Στο πέρασμα της ζωής μου μέχρι τώρα, πολλούς ανθρώπους έχω αγαπήσει. Νομίζω πώς πια δεν μπορώ να τους μετρήσω μα θέλω να γράφω γι αυτούς γιατί μέσα από αυτούς ο κόσμος συνεχίζει να είναι ακόμα όμορφος! Ανάμεσά τους είναι και η θεία μου η Χρυσάνθη, η μικρότερη αδελφή της μητέρας μας. Πάντα είχε μια αγνή ομορφιά η θεία μου αυτή και μια γλυκειά ταπεινότητα. Κάθε καλοκαίρι που ερχόταν στο χωριό, ήταν για μας τα παιδιά γιορτή. Θυμάμαι πως στεκόταν με πολύ σεβασμό απέναντι στη μάνα της, τη γιαγιά μας τη Μαριγούλα και υπάκουε με αγάπη την κάθε της λέξη. Ευαίσθητη και υπομονετική καθώς ήταν, μας μάζευε όλα τα παιδιά όπως η μέλισσα το μελίσσι  κάθε δειλινό. Κι εκεί στην πέτρινη την σκάλα, αφού πρώτα μας τάιζε στο στόμα, πατατούλες τηγανιτές με φέτα και ντοματούλα, ύστερα έπιανε το τραγούδι και μας μάθαινε να τραγουδάμε τραγούδια με όμορφα λόγια και μελωδίες γλυκές. Οι φωνές μας τότε, αντηχούσαν στο Μαίναλο αντίκρυ ενώ οι ματιές μας ήταν καρφωμένες στον ουράνιο θόλο της Ζάτουνας, που ήτανε στολισμένος με χιλιάδες μικρά και μεγάλα αστέρια. Ο αδελφός μου ο Μιχάλης πάλι, την είχε φύλακα Άγγελό του τη θεία τη Χρυσάνθη, αφού εκείνη τον έσωζε πάντα από τις χειροτονίες της μητρός μας, όταν έπαιρνε τα γαϊδούρια από την αυλή της Σταθίας κι όταν βάπτιζε τα κοτόπουλα της κουμπάρας της Ελένης σε μεγάλα καζάνια με νερό!

-Πού να σκάσει το χάλι σου! Καλοκαίρι ήσυχο δεν θα μα αφήσεις να περάσουμε, του έλεγε κάθε φορά κι ύστερα τού΄δινε μια και τον κλείδωνε στο ζυμωταριό για να τον κρύψει από τη μάνα μας.

Ευλογημένη αισθάνομαι, που όμορφο αποτύπωμα άφησε και στη ζωή μου και στην καρδιά μου, η θεία μας αυτή και ποτέ μα ποτέ δεν ξεχνώ την αγνή ομορφιά της, τη ζεστή αγκαλιά της, την ήσυχη και γλυκειά φωνή της!

ΥΓ Στη φωτογραφία, η θεία μου η Χρυσάνθη κι εγώ  στη Ζάτουνα, το  1967

                                                                                            ΤΒΜ