Ναι, αγαπημένη μου.
Πολύ πριν σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δεν μίλαγα.
Μονάχα κοίταζα πίσω απ’ τον ώμο της ένα κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
'Οταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είτανε που αργούσες ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ’ αστέρια είτανε γιατί μου λείπανε
τα μάτια σου
κι όταν κτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα δεν είτανε κανείς.
Κάπου όμως μες στον κόσμο είτανε
η καρδιά σου που χτυπούσε.
'Ετσι έζησα.
Πάντοτε.
Και όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;

Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια.
Μα και βέβαια με γνώριζες.
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου,
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου, αγαπημένη μου.

''Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας''​​​​​​ -απόσπασμα

                     ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

φωτ. Aziz Acharki on Unsplash