'Εσμιξαν τις ζωές τους μια Κυριακή του Σεπτέμβρη του 1958. Εκείνος με καταγωγή από την Πόλη και τον αέρα του κόντη. Κι εκείνη από τη Μεσσηνία, κόρη σταθμάρχη, όμορφη και πολύ προκομμένη. Στον γάμο τους εκείνη ήταν πολύ ευτυχισμένη. Άλλωστε αυτόν ήθελε να παντρευτεί με όλη τη δύναμη της ψυχής της.

 Το καλύτερο παιδί της μάνας της ήταν. Πολύ την άκουγε και ποτέ δεν της χάλαγε χατίρι. Μα ετούτη τη φορά την πρώτη και την τελευταία της ζωής της, δεν θα την άκουγε τη μάνα της η Μαίρη. Θα τον έπαιρνε τον Σωκράτη, ο κόσμος να χάλαγε. Και τον πήρε. Εκείνος πάλι...ούτε που ήξερε τι ήθελε.

-Δεν είμαι εγώ για γάμους και πανηγύρια, έλεγε. Έχω τους φίλους μου, το καφενείο μου, την παρέα μου, τη ζωή μου. 'Ολα τελείωναν σε...ένα ''μου''. Δείγμα ενός ''εγώ'', υπερανεπτυγμένου. Δεν της έκρυψε όμως κανένα του κουσούρι. Από την αρχή, δεν προσποιήθηκε. 'Ολα τα έβλεπε η Μαίρη κι όλα τα καταλάβαινε. Μα επέμενε, υπερεκτιμώντας τις δυνατότητές της:

-Μόνο να παντρευτούμε κι όλα θα τα φτιάξω εγώ με την αγάπη μου! 'Ολα θα τα φτιάξω! Πού θα πάει; Θα το αγαπήσει και το σπίτι, και την οικογένεια. Θα του τα προσφέρω με τόση ζεστασιά κι αγάπη που μέχρι τώρα, ποτέ του δεν θα έχει ξανανιώσει. Και άμα κάνουμε και κανένα κουτσούβελο…Ε…δεν μπορεί…

Ξεκίνησε με όνειρα κι έβαλε τα δυνατά της η Μαίρη να τα κάμει όλα τέλεια. Τόση πίστη στον εαυτό της είχε. Κοκέτα, γλυκομίλητη, περιποιητική, υπομονετική. Πάνω απ'όλα υπομονετική.

 Εικοσιδύο χρόνια μετά από εκείνη την Κυριακή του Σεπτέμβρη, εκείνος φεύγει από το σπίτι… Για να πάρει λίγο αέρα …'Ετσι είπε στον γιο του που τον ρώτησε:

-Πού πας πατέρα;

Δεν ξαναγύρισε ποτέ κι ένα βράδυ, πέντε χρόνια αργότερα από εκείνο το φευγιό του, έφυγε κι από τούτο τον μάταιο κόσμο, μόνος κι έρημος με μια ζωή και μια καρδιά σμπαράλια. Ήταν 25 του Οκτώβρη του 1985…Κανείς δεν έμαθε ποτέ αν τον έκλαψε η Μαίρη, η οποία έζησε πολλά χρόνια ακόμα, παλεύοντας να συγχωρήσει ό,τι δεν έφτιαξε με κείνη την αγάπη που έλεγε πως είχε. Πάλευε μέχρι την τελευταία της στιγμή να καταλάβει γιατί δεν την αγάπησε… Μάταια...Μια φορά, εκεί επάνω στον καφέ με τις φιλενάδες της είπε λυπημένη:

-'Επρεπε να την έχω ακούσει τη μάνα μου και να μην τον παντρευτώ.

Η Μαίρη έφυγε και κείνη ταλαιπωρημένη και δαρμένη από τα κύματα και τις φουρτούνες της ζωής, τον Νοέμβρη του 2013. Μέχρι και τις τελευταίες της στιγμές το όνομα του Σωκράτη φώναζε, πότε λυπημένη και πότε θυμωμένη.

Παράξενα πράγματα. Σεπτέμβρη μήνα παντρεύτηκαν. Οκτώβρη μήνα, έφυγε ο Σωκράτης και 33 χρόνια μετά, Νοέμβρη μήνα έφυγε η Μαίρη. Ένα φθινόπωρο η ζωή τους όλη. Δεν ξέρω αν συναντήθηκαν εκεί πάνω, αν τα μίλησαν, αν τα βρήκαν, αν συγχωρέθηκαν. Εύχομαι έτσι να‘γινε και νάναι αναπαυμένοι.

Σκέπτομαι όμως τις ζωές τους και δακρύζω κι ένα μεγάλο γιατί με ταλανίζει. Ένα γιατί όλο παράπονο, για τον χρόνο που περνά και χάνεται και για εμάς τους ταλαίπωρους που τον αφήνουμε να κυλά σαν ποταμός,  χωρίς να κλείνουμε πληγές, χωρίς να διορθώνουμε τα λάθη, χωρίς να ζητάμε τη συγνώμη, χωρίς να δίνουμε τη συγχώρεση. 

Κοιτώ γύρω μου κορίτσια σαν τη Μαίρη, που παντρεύονται γιατί ερωτεύονται ή γιατί πέρασαν τα χρόνια ή γιατί πρέπει να κάνουν ένα παιδί ή πάλι γιατί θέλουν να πρωταγωνιστήσουν σε μια παράσταση…Για χίλια δυο γιατί. Και βλέπω κι αγόρια που ξέρουν ή δεν ξέρουν πού πάνε και τι κάνουν. Βλέπω αγόρια που ξέρουν ή δεν ξέρουν ποιοι είναι και τι θέλουν, που ξοδεύονται σε σχέσεις δίχως αιτία και σκοπό. Είναι ωραίο να υπάρχει ο έρωτας, και το καρδιοχτύπι και το φτερούγισμα και το σφίξιμο στο στομάχι. Μα αν νιώθεις μόνος σου σ´ετούτο το μεγαλείο, μη γελιέσαι πως εύκολα θα το μοιραστείς. Ίσως κι είναι καλύτερο, μέσα σου να το κρατήσεις και να φύγεις μακριά από τον τόπο της φωτιάς. Να φύγεις για να σωθείς. Αλλιώς θα ζήσεις μια ζωή παραμορφωμένη, με πολλές ανοιχτές πληγές και νεκρές στιγμές. Μια ζωή φθινόπωρο. Αν πάλι μείνεις για να το παλέψεις, να ξέρεις πως κινδυνεύεις να πληγωθείς βαθειά και να πληγώσεις. Κινδυνεύεις να μισήσεις θανάσιμα και να μισηθείς. Κινδυνεύεις να πεθάνεις γιατί κανείς ποτέ δεν μπόρεσε, έτσι να ζήσει. Μα και τότε... Μην χάσεις ούτε το κουράγιο σου, ούτε τη δύναμή σου. Ποτέ δεν σταματούν οι χάρες της ζωής, ούτε κι οι δεύτερες οι ευκαιρίες. Θα έρθει η στιγμή που θα κληθείς να μεταμορφώσεις τα τραύματα που πονούν και δεν σε αφήνουν να ζήσεις, σε κάτι πιο δυνατό. Θα έρθει η στιγμή που θα νιώσεις πως ο πόνος σου μπορεί να γίνει θησαυρός. Ταπεινώσου τότε και αποδέξου τον και σκύψε πάνω του και τον γνώρισέ τον. 'Ισως έτσι να μπορέσεις τον πόνο να  γιατρέψεις, αν συγχωρέσεις τα αίτια και τις αφορμές, που άνοιξαν τα τραύματα και τις πληγές.  'Οταν αυτό πετύχεις, σε δύναμη θα τον έχεις μεταμορφώσει. Είναι επίπονη η συγχώρεση μα είναι και λύτρωση και ίαση και θεραπεία της καρδιάς. Μια νέα αρχή γίνεται μαζί της κι ένα θαύμα συντελείται με το φως της ελπίδας και της αγάπης που δεν προσδοκά την ανταλλαγή. Ένα θαύμα συντελείται και πραγματώνεται γιατί εσύ το θέλησες και το πάλεψες να έρθει στη ζωή σου. 

( Λίγες σκέψεις, με αφορμή τα 36 χρόνια που συμπληρώνονται αύριο από το φευγιό του Σωκράτη που ήρθε, έζησε κι έφυγε χωρίς το θαύμα να το θελήσει. Στη φωτογραφία, ο Σωκράτης και η Μαίρη, τη μέρα του γάμου τους να δείχνουν τόσο ταιριαστοί...)

                                                                                         ΤΒΜ