Ξεφυλλίζοντας το «Ν’αγαπάς πολύ», το βιβλίο της Αρχοντούλας.

Ποτέ δεν έκανα μια μεγάλη παρουσίαση για ετούτο το βιβλίο μου, σκέφτομαι, κι ας είναι αυτό το πιο βαρύ, από όλα μου τα βιβλία. Ήταν που εκδόθηκε στις δύσκολες μέρες, που εκείνο ο ιός μας είχε αναστατώσει για τα καλά.

'Οπως και να ‘χει, στον ένα χρόνο που πέρασε από την έκδοσή της, η Αρχοντούλα διαβάστηκε και αγαπήθηκε από εκατοντάδες φίλους. Και ο καθένας κράτησε από την πρώτη αυτή ανάγνωση, κάτι με το οποίο ταυτίστηκε μαζί του. Κάτι που του θύμισε τη ζωή του, τη χαρά του, τη λύπη, την πορεία του. Βλέπεις, όλοι μας έχουμε κοινά σημεία στις πορείες μας κι όλων οι ζωές, κάπου και κάποτε συναντώται μέσα από πρόσωπα και γεγονότα. Και λέω πρώτη ανάγνωση, γιατί τα βιβλία μπορούν να δίνουν καινούρια νοήματα κάθε φορά που θα διαβαστούν. Γιατί όπως λέει και ο Benzamin Walter "τα κείμενα παραμένουν νέα, ακόμα κι εν έχουν κοιμηθεί πάνω από πεντακόσια χρόνια".

  Το βιβλίο της Αρχοντούλας, το γράφω κι έτσι γιατί αυτός ήταν ο δεύτερος επικρατέστερος τίτλος, σαν κύριο σκοπό έχει, να καταγράψει τη δυνητική πορεία της αγάπης μέσα από τις ανθρώπινες ζωές, τα πρόσωπα και τα γεγονότα που την περιβάλλουν. Η Αρχοντούλα, ήταν ένα κορίτσι που μεγάλωσε ανάμεσα σε ανθρώπους, γεγονότα και ιστορίες και από όλα αυτά κράτησε και αφομοίωσε, πως η πορεία της ζωής γίνεται πιο ανώδυνη όταν η ψυχή ελευθερώνεται από τα μικρά και ταπεινά που κλέβουν τη χαρά μα και τη ζωή την ίδια, από την κάθε μας μέρα.

Κωδικοποίησε την καλοσύνη και εστίασε σε αυτήν ενώ ό,τι το κακό, δεν της μαγνήτιζε το βλέμμα.

"'Οταν δεν θα μπορείς να πάρεις απαντήσεις, στα αμέτρητα «γιατί» που θα σε ταλανίζουν στη ζωή" της λέει, κάποτε, η γιαγιά η Ακριβή, "τότε κρατήσου, από μια αχτίδα της Αγάπης του Θεού και ταξίδεψε μαζί της ελεύθερα ως τον ουρανό".

Κι έτσι μεγαλώνει η Αρχοντούλα κι έτσι ονειρεύεται. Να αγαπά ό,τι υπάρχει γύρω της. Τη φύση, τα λουλούδια, τα πουλιά, τους ανθρώπους.

Τη σκάφη που έπλενε η μάνα της την έκανε βαρκούλα κι έμπαινε μέσα μαζί με τις ξαδέρφες της, στα παιχνίδια που κάνανε μαζί. Και καθώς ήτανε όλες τους στολισμένες με φεγγαρολούλουδα, ονειρεύονταν πως έβγαιναν τον κόσμο να γνωρίσουν.

"Κι εκεί  τι θα κάνουμε Αρχοντούλα;" Τη ρωτούσε τότε η μικρότερη κι εκείνη απαντούσε:

"Θα αγαπάμε, μόνο θα αγαπάμε".

Αυτό ήταν το όνειρό της και με αυτό ξεκινούσε το ταξίδι της στη ζωή.

 Η Αρχοντούλα δεν θέλει να γνωρίζει τις κακίες και τις ασχήμιες. Κι αν τις γνωρίσει  γρήγορα τις ξεπερνάει, γιατί έχει μια έμφυτη καλοσύνη και ένα χάρισμα να μην τις προσωποποιεί, και να συναισθάνεται πως αυτός που κακιώνει και δηλητηριάζει είναι γιατί έτσι έμαθε…να αδικεί τον εαυτό του. 

 Ωστόσο τα χρόνια περνούν, η Αρχοντούλα βγαίνει στη ζωή κι εκεί, έρχεται η στιγμή, όπως και σε όλους τους ανθρώπους που περνούν από αυτή τη γη, να αναμετρηθεί με το κακό, υπερασπιζόμενη το εγώ της, γιατί έτσι νόμισε πως θα προστατεύσει και θα περιχαρακώσει τον πολύτιμο εαυτό της .

Κι εκεί είναι που θα ματώσει, θα πονέσει, θα ταραχτεί η ψυχή της, θα κινδυνέψει να κυριευθεί από το πύρινο ποτάμι του μίσους.

'Ομως...Όντας σφραγισμένη με το κεντρί της αμφιβολίας και της αμφισβήτησης για τα βήματα της πορείας της, η Αρχοντούλα δεν κουράζεται να αναζητά την αλήθεια. Την αλήθεια για εκείνη και για τον ίδιο της τον εαυτό. Και όσο αναζητά, τόσο διψά από μια ακόρεστη δίψα για την αλήθεια. Μια δίψα που προκαλεί κραυγή.  Μια κραυγή, που ζητά απελπισμένα την ελπίδα, ζητά να βγει από το αδιέξοδο, να ξαναβρεί τον χαμένο της εαυτό, να ξαναβρεί την αγάπη κι Εκείνον τον ίδιο τον Θεό.

Υπάρχει μια στιγμή σε αυτή τη ζωή που όλοι μας, θα περάσουμε από μία κόλαση.  Από μια κόλαση περνά και η Αρχοντούλα και κλαίει και ζητά από τον Θεό να γίνει δικαστής και να δικάσει και να καταδικάσει το κακό που της έκαναν. Με αναφιλητά, Του παραπονιέται πως δεν την προστάτεψε και σαν μικρό παιδί Του ζητά να την υπερασπιστεί. Πρέπει να το κάνει αυτό, ο Θεός! Παιδί δικό του είναι από τότε που γνώρισε τον εαυτό της. Και τώρα; Πώς το κορίτσι εκείνο που έβλεπε μόνο το καλό θα το έβρισκε μέσα της ξανά; 

Σε αυτήν τη δύσβατη πορεία της, έρχονται οι μνήμες, τα πρόσωπα, οι ιστορίες, τα βιώματα κι ένας άνθρωπος, ο Δεσπότης με τους λόγους του, τους φωτισμένους.

Κι όλα αυτά μαζί, αρχίζουν να ανοίγουν μικρά παραθυράκια  για να μπουν  από εκεί μικρές ακτίδες φωτός, που θα φωτίσουν τα αναπάντητα ερωτήματά της. Κάτω από αυτές τις μικρές αχτίδες, η Αρχοντούλα βρίσκει το κλειδί για να ξεκλειδώσει την θύρα της ψυχής της, για να μπει το φως ολόκληρο και να ζεστάνει τα πάντα με την αλήθεια του.

«Βλέπεις ο καθένας μόνος του πρέπει να ξεκλειδώσει αυτή την θύρα γιατί το κλειδί του καθενός είναι διαφορετικό όπως και η προσωπικότητα του», έλεγε ο Δεσπότης.

 Και η Αρχοντούλα αυτό το κλειδί το βρήκε επειδή το ήθελε. Πάντα αυτό που θέλει πολύ η καρδιά και το επιθυμεί στα τρίσβαθά της, πάντα το βρίσκει. Το βρήκε το κλειδί της φυλακής της ψυχής της, ένα δειλινό. Κι άνοιξε τη θύρα της με αυτό. Κι εκεί αντίκρυ από το Μαίναλο, τρύπωσε στην ψυχή της, σα βασιλιάς με πορφυρένιο χιτώνα, το «Φως ιλαρόν» και τα μάτια της Αρχοντούλας άνοιξαν. Και τότε είδε καθαρά και κατάλαβε πως όλο τον καιρό μπροστά της ήταν το κλειδί. Κι είδε ακόμα πως κι εκείνη πάνω του σκόνταφτε κι όλο το κλωτσούσε με θυμό και εκείνο πήγαινε όλο και παραπέρα και απομακρυνόταν όλο και πιο πολύ. Έτσι συγχώρεσε η Αρχοντούλα, ό,τι την πόνεσε πολύ. Μια ώρα του δειλινού που πήρε την ψυχή της αγκαλιά και μίλησε με αυτήν κοιτώντας την στα μάτια. Κι ύστερα αισθάνθηκε και συναισθάνθηκε την ανθρώπινη αδυναμία και τη συμπόνεσε κι έδειξε επιείκεια και συγχώρεση αληθινή.

 Το μυθιστόρημα όμως δεν τελειώνει εδώ. Συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται αέναα και το ταξίδι για την τέλεια αγάπη προς τον Θεό, άρα και προς κάθε δική Του δημιουργία. Η Αρχοντούλα έζησε, άκουσε, έμαθε, έπαθε, βίωσε, γέλασε, έκλαψε, έπεσε, σηκώθηκε, αγάπησε κι έζησε, έζησε και αγάπησε.

Στο μυθιστόρημα υπάρχει μία αλληλουχία γεγονότων και ιστοριών που αναδύονται μέσα από το παρελθόν και ενώνονται με το παρόν επιδρώντας καθοριστικά στη ζωή της ηρωίδας. Είναι γεγονότα και ιστορίες που διανθίζονται από τα στοιχεία της παράδοσης, των ηθών και των εθίμων, των ηρώων και των αγίων, του τόπου μας, καθώς και από το βαθύ πνεύμα της θυσιαστικής αγάπης, που ανέβασε στον Σταυρό τον «Βασιλέα των Πάντων».

Τα πρόσωπα εναλλάσονται σε τούτο μυθιστόρημα, με την Αρχοντούλα να κρατά τον κεντρικό ρόλο, άλλοτε σαν θεατής, άλλοτε σαν ακροατής κι άλλοτε σαν ηρωίδα.

 Ο καιρός περνά, τα χρόνια περνούν και σιγά σιγά βλέπουμε την Αρχοντούλα να αποχωρεί από το εμφανές προσκήνιο και να δίνει την σκυτάλη στη γενιά που ακολουθεί, οδηγώντας την σε εσωτερικές συγκρούσεις και αναζητήσεις.

«'Οταν η ζωή μηδενίζεται ξαφνικά, από έναν θρόμβο, μια νανοκλίμακα, ένα τίποτα, χωρίς να μπορεί η δύναμη της γνώσης να αντιπαρέλθει, τότε πού πρέπει να αναζητήσουμε το μυστικό της αιώνιας αφθαρσίας; Ποιος το κρατά;»

"Μα ο Θεός το κρατά", θα απαντούσε η Αρχοντούλα.

"Και όλα αυτά; Η έρευνα, η γνώση, η τεχνολογία";

"'Ολα αυτά κλίνουν ταπεινά το γόνυ στον Χριστό", θα έλεγε ξανά χαμογελώντας γλυκά, εκείνη. Η Αρχοντούλα.

  Ο ρόλος της Αρχοντούλας  δεν παύει να είναι κεντρικός, καθοριστικός και παράλληλα πρωταγωνιστικός μέχρι και την τελευταία λέξη του βιβλίου.

 Αυτό το μυθιστόρημα έχει βασιστεί σε πολύ αληθινές ιστορίες που οι περισσότερες χαρακτηρίζονται από μια τραγικότητα.

Παρ’όλα αυτά, όλες κρύβουν μέσα τους τη μετουσίωση της τραυματικής και δυστοπικής πραγματικότητας που έρχεται μέσα από την συγχώρεση και τη θυσιαστική αγάπη.

Δεκάδες συγκινητικά μηνύματα έχω λάβει από φίλους αναγνώστες, γνωστούς και αγνώστους και συγκινούμαι κι εγώ που διαπιστώνω πως όλοι μας σε κάποιο σημείο του βιβλίου με κάποιον ήρωα συναντιόμαστε και ταυτιζόμαστε.

 Η Σταυρούλα Σταμάτη, σκηνοθέτις, συγγραφέας, επιμελήτρια  ραδιοφωνικών εκπομπών, ταινιών, ντοκιμαντέρ αλλά και των βιβλίων των εκδ. Σταμούλη, γράφει:

«Μόλις ξαναδιάβασα το βιβλίο σου για δεύτερη φορά. Υπάρχει ένας έρωτας που το διαπερνά. Ο Έρωτας για την Ομορφιά, για την Κτίση, για τους Συνανθρώπους,για τον Θεό. Όμως το διαπερνά και μια λύπη για την πτώση των ανθρώπων και για όλη αυτήν την ομορφιά που χάνουν εξαιτίας των παθών τους. Κι όλα αυτά δίνονται μέσα από καθημερινές, ανθρώπινες,πανανθρώπινες ιστορίες".
                                                         

Η Δήμητρα Σταύρου, φιλόλογος, ποιήτρια, αρχαιολόγος, μουσικός και  η επιμελήτρια των εκδόσεων Σταμούλη θα γράψει:

  "Παρακολούθησα από κοντά μία-μία τις ιστορίες, διάβασα και ξαναδιάβασα την ιστορία της Αρχοντούλας και πάντα ένιωθα...σαν να μου ψιθύριζε η ίδια στο αυτί -κι αυτή σαν τη γιαγιά της Ακριβή- την αξία της αγάπης. Ο τίτλος Ν΄ αγαπάς πολύ δίνει τον τόνο σε όλη μας τη ζωή: Πολύ!"

Η κ. Μυρσίνη Βιγγοπούλου, διακεκριμένη και βραβευμένη συγγραφέας, γράφει: 

"Tο βιβλίο της κ. Μεταξά προσεγγίζει με τρυφερότητα τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο λόγος της, ποιητικός! Πολύ θα ήθελα να γνωρίσω τα μέρη που περιγράφει. Μπράβο της!!!

  Η  Χριστίνα Ραδαίου, φίλη αναγνώστρια, γράφει:

"Έζησα ξανά την δικιά μου απόγνωση όταν ο μπαμπάς μου , η δύναμη μου , η ταυτότητα μου έφυγε τόσο γρήγορα ... Όταν η φράση" που είσαι Θεέ μου " ήταν για πολλά χρόνια στο μυαλό μου και η απόγνωση μου έγινε Θυμός ... Και έτσι ξαφνικά εχθές το βράδυ με την δική σας βοήθεια νομίζω ότι μαζί με τον Κωνσταντίνο βρήκα κι εγώ την δική μου απάντηση ... Εύχομαι να καταφέρω να βρω κι εγώ την λύτρωση μου... Να συναντήσω τον ΚΎΡΙΟ μας και η καρδιά μου να γεμίσει ΑΓΆΠΗ μόνο ΑΓΆΠΗ ... Σας ευχαριστώ για όλη αυτή την ομορφιά κυρία Τίνα ... Πραγματικά να σας έχει ο Θεός καλά ...»

Αυτά ήταν μόνο μερικά από τα λόγια των ανθρώπων που άγγιξε η Αρχοντούλα. Ευχαριστώ πολύ για όλα τα μυνήματα, τα τηλεφωνήματα και τα "δια ζώσης", όμορφα λόγια και εύχομαι πάντα  να ανανταμώνουμε με ομορφιά, μέσα από τους δρόμους που μας ανοίγουν τα βιβλία!  

                                       Τίνα Βλασταράκου-Μεταξά

ΥΓ Εάν ακόμα δεν το έχετε ξεφυλλίσει, μπορείτε να το κάνετε πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο:

Και εάν θελήσετε να το προμηθευτείτε, μπορείτε να το παραγγείλετε πατώντας στον σύνδεσμο των εκδόσεων Θύρα: