Μετά από τα ανείπωτα μαρτύρια ο 'Αγιος Χαράλαμπος, ο ιερέας από την Μαγνησία της Μικράς Ασίας, οδηγήθηκε στον τόπο της καταδίκης του. Και αφού ευλόγησε όλους με το σημείο του σταυρού, γονάτισε να προσευχηθεί για λίγο, για να στείλει την τελευταία δοξολογία του στον Δημιουργό του.
«Ευχαριστώ σοι, Κύριε ο Θεός μου, ότι είσαι ελεήμων και φιλάνθρωπος· γιατί συ νίκησες τον εχθρό και πάτησες τον Άδη και έλυσες τις οδύνες του θανάτου· Κύριε ο Θεός μου, μνήσθητί μου εν τη Βασιλεία Σου!».
Συγκίνηθηκε από τον άγιο θρόνο ο Κύριος με την ταπεινή παράκληση του δούλου Του. Γι’ αυτό και σαν Δίκαιος θέλησε να δοξάσει την έξοδό του. Άνοιξαν με μιάς οι ουρανοί και μέσα σε άκτιστο φως, ο ίδιος ο Δημιουργός του σύμπαντος κατέβηκε με στρατιές αγγέλων, για να παραλάβει την θεοπόθητη ψυχή. Σμαράγδινος αστραφτερός θρόνος στήθηκε από τα Σεραφίμ. Και πάνω απ’ τον γονατισμένο ιερομάρτυρα ο αιώνιος Βασιλιάς προσφώνησε στοργικά τον πολύαθλό του αγωνιστή:
«Έλα προσφιλέστατε δούλε μου Χαράλαμπε, που τόσο κακοπάθησες για το Όνομά μου. Έλα να αναπαυθείς στην αιώνια Βασιλεία. Κοντά στα νέφη των μαρτύρων».
Τέτοια τιμή, τέτοια δοξασμένη προϋπάντηση δεν την είχε ποτέ φαντασθεί ο ταπεινός Γέροντας της Μαγνησίας. Ατένισε μ’ ανείπωτη ευφροσύνη τον πολυαγαπημένο του Νυμφίο, και η καύχησή του για τον Κύριό του κορυφώθηκε, καθώς τον αντίκρυσε μέσα σ’ ανυπέρβλητη λαμπρότητα και δόξα.
—Χριστέ μου! γλυκέ μου Χριστέ!αναφώνησε με λαχτάρα. Η καρδιά του κόντευε να σπάσει από την υπερβολική χαρά και χάρη. Και καθώς ο Άγιος κοίταζε εκστατικός, ακούστηκε και πάλι η γλυκειά φωνή του Θεού:
—Γενναίε μου αγωνιστή, ζήτησέ μου οποία χάρη θέλεις και θα εκπληρώσω τη δέησή σου!
Στάθηκε για μιά στιγμή αμίλητος ο ιερουργός. Η ταπεινοφροσύνη του φώναζε μέσα του να σιωπήσει. Αλλά η αγάπη του για τον πλησίον, για τους πιστούς, τον παρότρυνε να ικετεύσει. Τέλος νίκησε η αγάπη. Και ο Άγιος αποκρίθηκε στον Κύριο:
—Το ότι αξιώθηκα, Δέσποτά μου, να δω το πανάγιό Σου πρόσωπο και ν’ ατενίσω με τα πήλινα μάτια μου την εξαστράπτουσα δόξα Σου, μου είναι τρισμέγιστο. Αφού όμως η ευσπλαχνία Σου με παροτρύνει να Σου ζητήσω κάτι, επίτρεψέ μου να σε παρακαλέσω αυτήν την χάρη να δώσεις στον δούλο Σου.
Όπου θα υπάρχει λείψανό μου ή θα τελείται η μνήμη μου, να μη γίνει στον τόπο εκείνο ποτέ πείνα, ποτέ λοιμός ή άλλες θεομηνίες. Αλλά να υπάρχει ειρήνη σταθερή, σώματος υγεία και σωτηρία ψυχών, πλησμονή σίτου και οίνου και επάρκεια όλων των αναγκαίων.
Κι όσοι θα μνημονεύουν το μαρτύριό μου, να μη συμβαίνει σ’ αυτούς ζημιά υλική, ούτε κακό να βλάπτει την ψυχή τους. Φύλαττε ακόμη γερά τα βόδια των ανθρώπων, Κύριε, για να γεωργούν τη γη Σου και να Σε δοξάζουν οι άνθρωποι μνημονεύοντας κι εμένα. Και
ό, τι αν ζητεί κανείς επικαλούμενος με πίστη το ταπεινό μου όνομα, με την αγία χάρη Σου να εκπληρώνεται.
Και μη λησμονάς Κύριε, ότι είναι άνθρωποι με σάρκα και αίμα και συγχώρεσε ως πολυεύσπλαχνος τις αμαρτίες τους. Ναι, Κύριε και Θεέ μου, δώσε την χάρη Σου σε όλους».
—Να γίνει το θέλημά σου, γενναίε μου αγωνιστά, αποκρίθηκε ο Κύριος και παραλαμβάνοντας την αγιασμένη του ψυχή ανήλθε πάλι στους ουρανούς, ενώ τριγύρω του πετούσαν τ’ αγγελικά τάγματα ψάλλοντας δοξαστικούς ύμνους.
Και προτού ο δήμιος προλάβει να εκτελέσει τη βασιλική διαταγή, το άψυχο πλέον σώμα του Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους έγειρε ήσυχα στη γη. Τα μεγάλα ολόφωτα μάτια έκλεισαν κι ένα γλυκό φως ξεχύθηκε απ’ το θεοδόξαστο πρόσωπο. Ο πολύχρονος και πολυβασανισμένος μάρτυρας του Χριστού είχε ήδη κατοικήσει στα ουράνια σκηνώματα.
Με ταραχή και κατάπληξη πληροφορήθηκε ο Σεπτίμιος Σεβήρος το θαυμαστό τέλος του Ιερομάρτυρα. Γι’ αυτό όχι μόνο δεν ενόχλησε πλέον την κόρη του Γαλήνη που αρνήθηκε τα είδωλα, αλλά της επέτρεψε να παραλάβει την αγία και χαριτόβρυτη σορό, σαν μοναδικό και πολύτιμο θησαυρό που σαν άλλη μυροφόρα, άλειψε με μύρα το άγιο Σκήνωμα και με ύμνους και θυμιάματα, το τοποθέτησε μέσα σε πολύτιμη κιβωτό.
Πάνω στην ιερή αυτή θήκη η ευσεβής πριγκήπισσα είπε και χάραξαν την ημερομηνία της τελειώσεώς του:
Ιερομάρτυς Χαράλαμπος. 10 Φεβρουάριου 202 μ.Χ.
Ταις του σου Αγίου πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς».
Χρόνια πολλά σε κάθε τόπο που τιμά τη μνήμη του Αγίου Χαραλάμπους. Χρόνια πολλά στο χωριό μας, τη Ζάτουνα Αρκαδίας, που τιμά τον Άγιο Χαράλαμπο σε ένα μικρό ξωκλήσι το οποίο είναι χτισμένο ψηλά σε έναν λοφίσκο του Βουφαγίου όρους.
Εκεί υπάρχει και μια μεγάλη εικόνα του Αγίου, όπου κάποτε ο συγγραφέας και μελετητής της ιστορίας του τόπου μας, Νικόλης Φίλης, μας είπε πως όποιο κι αν είναι το σημείο θέασης του Αγίου, διαπιστώνει κανείς πως ο 'Αγιος ακολουθεί με το βλέμμα του τον θεατή, κάτι που διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι.
'Οποιο κι αν είναι το σημείο θέασης του Αγίου, διαπιστώνει κανείς πως ο 'Αγιος ακολουθεί με το βλέμμα του τον θεατή.
Ο Άγιος στα αριστερά της Παναγίας και της Ωραίας Πύλης.
Το παρόν ιστορήθη δια χειρός, Ηλίου ιερ(έως) Παπαπαύλου, κατά το 1861, αρχιερατεύοντος του ........Πολυχρονόπουλου.
Η Ωραία Πύλη και το τέμπλο, αγιογραφημένα τον 19ο αιώνα.
Απολυτίκιον του Αγίου Χαραλάμπους
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ὡς στύλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καί λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Χαράλαμπες· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διά τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τήν σκοτόμαιναν μάκαρ, διό ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.
