«Με ένα βαμβάκι βουτηγμένο στο λάδι της μεγάλης καντήλας του Χριστού και της Αγίας Παρασκευής και σταυρώνοντας κάθε βράδυ στο μέρος της κοιλιάς τρεις φορές έφερα στον κόσμο τα τρία μας παιδιά. Δεν το έκανα από μόνη μου αυτό. Δεν ήξερα να το κάνω.

Ο πνευματικός μας, ο γέροντας Δανιήλ, τέκνο πνευματικό του Αγίου Πορφυρίου, εκείνος μας είπε πως αυτό έπρεπε να γίνει, αφού μέχρι τότε είχαμε χάσει τρία παιδιά.

Έτσι το μάθαμε καλά και δε σταματήσαμε να σταυρώνουμε τα παιδιά και αφότου γεννιόντουσαν και καθώς μεγάλωναν. Και εκείνα με τη σειρά τους έμαθαν πως χωρίς το σημείο του σταυρού η ζωή δεν προχωρά.

Και ερχόταν ο Γιώργος, τα πρωινά, πριν φύγει να δώσει εξετάσεις στο σχολείο, έσκυβε το κεφάλι του και έλεγε:

«έλα, μάνα σταύρωσέ με».

Κι ο Νεκτάριος, υπερασπίστηκε με σθένος τον Σταυρό, όταν συνέβη ο περίγυρός του να μειδιάσει, καθώς εκείνος έκανε το σημείο του Σταυρού, περνώντας έξω από έναν ναό.

 Στον καιρό της πανδημίας, ένας γέροντας του Αγίου Όρους (γνωρίζουμε ποιος ήταν) κάποιο βράδυ, διέδωσε μέσω των πνευματικών του παιδιών πως:

«καλό θα είναι, για ανταπεξέλθουμε στα δύσκολα, όποιος θέλει, να σταυρώσει την εξώθυρα του με λάδι από το καντήλι που καίει στα εικονίσματα του σπιτιού του».

Όταν το άκουσα, έμεινα για λίγο σκεπτική και ύστερα τηλεφώνησα σε ένα Μοναστηράκι της Παναγίας και ζήτησα να μιλήσω με τον ηγούμενο που ήξερα πως μονάζει  εκεί από μικρό παιδί.

Εκείνος, όταν το άκουσε μου είπε:

«Α! αυτό είναι μεγάλη ευλογία!  Εμείς δεν ακούσαμε κάτι, μα δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το σημείο του Σταυρού.

Πόσο μάλλον οταν αποτυπώνεται με λάδι από τα καντήλια που καίνε στα εικονίσματα».

Ησύχασα. Έκλεισα το τηλέφωνο και είχε σβηστεί από μέσα μου κάθε αμφιβολία.

Η φωνή του γέροντα, είχε σιγουριά είχε χαρά είχε αισιοδοξία.

Την επόμενη το πρωί διάβαζα τις γραπτές επιθέσεις κάποιων ιερωμένων και μορφωμένων, προς την οδηγία αυτή, η οποία είχε γίνει και σε εκείνους γνωστή.

Μάλιστα ένας από όλους έσπευσε να κατακεραυνώσει ένα σπίτι στο οποίο είδε να κρέμεται στο πόμολο της εξώπορτάς του ένας ξύλινος σταυρός.

Μια σύγχυση παντού και χαρακτηρισμοί στενάχωροι που ξεχείλιζαν απο ειρωνείες, λες και όποιος σταύρωνε την πόρτα του ήταν μάγος του μεσαίωνα.

Ο Σταυρός ο είναι φύλαξ της οικουμένης και είναι των δαιμόνων το τραύμα.

Γι αυτό και κάποιοι το βρίζουν και κάποιοι άλλοι τον γυρνούν ανάποδα και τον βεβηλώνουν και κάποιοι τον ξηλώνουν απο τους δημόσιους χώρους.

Γιατί προκαλεί φρίκη στο αρχέγονο κακό, η ταπείνωση του Χριστού του Βασιλέα της Δόξης.

Γιατί η σιωπή του Εσταυρωμένου κρίνει το πνεύμα της υπερηφάνειας.

Αυτός ο Σταυρός, όταν υψώνεται, με όποιον τρόπο και αν υψώνεται γίνεται όπλο κατά του διαβόλου.

Ο ορθόδοξος χριστιανός το ξέρει καλά πως εδώ στη γη που ήρθε θα σηκώσει Σταυρό και θα ανέβει Γολγοθά.

Μα η ακράδαντη πίστη του στην Ανάσταση του δίνει δύναμη και τον βοηθά να αντιμετωπίζει τη ζωή με αισιοδοξία.

Θέλει τον Σταυρό μαζί του, επάνω του, στην καρδιά του, στην ψυχή του, για να παραμείνει άνθρωπος, για να αγαπάει, για να μην κρίνει, να συγχωρεί και να συγχωρείται.

Όταν κάποτε κατέθεσα με δάκρυα παράπονα της ζωής και ανθρώπινα, σε ώρα εξομολόγησης, ο πνευματικός μού έδειξε τον Εσταυρωμένο.

"Εκεί θα κοιτάς μου είπε".

Κι όταν άλλη φορά, κατέθεσα λογισμούς κατά του πλησίον, πάλι τον Εσταυρωμένο μου έδειξε και τα ίδια λόγια μου είπε.

Τον Σταυρό ο Χριστιανός δεν τον θεωρεί μαντζούνι και μαγικό που θα τον κάνει άτρωτο.

Όπως λέει και ο γέροντας Δαμασκηνός:

«τον Σταυρό τον θελουμε να μας σταυρώνει και να μας βοηθάει…έτσι ώστε

όταν τον σηκώνουμε και τον κουβαλάμε να τον νιώθουμε ελαφρύ».

Σταυρώνουμε τα πάντα γιατί πιστεύουμε στη δύναμή του και γιατί γνωρίζουμε πως

ο Σταυρός ήταν που σταυρώθηκε ο ληστής και μετανόησε και πρώτος τον Παράδεισο άνοιξε,

ο Σταυρός ήταν που τράβηξε την Αγία Μαρία την Αιγυπτία από την ασωτία,

ο Σταυρός ήταν, είναι και θα είναι το σύμβολο της Νίκης του Χριστού.

Γι αυτό ας σταυρώνουμε τα πάντα επάνω μας και ό,τι υπάρχει γύρω μας.

Στο σημείο του νου να σταυρώνετε τους λογισμούς σας για να είναι καλοί, έλεγε ο γερ. Αμβρόσιος

Να σταυρώνετε το νερό σας και το φαγητό σας, έλεγαν και επιμένουν να λένε ακόμα, οι αββάδες και οι γεροντάδες.

Τη βασκανία με το σταύρωμα να τη διώχνετε και κάτω από το μαξιλάρι σας ξύλινο σταυρό να έχετε.

Παντού και πάντοτε του Σταυρού η δύναμη, η σκέπη, το κραταίωμα, το θαύμα και η δόξα!

Χρόνια πολλά!

Φωτ. Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού

Ιερά Μονή Αιμυαλών