Το Μάη έχ’ η άνοιξη,

τα χελιδόνια ο Μάρτης,

ο Απρίλης τα τριαντάφυλλα,

κι ο Μάης τα κεράσια.Κεράσια.

Καλώς ήρθατε βαθιά βαθιά λουσμένα,

σαν τιμημένες παρθενιές,

μες στης ντροπής το χρώμα.

Εσάς και τα τριαντάφυλλα,

σα δίδυμ’ αδερφάκια,

με μια πνοή του ο Θεός σας έριξ’ εδώ κάτου,

σας έχει δώσει και των δυο την άνοιξη πατρίδα,

κεράσια, τη γλυκάδα του,

την ευωδιά του, ρόδα,

και τη ζωή σας λιγοστή,

σαν κάθε ωραίου δω κάτου!

Όταν σας βλέπω το πρωί στο δέντρο σας απάνου,

της γης κοράλλια ολόγλυκα,

μικρούλια μου κεράσια,

πότε μου φαίνεσθε δροσιάς σταλαγματιές βαμμένες

μες στην πορφύρα της Αυγής,

και πότε χείλ’ ηδονικά κι αμέτρητα χειλάκια

που στέκεσθε σιωπηλά, με γέλιο,

σα να θέτε να μου ειπείτε κατιτί,

κι εγώ να το γνωρίζω πως είναι γλυκοφίλημα αυτό το μυστικό σας…

Σας καρτερούνε με καημό παιδάκια και κορίτσια,

και σας θωρούνε αχόρταγα στα καλαθάκια μέσα,

και τώρα εκεί τριγύρω σας, γυρνούν σαν πεταλούδες,

και τώρα πάλι σταματούν, κι απάνου σας ξεχνιούνται,

όπως ξεχνιούνται στη γωνιά τα βράδια του χειμώνα,

όταν τους λέγ’ η μάνα τους ωραία παραμύθια.

Σας καρτερεί τριαντάφυλλο αντάμα και κεράσι,

κι η γελαστή αδελφούλα μου, η καστανή μου αγάπη,

την άσπρη την ποδίτσα της μ’ εσάς να τη γεμίσει,

να σας κρεμάσει μια χαρά στ’ αφτιά της ταίρι ταίρι,

σκουλαρικάκια ατίμητα που τόσο θα της στέκουν,

να ’ρθεί μπροστά μου να σταθεί και να μ’ αποτρελάνει!

[1882;] *