Δεν ξέρω πώς είναι «να μην συγχωρείς».

Και εύχομαι ποτέ να μην το μάθω.

Εκείνο που ξέρω καλά είναι πως ο δρόμος προς τη συγχώρεση είναι ο δρόμος προς την Ελευθερία,

που όμως…

πρώτα περνά «δια πυρός και σιδήρου».

Τι σημαίνει «δια πυρός και σιδήρου»;

«Να θέλεις να εκδικηθείς, όταν νιώθεις ότι αδικείσαι κι εσύ να συγχωρείς. Αυτό σημαίνει».

Και όπως έγραψε κάποτε ο π. Κάλλιστος Γουέρ:

«Ο αγώνας για συγχώρεση δεν είναι τίποτε λιγότερο από ένα μαρτύριο που κάποτε ματώνει και αυτή την ίδια την καρδιά».

Αξίζει όμως, να ματώνει και αυτή η ίδια η καρδιά;

Ναι…Αξίζει. Είναι η μόνη διέξοδος, όταν οι ανθρώπινες σχέσεις εγκλωβίζονται και ραγίζουν, κάτω από το βάρος της οδύνης και της αδικίας.

Αλλιώς;

Αλλιώς…Σε τρώει το σκοτάδι. Σε καταπίνει η άβυσσος…

Όταν ο ουρανός σε δοκιμάζει

ακόμα μια φορά σε τούτη τη ζωή, με κείνο το διαγώνισμα που έχει για θέμα

«την αδικία και τη συγχωρητικοτητα»,

βγάλε και δες αυτό το σκονάκι που'χει αφήσει εδώ στα γήινα ο 'Αγιος Παΐσιος:

«Το άδικο στη γη, είναι οικόπεδο στον ουρανό».

Κι αφού το δεις καλά,  πάρε ανάσα και γράψε καλά, φίλη μου. Με τέτοιο σκονάκι πρέπει να γράψεις καλά κι άσε τους άλλους να χαίρονται να κερδίζουν τα δίκαια του κόσμου ετούτου. Κι αν κοιτάξεις και στο διπλανό θρανίο, μπορεί να δεις κι εμένα να γράφω μια από τα ίδια, σε μια άλλη κόλλα χαρτί. Γιατί τίποτε δεν θα σου έλεγα για τη «συγχώρεση» αν δεν είχα περάσει κι εγώ από την έρημο «της αντεκδίκησης».

Στη φίλη μου, που την αποκλήρωσε ο πατέρας της κι ας ήταν η μοναχοκόρη του, κι ας του στάθηκε μέχρι το τέλος κερί αναμμένο κι ας του έκλεισε εκείνη τα μάτια. 

Μην το παίρνεις ούτε κατάκαρδα, ούτε προσωπικά. Δικό του έλειμμα ήταν κι ο Θεός να τον συγχωρέσει γιατί εσύ τον έχεις ήδη συγχωρήσει.

ΥΓ Να συγχωράμε και ν´αγαπάμε γιατί αλλιώς χανόμαστε…