«’Αγιε μου Σπυρίδωνα, κάνε μου καλά το αυτί, να σε φέρω ένα γλυκό».

Στην Κίο της Μικράς Ασίας, έτσι έταζε όποιος πονούσε στο αυτί. Κι άμα είχε τέτοιο τάξιμο, στον εσπερινό του ‘Αγιου Σπυρίδωνα, έφτιαχνε λαλάγγια ή χαλβά και τα πήγαινε στο βουνό. Μέσα από το βουνό και δίπλα από το ξωκλήσι του ‘Αι Γιώργη, έβγαινε ένα μεγάλο μάρμαρο που είχε μια τρύπα στη μέση. Απάνω στο μάρμαρο ήταν η μεγάλη εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνα και μπροστά της έκαιγε ένα καντήλι. Γύρω-γύρω το είχαν φραγμένο με τζάμια. Εκεί πήγαινε ο άρρωστος το γλυκό και το έδινε στον παπά. Το έπαιρνε ο παπάς, διάβαζε ευχή και το μοίραζε στα παιδιά και στους μεγάλους. ‘Υστερα πήγαινε ο άρρωστος, άνοιγε τα τζάμια του ‘Αγίου, έβανε το αυτί του επάνω στην τρύπα και παρακαλούσε τον ‘Αγιο να του το γιάνει κι έτσι γινότανε καλά.

Στην Κέρκυρα, ο ‘Αγιος βρίσκεται ολόσωμος και τιμάται πανηγυρικώς με λειτουργίες και μεγαλειώδεις λιτανείες. Οι Κερκυραίοι έχουν δει τον ‘Αγιο πολιούχο και προστάτη τους πολλές φορές να βγαίνει από τον ναό του και να τριγυρνά σε θάλασσα και στεριά, πότε να δώσει τη βοήθειά του και πότε να δωρίσει την ίαση σε όσους τον επικαλούνται. Γι αυτό και χαλάει και τα υποδήματά του και γι αυτό και οι Κερκυραίοι, κάθε τόσο του πηγαίνουν καινούρια.

Μάλιστα σε μια κερκυραϊκή παράδοση ο άγιος παριστάνεται να κυνηγά την πανώλη. Και ακόμα, από παρετυμολογία του ονόματός του, πιστεύεται ότι θεραπεύει και την ευλογιά.

         Γ.Α.Μέγας

«Ελληνικές Γιορτές και ‘Εθιμα της Λαϊκής Λατρείας»