«Ξεχειλίζουν οι μέρες μας από γιορτές και ευλογίες.

Λίγο πριν σημάνει ο μεθέορτος εσπερινός των Ταξιαρχών και ο πανηγυρικός του Αγίου Νεκταρίου , εκείνου του Αγίου της ταπείνωσης και της αρετής, μοιράζομαι μαζί σας, αγαπημένοι μου φίλοι, ένα θαυμαστό γεγονός που έλαβε χώρα πριν λίγες ημέρες στη ζωή ενός άλλου ανθρώπου του Θεού, σεβαστού και πολύ αγαπητού πνευματικού πατρός, ο οποίος νόσησε από Κορονοιό, πέρυσι ακριβώς τέτοιον καιρό. 

Και νόσησε πολύ βαριά. Καθημερινά ήταν στα πρόθυρα της διασωλήνωσης η οποία αναβαλλόταν από τους γιατρούς, για άγνωστο και περίεργο λόγο.

Πέρασαν μέρες πολλές και πολύ βαριές και δύσκολες στο νοσοκομείο, ώσπου ο άνθρωπος αυτός άρχισε να αναρρώνει, αργά και σταδιακά. Με τα νοσοκομεία ξεμπέρδεψε στο τέλος του Φλεβάρη.

Η υγεία του βελτιωνόταν διαρκώς, με μια αδυναμία όμως να τον ταλαιπωρεί σταθερά.

Εκεί που εντοπιζόταν περισσότερο αυτή η αδυναμία ήταν στα πόδια.

«Τα πόδια μου, έλεγε, είναι σα να μη με κρατούν. Χωρίς μπαστούνι πια δεν μπορώ να περπατήσω».

Φυσιοθεραπεία και μηχανήματα εξειδικευμένα τού πρόσφεραν μια προσωρινή ανακούφιση αλλά όχι θεραπεία.

Τίποτε δεν έδειχνε πια πως τα πόδια του θα γινόντουσαν όπως και πριν.

Πριν από είκοσι μέρες, αυτός ο άνθρωπος του Θεού, προσκλήθηκε στην Αίγινα από την ηγουμένη της Μονής του Αγίου Νεκταρίου, προκειμένου να λειτουργήσει.

-Θα φορέσετε το πετραχήλι του Αγίου, του είπε η Γερόντισσα Τιμοθέη.

Διηγείται ο ίδιος:

-Με βαθιά συγκίνηση και ευλαβική χαρά το φόρεσα και λειτούργησα με κατάνυξη.

Στο τέλος της λειτουργίας έβγαλα το πετραχήλι και πάλι με συγκίνηση και ευλάβεια άρχισα να το τυλίγω για να το παραδώσω στην ηγουμένη.

Καθώς το τύλιξα σκέφτηκα να σταυρώσω και τα πόδια μου.

Και τα σταύρωσα.

Αυτό ήταν…

Φύγαμε από την Αίγινα και γυρίσαμε στον τόπο μας.

Κάποια στιγμή, την ίδια ημέρα της επιστροφής, χρειάστηκε να πάω σε μια δουλειά λιγο πιο έξω από την οικία μας. Κατέβηκα με φόρα τα σκαλοπάτια και πήρα να ανεβαίνω την απότομη ανηφόρα για να βγω στον δρόμο. Κάνοντας τρία βήματα, λέω:

«Μωρέ ξέχασα το μπαστούνι μου… Ας γυρίσω να το πάρω…»

Κι εκεί που το σκέφτομαι αυτό καταλαβαίνω και συνηδειτοποιώ πως όλα τα δύσκολα σημεία, σκάλες και σκαλοπάτια, του σπιτιού και της αυλής, τα έχω ανέβει και κατέβει όπως πρώτα.

«Μπα… Λες…μηπως είναι ιδέα μου», μονολογώ….

Κάνω να ανέβω την ανηφόρα και την ανεβαίνω και μάλιστα με φόρα και χωρίς μπαστούνι.

Το ίδιο περπάτημα και ο ίδιος βηματισμός, συνεχίζεται και την επόμενη και όλες τις επόμενες ημέρες.

Βρήκα ξανά το βήμα μου, το βάδισμά μου, τα πόδια που δεν αισθανόμουν.

Κατεβαίνω κι ανεβαίνω τα σκαλοπάτια όπως παλιά και συγκινούμαι βαθιά κι ευγνωμονώ τον Άγιο Νεκτάριο για ετούτο το μεγάλο δώρο σε μένα τον μικρό και ταπεινό δούλο του Θεού».

        Ο 'Αγιος της ταπείνωσης και της υπομονής να πρεσβεύει για τις ψυχές μας και να σκεπάζει τις ζωές μας.