«Το Χρυσό Κόλυβο»
Η Κυρία Θεοτόκος ζήτησε από τον Υιό της, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, από την ημέρα που θα εορτάζεται στη γη η Ανάστασή Του, οι ψυχές να έχουν μια χάρη και μια ανάπαυση μεγαλύτερη.
Και λένε οι Πατέρες ότι εισακούστηκε.
Έτσι και γίνεται καθε χρόνο μέχρι την Παρασκευή το βράδυ πριν την Κυριακή της Πεντηκοστής που οι ψυχές επιστρέφουν και πάλι στον τόπο όπου τις έχει κατατάξει ο Κύριος. Ψυχοπαράσκευο απόψε και Ψυχοσάββατο αύριο.
Το λεγόμενο, απο τον λαό μας, « χρυσό κόλλυβο».
Χιλιάδες ονόματα θα μνημονευτούν στους ναούς και στα πιάτα με το στάρι θα καίει καθαρό μελισσοκέρι, δείγμα πως έτσι όπως ορθώνεται και στέκεται το κερί, έτσι θα αναστηθούμε και σταθούμε όρθιοι όλοι μας την ημέρα της Τελικής Κρίσεως. Και ευχόμαστε, να είναι αυτή η Κρίση που θα φωτίσει τις υπάρξεις μας σαν και τη φλόγα του κεριού.
Οι ψυχούλες περιμένουν από εμάς, το κόλυβο, την προσευχή στο κομποσχοίνι μας, την ελεημοσύνη, το πρόσφορο το ζυμωτό όπου θα βγει μερίδα στο όνομά τους στην Αγία Προσκομιδή, τα σαρανταλειτουργα.
Ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος έλεγε πως είναι προτιμότερο να ευχόμαστε και να ενεργούμε υπερ αναπαύσεως των κεκοιμημένων παρά των ζωντανών. Οι ζωντανοί, έλεγε, μπορούμε να βοηθηθούμε. Εκείνοι όμως, οι κεκοιμημένοι,τώρα δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους και ζητούν από εμάς.
Κι ο μακαριστός γερ. Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Άνδρέα στο Αγιον Όρος, έλεγε πάλι πως για κάθε ψυχή που ευχόμαστε ο Κύριος θα μας ευλογεί γιατί είναι μια πράξη που γίνεται σε έναν άνθρωπο που δεν είναι ανέμεσά μας έτσι ώστε να μπορεί να ανταποδώσει κάπως τη χάρη αυτή. Και συμπληρώνει πως, εάν η ψυχή για την οποία ευχομαστε έχει κιόλας καταταγεί σε τόπο άγιο, τότε η ευλογία θα είναι διπλή.
Πολύ συγκινούμαι τέτοιες μέρες και γράφω πολλά ονόματα κεκοιμημένων, παππούδων, προ παππούδων, φίλων, γειτόνων, συνεργατών, ανθρώπων που γνώρισα σε μικρή ηλικία, ανθρώπων που άκουσα γι αυτούς και που ποτέ δε γνώρισα.
Όλα αυτά τα ονόματα διαβάζονται και σε κάθε λειτουργία και τα μνημονεύω απο μέσα μου την ώρα που λεγεται το
«Τα σα εκ των σων….»
καθώς και την ώρα του
«Αξιον εστί»
Η μεγάλη συγκίνηση όμως είναι η ώρα της θείας Κοινωνίας που ζώντες και κεκοιμημένοι έρχονται να ενωθούν μεταλαμβάνοντας στο κοινό Άγιο Ποτήριο.
Πόσο παρήγορη είναι η πίστη μας, πόσο παραμυθητική και πόσο ελπιδοφόρα. Κι αν η πατρίδα μας είναι μικρή φτάνει που είναι δυνατή η πίστη μας και αυτό είναι που την κάνει μεγάλη.
Ο Κύριος να αναπαύσει όλες τις ψυχές.
Αιωνία η μνήμη!
