Θεό και Πατέρα προσεύχεται
και στον νεκρό φωνάζει:
«Λάζαρε δεύρο έξω!»
Τη φωνή Του ακούει, τότε,
ο πικρός και ακόρεστος Άδης
και φοβάται και τρομάζει
και στενάζει
και
«ἀπολύει Λάζαρον, νεκρὸν τεταρταῖον, κειρίαις ἐσφιγμένον».
Μέγα καὶ παράδοξον θαῦμα, τετέλεσται σήμερον!
Οι Εβραίοι εξίστανται και έκθαμβοι μένουν
και τον Κύριο ετοιμάζονται να προϋπαντήσουν
«μετὰ βαΐων καὶ κλάδων»
με ενθουσιασμό να κραυγάσουν:
«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου!»
Η ψυχωφελής και Μεγάλη Τεσσαρακοστή έφτασε στο τέλος κι εμείς καθώς πλησιάζουμε προς το Άγιο Πάσχα, παρακαλούμε τον Χριστό και για τη δική μας έγερση
και τη συνάντηση της δικής μας ψυχής με Αυτόν τον ίδιο, τον Αναστάντα!
Κι αν κάποτε κάποτε, με πόνο και αγωνία, αναρωτιόμαστε:
Πότε θα συναντηθούμε; Πότε θα φτάσουμε στο δικό μας Πάσχα;
Ο γέροντας Εφραίμ, μας παρηγορεί λέγοντας:
«Όποτε φτάσουμε! Κι αν δε φτάσουμε.. όπου φτάσουμε.
Θα προσπαθήσουμε και όπου φτάσουμε.
Πάντως, αν θα βάλουμε στόχο το προσωπικό μας Πάσχα,
της ψυχής μας το Πάσχα, θα γίνει κι αυτό.
Θα δώσει κατά την καρδία μας ο Χριστός.
Δε θα μας προσβάλλει, δε θα μας λυπήσει.
Γιατί ο Κύριος, θέλει να συνεργαζόμαστε με αυτό τον τρόπο της προσευχής και γι’ αυτό και μας δίνει γενναία πίστωση χρόνου.
Εαν, δε, εκλιπαρήσουμε και την Παναγία μας,τότε έχουμε διπλή πίστωση χρόνου».
