Η 'Ιντιθ 'Εγκερ, μια μεγάλη κλινική ψυχολόγος, γεννήθηκε στην Ουγγαρία και όταν έφτασε 17 χρονών, ήταν μια εξαιρετική γυμνάστρια και μια ολοκληρωμένη χορεύτρια. Ξεσπά, ωστόσο, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και λίγο πιο πριν το 1944 συλλαμβάνεται με όλη της την οικογένεια και τις δύο της αδερφές και οδηγείται σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Το 1945 και ενώ έχει μείνει ήδη ένα χρόνο περίπου στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του 'Αουσβιτς, μεταφέρεται σε ένα στρατόπεδο στην Αυστρία. Είναι μέρες που έχει να φάει. Ο πόλεμος είναι στο τέλος του και οι φυλακισμένοι είναι παρατημένοι στην τύχη τους. Ο Ερυθρός Σταυρός έχει δώσει κονσέρβες, αλλά δεν έχει δώσει ούτε ένα ανοιχτήρι και οι κρατούμενοι κρατούν τις κονσέρβες στα χέρια τους και προσπαθούν με τα δόντια τους και με κάθε τρόπο, αλλά…δεν υπάρχει δύναμη, δεν υπάρχει τρόπος να ανοίξουν και πεθαίνουν από την πείνα και τη δίψα. Την 'Ιντιθ την αρπάζει ένας φύλακας, θεωρώντας ότι είναι νεκρή και την ρίχνει σε έναν λόφο από νεκρά σώματα που σήπτονται αργά στον ήλιο. Πάνω της και γύρω της είναι κουφάρια νεκρών ανθρώπων.

Η ίδια έχει συνείδηση ότι κάτι πρέπει να γίνει. Φεύγει η ζωή της σιγά σιγά κι εκείνη χρειάζεται έστω μια στάλα νερό. Μόνο μια στάλα νερό. Κι αρχίζει και αναρωτιέται…

Πώς θα μπορέσω να ζήσω; Πώς;

Γράφει….

«Είναι κάτι που το είχα δει εκεί. Είχα δει ανθρώπους να τρώνε τα πτώματα, για να ζήσουν μια μέρα παραπάνω και γύρισα το κεφάλι μου στο πλάι. Και φυσικά, είπα όχι. Θα κάνω μία επιλογή ακόμα. Εδώ, δίπλα μου υπάρχει γρασίδι. Θα διαλέξω έναν μίσχο από γρασίδι να μασήσω. Ακόμα μπορώ και διαλέγω. Και αφέθηκα μεταξύ ύπνου, αποχαύνωσης και ξύπνιου να σκέφτομαι ποιον μίσχο, ποιο γρασίδι θα διαλέξω, χωρίς καν να μπορώ να κουνηθώ. Και ξαφνικά μπαίνουν στρατιώτες Οι ελευθερωτές.Και ακούω αυτή την ξένη γλώσσα την εγγλέζικη γλώσσα. Προσπαθώ να μιλήσω. Προσπαθώ να πω "εδώ είμαι". Αλλά δεν μου έχει μείνει καμία δύναμη Να κάνω έστω μια μικρή κίνηση. Κουνάνε τα πτώματα. Κουνάνε τους ανθρώπους. Μα δεν μπορούν να δουν πως αυτό το κοριτσάκι των 17 χρόνων είναι ζωντανό. Και οι στρατιώτες φεύγουν. Έλα όμως που συμβαίνει κάτι μοναδικό. Η μικρή μου αδελφή η Μάγκντα, κρατά στα χέρια της μία από τις κονσέρβες, φυσικά κλειστή. Και με μια αδιόρατη κίνηση, προσπαθώντας να κουνηθεί, με ένα ελάχιστο τικ, η κονσέρβα φυλακίζει μια αχτίδα ήλιου και στέλνει μια σπίθα φωτός προς τους στρατιώτες.

‘Ενας τους λέει:

-Εδώ κάτι γίνεται. Ας ρίξουμε μια τελευταία ματιά.

Αυτός ο στρατιώτης γυρνάει ξανά στο λόφο με τα νεκρά σώματα. Φοράει ένα μαντήλι γύρω από το πρόσωπό του, για να μην εισπνέει τη μυρωδιά. Τον βλέπω μέσα από τα μισόκλειστα βλέφαρά μου. Θέλω να του φωνάξω! Δεν μπορώ! Θέλω να κουνήσω τα χέρια μου δεν μπορώ. Βγάζει για λίγο το μαντήλι από το πρόσωπό του και τότε βλέπω το πιο μαύρο πρόσωπο που είχα δει ποτέ στη ζωή μου. Μέχρι τότε δεν είχα ξαναδεί μαύρο άνθρωπο.

Και τότε φαντάστηκα… Ότι σηκώνομαι όρθια, ότι τον αγκαλιάζω και αρχίζω να χορεύω μαζί του ένα βαλς. Οδηγώ κάθε κύτταρο της ύπαρξής μου να χορέψει μαζί του, προκαλώντας τον να νιώσει…έστω να γινόταν να νιώσει ότι εδώ χτυπά μια καρδιά που χορεύει…Και δεν ξέρω πως έγινε αυτό το θαύμα και ο στρατιώτης κατάλαβε πως εδώ υπήρχε ένα παιδάκι ζωντανό. Και ξαφνικά άρχισαν να εκσφενδονίζονται δεξιά αριστερά τα πτώματα και αισθάνθηκα να βάζει κάτι στη γλώσσα μου…τρία-τέσσερα μικρά κομματάκια.

Και μου λέει:

-food!

Kαι ήταν σοκολάτα. Kκατάλαβα ότι είχα πια σωθεί. Αργότερα, ο στρατιώτης είπε, ότι είδε μια λεπτή, ευαίσθητη, αδιόρατη κίνηση στο χέρι του κοριτσιού".

Ήταν πολύ τυχερή, η 'Ιντιθ, γιατί της παρασχέθηκαν αμέσως ιατρικές βοήθειες και επανήλθε κυριολεκτικά από το θάνατο στη ζωή.

Σήμερα ζει και είναι 95 ετών. Το βιβλίο με τα βιώματά της το έγραψε στα ενενήντα της. Η ‘Ιντιθ, αφού σώθηκε, μετανάστευσε με τις αδελφές της στην Αμερική κι εκεί έγινε μια εξαιρετική κλινική ψυχολόγος.

Αυτό που κρατώ από αυτή την ιστορία είναι το «επιλέγω».

Επιλέγω ποιο μίσχο από γρασίδι θα μασήσω.

Κι αυτό είναι όλο. Και αυτή η επιλογή έκανε όλη τη διαφορά σε κείνη τη βαριά στιγμή της ζωής της ‘Ιντιθ.

Αυτό "το επιλέγω" κάνει όλη τη διαφορά στη ζωή μας, όσο δύσκολη κι αν είναι.

Αγνή Μαριακάκη-Ψυχολόγος και Κοινωνική Ερευνήτρια

Την ιστορία για την "επιλογή'', διηγείται η ίδια, από το βιβλίο της '"The GIFT" της 'Ιντιθ 'Εγκερ.