Ο Άγιος Φανούριος ήταν άγνωστος μέχρι τον 14ο αιώνα.
Η τυχαία ανεύρεση της εικόνας του στη Ρόδο, στο νότιο μέρος του παλιού τείχους όπου βρέθηκε αρχαίος ναός με πολλές κατεστραμμένες εικόνες, ήταν αυτή που τον καθιέρωσε ως Άγιο. Στην καλά διατηρημένη εικόνα του Αγίου, ο τότε μητροπολίτης Ρόδου Νείλος ο Β' ο Διασπωρινός (1355 - 1369 μ.Χ.) διάβασε το όνομα του Αγίου «ὁ ἅγιος Φανῶ».
Σε αυτήν ο Άγιος παριστανόταν ως νεαρός στρατιώτης, κρατώντας στο δεξιό του χέρι σταυρό, πάνω στον όποιο υπήρχε λαμπάδα αναμμένη.
Γύρω του ήταν ζωγραφισμένα τα 12 μαρτύριά του και έτσι ο Άγιος Μάρτυρας παρουσιαζόταν:
να στέκεται ανάμεσα σε στρατιώτες και να δικάζεται από τον ηγεμόνα·
να πλήττεται απ’ αυτούς με πέτρες στο στόμα και την κεφαλή· να μαστιγώνεται καθώς ήταν απλωμένος κατά γης·
το σώμα του να καταξέεται με σιδερένια νύχια·
να είναι φυλακισμένος·
να βασανίζεται μπροστά στο βήμα του ηγεμόνα·
τα μέλη του σώματός να κατακαίονται με φωτιές·
να βασανίζεται δεμένος σε μέγγενη·
να ρίχνεται σε θηρία και να παραμένει αβλαβής·
να πιέζεται το σώμα του από ένα μεγάλο λίθο·
να είναι μέσα σε ειδωλολατρικό ναό και να βαστάζει στα χέρια αναμμένα κάρβουνα ενώ ο διάβολος να δραπετεύει στον αέρα με θρήνους·
Μεσα σε ένα καμίνι φωτιάς έχοντας υψωμένα τα χέρια σε σχήμα δεήσεως, να στέκεται αβλαβής.
Εικάζεται, ότι ο Άγιος αυτός, θα μπορούσε να ήταν και ο Άγιος Γεώργιος, επειδή φοράει στολή στρατιώτη και επειδή είναι πολλά και μεγάλα τα μαρτύριά του.
Όπως και να έχει, δεν υπάρχει καταγεγραμμένη μαρτυρία για τον βίο και τα μαρτύρια του Αγίου και κάθε πληροφορία που έχουμε είναι μόνο από την εικόνα, μέσω της οποίας
«φανερώθηκε ο Άγιος».
Η όποια διήγηση αφορά στη μητέρα του, στηρίζεται σε λαϊκό θρύλο.
Όμως, ο Άγιος Μάρτυρας Φανούριος, που φανερώθηκε σε μας, όποιο και να ήταν το όνομά του, έχει μεγάλη χάρη, όπως όλοι οι Άγιοι. Και βέβαια αν του τάξεις, θα σου «φανερώσει» ανάλογα με το λογικό του αιτήματος.
Κι έτσι τούτη τη σκέψη ας κάνουμε προσευχή ταπεινή και τα χείλη ας ψελλίσουν:
«Άγιε του Θεού, φανέρωσέ μας
τα χαμένα υλικά
και τα χαμένα πνευματικά.
Φανέρωσέ μας,
πώς
το καλό να ποιήσουμε
και
πώς
τον Θεό και τον άνθρωπο
να αγαπήσουμε.
Η φανουρόπιτα που φτιάχνουμε κάθε χρόνο είναι και διαφορετική.
Ποτέ δεν μετράμε τα υλικά αφού αυτό δεν έχει κάποια πνευματική υπόσταση. Ζητάμε όμως τις πρεσβείες του Αγίου και την προστασία του Θεού, έτσι όπως μας νουθετούν να κάνομε οι Άγιοι πατέρες, σε κάθε εργασία και έτσι μέσω της προσευχής να μας δωρίζεται η θεία χάρη.
Η περσινή φανουρόπιτα, φτιάχτηκε με νάμα όπως και στη Ρόδο και αληθινά, είχε γίνει πολύ γευστική.
Μα και η φετινή που είναι
η παραλλαγή ενός νηστίσιμου κέικ, έγινε εξαιρετική:
480 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
300γρ ζάχαρη
2 1/2 κουτ. γλ.μπέικιν
1/2 κ.γ. σόδα
2 βανίλιες
50 γρ. σταφίδες ξανθές, μουσκεμένες σε λίγο τσίπουρο, ανακατεμένο με χυμό πορτοκάλι
100 γρ.τριμμένο αμύγδαλο, φουντούκι ή καρύδι
50 γρ. τριμμένη σοκολάτα υγείας
400 γραμ. χυμό πορτοκάλι
200 γραμ. ηλιέλαιο
ξύσμα από ένα πορτοκάλι
Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 100 βαθμούς.
Ανακατεύουμε καλά τα υγρά και ρίχνουμε και το ξύσμα από πορτοκάλι σε ένα μπολ.
Σε δεύτερο μπολ ανακατεύουμε, κοσκινισμένα, όλα τα στερεά.
Στη συνέχεια ρίχνουμε τα υγρά, στο μπολ με τα στερεά ( αλεύρι κλπ)
και ανακατεύουμε καλά με το σύρμα μέχρι να γίνει λείο το μείγμα.
Σε ένα μικρό ταψί (20 με 26 εκ διάμετρο)
στρώνουμε πρώτα μια λαδόκολλα την οποία και αλείφουμε με λίγο σπορέλαιο.
Και ενώ ο φούρνος είναι προθερμασμένος στους 100
όταν βαλουμε το ταψί ψήνουμε στους 160-170 ανάλογα με την ένταση που έχει, περίπου 45’- 50´ή κ 55' στην προτελευταία σχάρα.
Είναι έτοιμη όταν ξεκολλήσει.
Δοκιμάζουμε στα 45’ , βυθιζοντας ένα μαχαίρι στο κέντρο, το οποίο πρέπει να βγει πολύ στεγνό.
Αχνίζουμε αν θελουμε με ζάχαρη άχνη όταν η φανουρόπιτα είναι έτοιμη.
