«Στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας,όπου βάφτισε την αδελφή μου τη Μαρίνα, τον γνώρισα για πρώτη φορά το παππούλη μας τον Δανιήλ.
Ήταν Δεκέμβριος του 1979 κι εγώ μόνο 14 χρόνων. Ύστερα έγινα μαθήτριά του στους κύκλους των αντιαιρετικών μαθημάτων που διοργάνωνε, συνεργαζόμενος με τον Άγιο Πορφυριο, τον πνευματικό του, αφού ήταν σπουδαίος μελετητής και ερευνητής της Αγίας Γραφής. Έμαθα πολλά σε αυτά τα μαθήματα και κυρίως έμαθα να μην υποτιμώ την Παλαιά Διαθήκη που είναι ολόκληρη μία προσομοίωση της Καινής. Κάποτε κάποτε, στα μαθήματα αυτά, συναντούσα και τον Αντώνη και η καρδιά μου φτερούγιζε με τα φτερά ενός έρωτα πλατωνικού. Καθώς τα χρόνια περνούσαν και το χθες γινόταν σήμερα, το ειδύλλιο αναπτύχθηκε και η ζωή μου έσμιξε με του Αντώνη τη ζωή, ο οποίος είχε κάνει ένα νέο επαγγελματικό ξεκίνημα κάτω απο τις καλύτερες οικονομικές συνθήκες και προδιαγραφες. Όμως κάποτε θέλοντας ο Θεός να καλλιεργήσει την υπομονή και την πίστη, μας δοκιμάζει επικίνδυνα. Έτσι δοκίμασε κι εμάς το νιόπαντρο ζευγάρι και… καταστραφήκαμε οικονομικά. Ο Αντώνης δούλευε σε δυο δουλειές για να ξεχρεώσει τις επιταγές που απειλούσαν να χτυπήσουν ως ακάλυπτες από τη μια μέρα στην άλλη. Ήταν παραμονή των Φώτων κι εκεί που καθόμαστε οι δυο μας, απελπισμένοι για το πώς θα βρούμε χρήματα να καλύψουμε την τελευταία επιταγή που κινδύνευε να σφραγιστεί σε λίγες μέρες …. Χτύπησε την πόρτα μας ο παππούλης ο Δανιήλ. Μας χαιρέτησε και μας έδωσε σε ένα πακέτο εφημερίδας, τυλιγμένο 1.000.000 δραχμές. Ήταν ακριβώς τα χρήματα της τελευταίας επιταγής.
-Μου τα έδωσε κάποιος χριστιανός, να τα δώσω κάπου που τα έχουν ανάγκη. Κι εγώ σκέφτηκα εσάς, είπε και δεν κάθισε να πιει ούτε ένα ποτήρι νερό ο παππούλης ο Δανιήλ που τίποτε δεν γνώριζε ούτε για το ποσό, ούτε για την επιταγή. Μέχρι να προλάβουμε να συνέλθουμε από την έκπληξη είχε ανοίξει την πόρτα και είχε φύγει.
Λίγους μήνες μετά μια άλλη δοκιμασία μας περίμενε αφού κατά τη διάρκεια της πρώτης μου εγκυμοσυνης χάσαμε ένα κοριτσάκι επταμηνητικο,ανήμερα της Αγίας Παρασκευής. Η νοσοκόμα είπε στην μητέρα μου να πάει να ανάψει μία λαμπάδα που σώθηκα εγώ γιατί το λιγότερο που θα μπορούσε να μου αφήσει η εκλαμψία που είχα πάθει,ήταν η νεφρική ανεπάρκεια και το χειρότερο ήταν να φύγω κι εγώ μαζί με το παιδί. Δυο χρόνια μετά κι ενώ έχουμε χάσει δύο παιδάκια ακόμα, σε μικρότερο μήνα , όλα δείχνουν πως το όνειρο ενός παιδιού μοιάζει να χάνεται και οι ελπίδες να ναυαγούν. Καμμία εξέταση στην Ελλάδα και στο εξωτερικό δεν βρίσκει την αιτία των αποβολών. Όμως ξαφνικά και χωρίς κανείς να το περιμένει έρχεται μία νέα εγκυμοσύνη. Μαζί με τον Αντώνη πάμε στον πατέρα Δανιήλ, που λειτουργούσε στην Αγία Παρασκευή, στη Μαλακάσα και ήταν πια πνευματικός και των δύο. Του λέμε τα νέα και σηκώνεται με χαρά από την καρέκλα του, πηγαίνει εμπρός στις καντήλες της Παναγίας και της Αγίας Παρασκευής παίρνει λάδι και από τις δύο και μου το δίνει λέγοντας:
-Με αυτό θα σταυρώνεις το μωρό και το μέτωπό σου κάθε βράδυ και όλα θα πάνε κατ´ευχήν.Αυτό και έκανα και έτσι γεννήθηκε ο Νεκταριος. Όταν έμεινα έγκυος στον Γιώργο και τον κάλεσα στο τηλέφωνο να του ζητήσω την προσευχή του, είπε πάλι με χαρά:
-Ευλογημένος ο ερχόμενος! προλέγοντας έτσι το φύλο του παιδιού. Κι όταν αργότερα ο Γιώργος καθώς μεγάλωνε, ήταν φιλάσθενος και πάλι με έπιανε μια θλίψη και κούραση και απογοήτευση… εκείνος μου έλεγε:
-Διάβαζε δυνατά δέκα ψαλμούς κάθε φορά που θα βλέπεις ότι το παιδί δυσκολεύεται. Και τους διάβαζα και έβλεπα ως εκ θαύματος πως ό,τι δεν έκαναν οι τετραπλές δόσεις της πόσιμης και εισπνεόμενης κορτιζόνης, το έκανε το ψαλτήρι του Δαυίδ.
Ήταν ένας χαρισματικός πνευματικός και εμπλεος της θειας Χάριτος ο παππούλης μας,ο Δανιηλ.
.Σε κάθε εξομολόγηση μας έφερνε χωρίς να το καταλάβουμε σε πλήρη συναίσθηση της αμαρτίας χωρίς αυστηρότητα, ποινές, επιπλήξεις και βοηθούσε να γεννηθεί μάσα μας το θάρρος, η ελπίδα και η πνευματική δύναμη. Ταπεινός και σεβάσμιος Λευιτης του Χριστού ξεκούραζε κάθε ψυχή ταλαιπωρημένη από της ζωής την ανεμοδούρα.
Μικροί και μεγάλοι, έφηβοι και ηλικιωμένοι, ασθενείς στην πίστη, ψυχικά τραυματισμένοι, πλανεμένοι από αιρέσεις, άνθρωποι των παθών και των εξαρτήσεων, απροστάτευτοι, ταλαιπωρημένοι, βρήκαν κοντά του τόπο γαλήνης και ανέπαυσαν τις ψυχές τους. Μια φορά θυμάμαι πως η θεία μου είχε χάσει την όσφρησή της μετά από μια γρίπη που πέρασε. Ήταν πολύ στενοχωρημένη γι αυτό γιατί είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που ανάρρωσε αλλά η όσφρηση δεν επανερχόταν. Πήγε στην Αγια Παρασκευή , βρήκε τον παππούλη τον Δανιήλ και του είπε πόσο πολύ την ενοχλούσε αυτό. Εκείνος δεν της έδωσε καμία απάντηση μα της πρότεινε να κάνουν μια βόλτα στον περίβολο του ναού. Έτσι κι έγινε. Καθώς περπατούσαν ο π Δανιηλ μιλούσε για διαφορα θέματα που είχαν σχέση με τη φύση και ξαφνικά δείχνει στη θεία μου ένα αγριολούλουδο και της λέει:
-Κυρία Δώρα, αυτό το λουλούδι μυρίζει υπέροχα.
-Αλήθεια; Λέει η θεία μου και αυθόρμητα χωρίς να σκεφτεί ότι δεν έχει όσφρηση, σκύβει να το μυρισει και τότε αντιλαμβάνεται ότι έχει ξαναβρεί τη χαμένη της αίσθηση αφού πλημμύρισε όλη από την ευωδία του λουλουδιού.
Τον Μάρτιο του 2009 ήταν η τελευταία φορά που ακούσαμε τη φωνή του στο τηλέφωνο.Ήθελε να μας αποχαιρετήσει γιατί γνώριζε ότι σε λίγο θα έφευγε κάτι που ήταν άγνωστο σε όλους μας. Κι ύστερα….αποτραβήχτηκε σε ένα μέρος που κανείς δεν ήξερε, για να προετοιμάσει τη συνάντησή του με τον Κύριο . Στις 11 Ιουλίου 2009, μάθαμε ότι ο παππούλης μας, ο Δανιήλ, ταξίδεψε στους ουρανούς.
Η ξαφνική ορφάνεια μας βύθισε σε θλίψη για πολύ καιρό. Τα λόγια του και η ζωή του χρυσή παρακαταθήκη για εμάς και πολύτιμη κληρονομιά, φως και φώτιση έγιναν στα βήματά μας.
Σήμερα, συμπληρώνονται δώδεκα χρόνια από την οσιακή του κοίμηση και εμείς οι μικροί και ταπεινοί της ζωής οδοιπόροι, ευχόμαστε να έχουμε τις πρεσβείες του και τις προσευχές του να μας συνοδεύουν σε κάθε βήμα μας, μέσα σα τούτους τους δύσκολους καιρούς.
ΤΒΜ
