Περιθωριοποίηση.
Μια πανάρχαια τακτική και μια πανάρχαια στάση ζωής
που υιοθετείται από άτομα ελλειμματικά προς άτομα αδύναμα ψυχικά.
Αν και πολλές φορές στη μέχρι τώρα ζωή μου έτυχα αυτής της συμπεριφοράς, δόξα «τω Θεώ»,το κύτταρό μου,
που κατευθείαν έστηνε μηχανισμούς άμυνας, με βοήθησε να ανταπεξέλθω.
Και το πιο σπουδαίο είναι πως ενώ αρχικά ένιωθα έκπληξη για τις άσχημες και άδικες συμπεριφορές προς το πρόσωπό μου
και βέβαια λύπη, στη συνέχεια τρία ήταν αυτά που με έσωζαν:
Το πρώτο και μάλλον έμφυτο, ήταν «πως μπορώ και μόνη μου και πως η ζωή μου δεν εξαρτάται από την καλή συμπεριφορά κανενός!»
Σε αυτό το σημείο, που ίσως είναι και το μοναδικό της όλης μου πορείας, ένιωθα πολύ υπερήφανη. Υπερήφανη με την καλή έννοια.
Γι αυτό και δεν μπόρεσα και δεν μπορώ ποτέ να ανεχτώ να γίνω το παιχνιδάκι οποιουδήποτε κακόβουλου ατόμου, είτε αυτό ήταν συγγενής,
είτε φίλος, είτε συνάδελφος, είτε γείτονας.
Το δεύτερο που έκανα και συνεχίζω να κάνω, ήταν να κοιτώ γύρω μου και να βλέπω και να ακούω τα τόσα όμορφα της πλάσης που ανήκουν σε όλους μας.
Έμαθα να αντικρούω το κακό σχόλιο,την ύπουλη συμπεριφορά και κάθε τύπου υπονόμευση, με το να γυρνάω το κεφάλι από την άλλη μεριά,
να βλέπω τους ουρανούς, τα λουλούδια, τις θάλασσες, τα πουλιά, τα παιδιά που χαμογελούν, τα βιβλία που ταξιδεύουν,
τις μουσικές που μαγεύουν, τις προσευχές που γαληνεύουν, και να λέω:
«Και όμως η ζωή είναι ωραία!»
Και το τρίτο που έκανα, ήταν πάντα να συγχωρώ μέσα από τα βάθη της ταπεινής μου καρδιάς, γιατί ήξερα πως όσοι κάνουν κλίκες
και περιθωριοποιούν βάναυσα κάποιο άτομο, είναι άρρωστοι ψυχικά στη χειρότερη των περιπτώσεων,
ενώ στην καλύτερη έχουν μια τεράστια μαύρη τρύπα στην ψυχή και δεν ξέρουν από πού να αρχίσουν να την κλείνουν.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί…με λύπη πληροφορήθηκα πως ο γιος μιας φίλης μας έκανε απόπειρα αυτοκτονίας.
Και επίσης με λύπη πληροφορήθηκα πως η κόρη ενός άλλου φίλου μας, δεν είναι καθόλου καλά γιατί αποζητά
διακαώς την αποδοχή των φίλων και των συμμαθητών της,την οποία δεν μπορεί να έχει…
Τουναντίον έχει να αντιμετωπίσει την περιθωριοποίησή τους, τον χλευασμό και την κοροιδΐα τους και να ακούει όλα τα «ψου ψου ψου» σε κάθε της πέρασμα.
Ξέρετε φίλοι μου…έχω ζήσει απίστευτες τέτοιες ιστορίες στα 58 χρόνια του βίου μου, εκ των οποίων τα 30 τα πέρασα στο σχολείο.
Συγκλονίζει η Ελένη της Θεσσαλονίκης, που πριν πολλά χρόνια αυτοκτόνησε μπροστά στα μάτια των συμμαθητών της,
οι οποίοι ειχαν συνομονοήσει να την αποκαλούν «πορνη» γιατί δεν έκανε σχέση με κανέναν τους.
Αυτοί ουσιαστικά θα έπρεπε να ήταν αντίζηλοι αφού διεκδικούσαν την ίδια κοπέλα. Αλλά… δυστυχώς τους ένωσε η εκδίκηση.
Έτσι η Ελένη που υποθετουμε πως ίσως κι εκείνη να ήθελε να τους εκδικηθεί ασυνείδητα... Ισως…
Η Ελένη χάθηκε άδικα και οι συμμαθητές της έζησαν για μια ζωή με το μαρτύριο των τύψεων.
Δεν είναι αστείο… Η αδυναμία εντοπίζεται και στις δυο πλευρές.
Και στα παιδιά που δέχονται και στα παιδιά που κάνουν.
Για ό,τι συμβαίνει, και στη μια και στην άλλη περίπτωση, υπεύθυνη είναι η οικογένεια και μόνο αυτή.
Εάν η οικογένεια κουτσομπολέψει, θα κουτσομπολεψει και το παιδί της.
Εάν η οικογένεια κατέχεται από θυμό,γκρίνια και αλαζονεία, κοροϊδία και ειρωνία, τα ίδια και ακόμα χειρότερα θα αναπτυχθούν και θα ριζώσουν στην ψυχή του παιδιού της.
Και εάν η οικογένεια εξαρτά τη χαρά της, την καλή της διάθεση και την ισορροπία της από τον περίγυρο, θα στείλει στην κοινωνία ένα παιδί αδύναμο έτοιμο να το κατασπαράξει η σκληρότητα, η βιαιότητα, και η ωμότητα των συνομιλήκων του.
Τα παιδιά μας είναι οι δικοί μας καθρέφτες.
Γονείς!
Αγαπημένοι μου γονείς, που κρατάτε στα χέρια σας τις πολύτιμες ψυχές των παιδιών σας.
Μιλήστε κάθε μέρα με τα παιδιά σας.
Ακούστε τι έχουν να σας πουν.
Μην τους δίνετε όλα τα δίκια
μα και ούτε όλα τα άδικα.
Καλλιεργείστε στις ψυχές τους την ειλικρίνεια
την ταπεινότητα
τη συγχώρεση
την άμιλλα
την ευγένεια
την αγάπη.
Μην τα συγκρίνετε με κανένα άλλο παιδί.
Μάθετέ τα να είναι αυτόνομα ψυχικά
και να μη σέρνονται πίσω από κανένα πρόσωπο, πίσω από καμία κατάσταση, ακόμα κι αν αυτός είναι ο γονιός τους, η ίδια τους οικογένεια.
Μάθετέ τα ότι,
εάν αγαπώ κάποιον δε σημαίνει ότι είμαστε αυτοκόλλητοι
ή ότι πρέπει να κάνω ό,τι μου λέει
ή να κάνει ό,τι του λέω.
Μάθετέ τα να έχουν όρια
στο πόσο θα πάρουν μα
και στο πόσο θα δώσουν.
Μάθετέ τα πως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν πιάνονται ποτέ φίλοι.
Τους αγαπάμε, τους βοηθάμε όταν μας το ζητήσουν αλλά…
μένουμε μακριά τους.
Μάθετέ τα να ασχολούνται μόνο με τον εαυτό τους και πώς θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.
Μάθετέ τα να αποδέχονται
και να μην κρίνουν.
Μάθετέ τα ότι όποιος κρίνει και όποιος δείχνει με το δάχτυλο και όποιος διαπομπεύει,
ουσιαστικά θέλει να καλύψει τις δικές του πομπές και αργά ή γρήγορα θα βρεθεί στην άσχημη θέση του δακτυλοδεικτούμενου.
Γιατί η ζωή μας επιστρέφει ό,τι της δίνουμε.
Μάθετέ τα να έχουν μεγάλη καρδιά που θα χωράει όλον τον κόσμο.
Κάποτε συζητούσα με μια μητέρα από το σχολείο, με την οποία γίναμε πολύ καλές φίλες όταν τα παιδιά αποφοίτησαν:
Μου λέει λοιπόν η Σοφία:
Τίνα, ξέρεις γιατί σε αγαπήσαμε όλες οι μαμάδες;
Γιατί ποτέ δεν μίλησες πίσω από την πλάτη κανενός, και γιατί στα χρόνια σου η ίντριγκα εξουδετερώθηκε
και γιατί «επένδυσες στην ενότητα τη δική μας και των παιδιών μας».
Αυτό που μου είπε η Σοφία ήταν το «παράσημό» μου.
Γιατί η «ενότητα» ήταν και θα είναι πόθος κρυφός και φανερός σε όλα τα επίπεδα του βίου μου και θα ευχηθώ αυτός ίδιος πόθος να γίνει στόχος ζωής για γονείς και παιδιά, μήπως και ποτέ γλιτώσουμε από τη μάστιγα της αλαζονικής περιθωριοποίησης και μπορέσουμε και συμβιώσουμε με ευγένεια και αλληλοϋποστήριξη.
Η φωτογραφία είναι από την τάξη του 2011. Είναι λίγο θολή σαν εικόνα μα είναι πολύ καθαρή σαν ανάμνηση μιας τάξης που νίκησε την αλαζονεία και την ίντριγκα και επένδυσε σε μια μοναδική, αγαπητική και δημιουργική ενότητα.
ΤΒΜ , Από το ημερολόγιο μιας δασκάλας
