"Ο γέρων Αβέρκιος για εξήντα χρόνια έμεινε στη Νέα Σκήτη, δίπλα από την καλύβα μας, που ήταν αφιερωμένη στον Ευαγγελισμό.

Ήταν ένα γεροντάκι ολιγογράμματο και πολύ απλοϊκό. Αγωνιζόταν με θέρμη μεγάλη και ζούσε σε εκούσια πτωχεία.

Το εργόχειρό του ήταν να μαζεύει σαλιγκάρια και να τα ανταλλάσει με τους πατέρες της περιοχής, που του έδιναν  άλλοι αλεύρι, άλλοι λάδι, άλλος ψωμί ή ό,τι χρειαζόταν.

Κι έτσι ζούσε όπως τα πετεινά του ουρανού, με την ελεημοσύνη των αδελφών και με την πτωχεία που τον χαρακτήριζε.

Ασκήτευε στο σπήλαιο πίσω στην εκκλησάκι του Ευαγγελισμού και είχε και μιαν εικόνα του Αγίου Αβερκίου που την προσκυνούσαμε κάθε μέρα.

Αυτό το σπήλαιο ήταν παράξενο γιατί είχε μεγάλα βράχια και κινδύνευε όποιος έμενε σε αυτό, γιατί θα μπορούσε να ξεκολλήσει κάποιος βράχος και να τον πλακώσει.

Το γεροντάκι,όπως είπαμε ζούσε σε απόλυτη πτωχεία και προσευχή και άσκηση και τον ήξεραν μόνο οι πατέρες της Σκήτης, αφού δεν κυκλοφορούσε πουθενά, ούτε βγήκε ποτέ εις τον κόσμο.

Λίγες ώρες πριν κοιμηθεί, συνέβη το εξής γεγονός:

‘Όπως σας είπα ήταν σχεδόν αγράμματος και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να διαβάσει ή να ψάλλει στην εκκλησία.

Έτσι στις ακολουθίες της σκήτεως παρέμενε πίσω στον νάρθηκα, όπως και άλλα γεροντάκια που δεν μπορούσαν να προσφέρουν κάποια υπηρεσία τις ώρες αυτές.

Σε μια αγρυπνία, νομίζω πως ήταν του Αγίου Δημητρίου, έφυγε από τη θέση του ξαφνικά, προχώρησε, διέσχισε το ναό, πήγε στο Ιερό Βήμα, χωρίς να είναι ο ιερέας βέβαια, πέρασε την Ωραία Πύλη, στάθηκε μπροστά στην Αγία Τράπεζα, έβαλε μετάνοια και ασπάστηκε κάτι.

Και άρχισε έναν διάλογο όπου ακουγόταν μόνο εκείνος να λέει:

«Δέσποτα το βλέπω..Αβέρκιος μοναχός».

Και ξανά:

«Ναι, Δέσποτα το βλέπω…Αβέρκιος μοναχός».

Στη συνέχεια, έβαλε ξανά μετάνοια και πάλι ασπάστηκε κάτι και γύρισε στη θέση του.

‘Ολοι εμείς που τον βλέπαμε όλη αυτήν την ώρα, λέγαμε πως κάτι έπαθε, πως τρελλάθηκε, πως παραφρόνησε, αφού έκαμε κάτι παράδοξο και παράξενο.

Τον ρωτάμε λοιπόν:

«Τι έπαθες γερο-Αβέρκιε κι έκαμες αυτό το πράγμα;»

Λέει τότε ο γερο-Αβέρκιος:

«Μα δεν είδατε τον Δεσπότη που ήταν στην Ωραία Πύλη; Αυτός μου είπε να πάω εκεί, δεν πήγα μόνος μου. Υπάκουσα λοιπόν και πήγα. ‘Εβαλα μετάνοια και ασπάστηκα το χέρι του.

Με ρώτησε:

Πώς ονομάζεσαι;

Και του απάντησα:

Αβέρκιος μοναχός, Δέσποτα.

Τότε μού δείχνει ένα βιβλίο και μου λέει ο Δεσπότης:

«Βλέπεις εδώ; Εδώ θα γράψω το όνομά σου, στο βιβλίο της ζωής». Κι έγραψε το όνομά μου στο δεφτέρι ( εννοούσε το βιβλίο της Αγίας Προθέσεως που διαβάζουμε τα ονόματα).

Ύστερα μου ξαναλέει:

Διάβασε εδώ. Αβέρκιος μοναχός. Σε έγραψα «εν βίβλω ζωής».

Κοινώνησε στην αγρυπνία και την άλλη μέρα εκοιμήθη εν Κυρίω, ο Αβέρκιος μοναχός της Νέας Σκήτεως. Και σήμερα που είναι ο εσπερινός του Αγίου Αβερκίου, ενθυμήθηκα αυτή την ωραία διήγηση με το ενάρετο αυτό γεροντάκι που είχε γενναία ψυχή και την ανδρεία των αγίων γι αυτό και είχε εμπιστευτεί τη ζωή του όλη στα χέρια του Θεού.

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

"Κύριος φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι;

Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου· ἀπὸ τίνος δειλιάσω;"

Σάββατο 21 Οκτωβρίου

Δημήτρια 2023

'Αγιος Δημήτριος, Αττικής

Ο Όσιος Αβέρκιος ήταν χριστιανός επίσκοπος της Ιεράπολης στη Φρυγία κατά τα τέλη του 2ου αιώνα. Ονομάστηκε ισαπόστολος, διότι περιόδευσε και κήρυξε όπως και οι κορυφαίοι Απόστολοι του Χριστού. Πέθανε ειρηνικά σε ηλικία 72 χρονών. Η εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 22 Οκτωβρίου.

Στη Σαντορίνη  θεωρείται προστάτης άγιος του κρασιού, προφανώς γιατί η εορτή του συμπίπτει χρονικά με το άνοιγμα των βαρελιών, και κάθε χρόνο, στις 22 Οκτωβρίου οργανώνεται μεγάλο πανηγύρι στο χωριό Εμπορείο.

πηγή: Βικιπαίδεια

​​​​​​