Και όλο μου λες:

«κοίταξε γύρω συμφορά

που τελειωμό δεν έχει»

και εγώ σου λέω:

«σώπασε…θαρρείς πως δεν την βλέπω;

Αμέτρητες είναι οι φορές

που χτύπησε την πόρτα μας απρόσμενα

και ακάλεστη

στο σπιτικό μας μπήκε.

Μα ετούτο να το μυστικό

θα σου ειπώ

σιγά μην και τ’ ακούσει.

Κάθε φορά που η συμφορά

την πόρτα μας βροντά,

τότε θαρρείς πως θάμα γίνεται

που εκείνη δεν το ξέρει…

Καθώς ματώνει την καρδιά

και την ψυχή οργώνει,

βγάνει από μέσα μας βαθειά,

χρυσή ομορφιά,

πολύτιμη και δυνατή

και μαργαριταρένια,

που ως τώρα δεν το γνώριζες

πως την εκουβαλούσες.

Δύναμη τη φωνάξαν οι πολλοί

κι ελευθερία οι άλλοι

αδελφοσύνη οι σοφοί

πείσμα οι γεροντότεροι

Καινούργια αρχή οι νέοι.

-Κι εσύ πως την ονόμασες;

Εγώ την είπα ίαση

και Ανάσταση και θάμα.

.......

Την ομορφιά ρεμβάζω

του φθινοπώρου ρόδο

και για τον πόνο γράφω

του τώρα

και του χθες

του σήμερα

και του αύριο

και δεν ξεχνώ

πως όσο και να τον ξορκίζω

είναι ο πόνος

που

με κάνει άνθρωπο

με ανθρωπιά.

Ευχή φυτρώνει μέσα μου

και ρίζες βγάνει,

στις στάχτες και στις λάσπες

και στους τάφους και στ´αποκαΐδια

ρόδα παντού να ανθίσουνε

κι όλο τον κόσμο να γεμίσουνε.

          ΤΒΜ

(Μετά τον κατακλυσμό)