Μέσα από μια φύση απόκοσμη, ο δρόμος πάνω από το φαράγγι του Λούσιου και

κάτω από το Μαίναλο, με τη ματιά να σταματά στις κορυφές του Ταϋγέτου, μας

οδηγεί στην ιστορική χώραν Στεμνίτσα.

Στο καφενείο ‘’Γερουσία’’ μας υποδέχεται με ένα ζεστό, γλυκό, εγκάρδιο και λαμπερό χαμόγελο, η Βικτώρια.

Καθόμαστε δίπλα στην πυρωμένη σόμπα και απολαμβάνουμε τη ζεστασιά του χώρου που ενώνει το χθες και το σήμερα. Χωρίς να αποκόβεσαι από το παρόν

ταξιδεύεις στο παρελθόν, θέτεις τα ερωτήματά σου και παίρνεις τις αποφάσεις σου για το μέλλον.

Το κέρασμα, πορτοκαλόπιτα, που, όταν το γεύεσαι, νιώθεις παράλληλα να σε αγκαλιάζει μια αγκαλιά όλο στοργή κι αγάπη.

-Μαζί με τη μαμά τη φτιάξαμε, χαμογελά η Βικτώρια με μια ήσυχη ικανοποίηση, καθώς διαπιστώνει, από τις εκφράσεις μου, πόσο πολύ μου αρέσει.

Η Βικτώρια είναι γεννημένη στην Στεμνίτσα από τον Θωμά και τη Σοφία Σαρακινιώτη. Είναι ένα από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας Σαρακινιώτη.

Είναι πτυχιούχος του Πανεπιστημίου Πατρών και του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Τεχνολογίας Υπολογιστών με μεταπτυχιακό στην Πληροφορική, ενώ

το 2015 αποφοίτησε από την ιστορική Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας της Στεμνίτσας. Το 2018 κέρδισε τιμητικό Έπαινο στον 29ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Φιλοτέχνησης

Σχεδίου Κοσμήματος στην έκθεση Kosmima της Helexpo, με σχέδιο που φιλοτέχνησε για τον διαγωνισμό, με θέμα «Κινητική Τέχνη στο Κόσμημα». Το σχέδιοήταν ένα δαχτυλίδι, εμπνευσμένο από την σφαίρα πλάσματος του Τέσλα. Ζει, εργάζεται και δημιουργεί, στο όμορφο χωριό, επενδύοντας στην αναζωογόνηση

της υπαίθρου, που έχει περιθωριοποιηθεί και αδικηθεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Ο Άκης, αδελφός της Βικτώριας και ιδιοκτήτης του καφενείου, μας κερνά τώρα

τσιπουράκι με φρέσκο, φετινό καρύδι και η κουβεντούλα μας αρχίζει:

Βικτόρια πως πήρες την απόφαση, σε μια εποχή, που οι περισσότεροι νέοι της ηλικίας σου επιλέγουν την πόλη, ως μόνιμο τόπο διαμονής, εσύ να επιλέξεις το

χωριό, δείχνοντας αμετανόητα γοητευμένη από τον τόπο, που σε γέννησε;

-Εργαζόμουν ως μηχανικός στην Αθήνα, όπου τότε εξαιτίας κάποιων μη ευνοϊκών συγκυριών, αποφάσισα να επιστρέψω στο χωριό μου, χωρίς να έχω κάποιο

συγκεκριμένο πλάνο στην αρχή. Νόμιζα πως θα επέστρεφα για λίγο πίσω, μέχρι να αναζητήσω ξάνα την τύχη μου σε κάποια πόλη για την εύρεση μιας δουλειάς που θα

ανταποκρινόταν στις προσδοκίες μου. Όμως, κάποιες μικρές παύσεις στη ζωή μας, είναι και η αφετήρια για πιο μεγάλα και πιο ωραία πράγματα..

Ήταν τότε που η μητέρα μου (ένστικτο της μάνας λέγεται), μου πρότεινε να εγγραφώ στην Δημόσια Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας που λειτουργεί στη Στεμνίτσα. Δεν ήταν

καθόλου κακή ιδέα, κάθε άλλο...

Πώς στράφηκες στο κόσμημα. Ποια ήταν η επαφή σου με αυτό;

 Η μόνη επαφή μου με το κόσμημα-αν και λάτρης των κοσμημάτων- ήταν στο εργαστήριο που διατηρούσε η μητέρα μου στη Στεμνίτσα, αλλά μέχρι τότε την

θαύμαζα όταν έφτιαχνε τα κοσμήματα και όταν δίδασκε στη Σχολή, ενώ εγώ προσωπικά δεν είχα καθίσει ποτέ στον πάγκο της για να φτιάξω κάτι..

Η επαφή μου με την Τέχνη και τη Σχολή, με έκανε να αγαπήσω τον τόπο μου ακόμη πιο πολύ, να δω την ομορφιά της φύσης και της ζωής και να αρχίσω να σκέφτομαι

εκτός πλαισίων που μας επιβάλλουν οι σπουδές και η κοινωνία. Στράφηκα εντός μου, για να μπορέσω να ανακαλύψω τι ήταν αυτό που θα μου

άρεσε να κάνω και το πιο σημαντικό, το που θα ήθελα να το κάνω.

Ποιος ο ρόλος του τόπου που ζει ένας δημιουργός της τέχνης, στη ζωή του;

 Ο τόπος, είναι σημαντικός παράγοντας στη ζωή ενός δημιουργού. Για μένα, η Στεμνίτσα συνδυάζει την ηρεμία της καθημερινής ζωής που έχει ανάγκη ένας

καλλιτέχνης αλλά και την αλληλεπίδραση με τον κόσμο που την επισκέπτεται, ώστε να μπορέσει να εκφράσει τα συναισθήματά του και να διασυνδεθεί και με άλλους

ανθρώπους. Η Στεμνίτσα λοιπόν, είναι ένας τόπος-δεν είναι τυχαίο ότι εδώ άνθησε η τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας - που βοηθά έναν δημιουργό να κάνει το έργο του σε πλήρη εναρμόνιση με το φυσικό περιβάλλον. Η φύση και τα χρώματά της, η αρχιτεκτονική του τόπου, οι ήχοι αλλά και οι μυρωδιές, δημιουργούν τόσα πολλά συναισθήματα, που όταν κάθομαι στον πάγκο μου, είμαι έτοιμη να φτιάξω κι ένα καινούριο σχέδιο.

Σχεδιάζεις και δημιουργείς κοσμήματα. Το κόσμημα είναι τέχνη και η τέχνη αυτοέκφραση. Για σένα είναι έτσι;

Ναι! Μέσα από τη διαδικασία της δημιουργίας, ο κάθε δημιουργός ανακαλύπτει μια εσωτερική γλώσσα, και μέσω των έργων του εκφράζεται και διασυνδέεται με τον

υπόλοιπο κόσμο. Είναι μια μορφή επικοινωνίας η οποία αδιαμφισβήτητα δημιουργεί μια συναισθηματική σύνδεση-του δημιουργού και των θαυμαστών του

έργου. Πολλές φορές, όταν «ανεβάζω» στο διαδίκτυο τη φωτογραφία ενός κοσμήματός μου, μου στέλνουν μηνύματα για το πως ένιωσαν όταν είδαν ένα

κόσμημά μου. Παρατηρώ, πως μέσα από τη δική μου αυτοέκφραση, γεννιούνται και εκφράζονται συναισθήματα και/από σε άλλους ανθρώπους. Αυτό με ικανοποιεί

περισσότερο από το να πουληθεί κάποιο έργο μου.

Από πού αντλείς την έμπνευσή σου για την τέχνη;

Η έμπνευσή μου προέρχεται κυρίως από τον τόπο που ζω, τα χρώματα, τους ήχους, τις μυρωδιές και φυσικά την αρχιτεκτονική.

Επίσης, οι πέτρες στα κοσμήματα μπορεί να καθορίσουν ένα ολόκληρο σχέδιο. Σημαντικός όμως παράγοντας κατά τη δημιουργία, είναι οι ίδιοι άνθρωποι. Πολλές

φορές φτιάχνω κοσμήματα, για ανθρώπους που μπορεί να μην τους γνωρίζω, αλλά μου περιγράφουν το πως είναι ή τι τους αρέσει και έτσι εμπνέομαι. Μ’αρέσει να

δημιουργώ χωρίς περιορισμούς, τότε είναι που γεννιούνται τα πιο όμορφα κοσμήματα. Να σας μιλήσω όμως και για τη μουσική..Όταν είμαι στο εργαστήριό μου, σχεδόν

πάντα ακούγεται μια μουσική λίστα, συνήθως με τζαζ, κλασική και ..φυσικά ροκ. Είναι από τις μεγαλύτερες πηγές έμπευσης για εμένα.

Στον προσωπικό σου λογαριασμό έχεις αναρτήσει μια έκφραση του Χόρχε Λουίς

Μπόρχες: ‘’Αυτό που πραγματικά με ενδιαφέρει είναι η δουλειά μου να αγγίζει τον άνθρωπο’’.

Θα ήθελες να μας πεις, γιατί ταυτίζεσαι με αυτήν την έκφραση; Σε εμπνέει ο άνθρωπος και τα ποικίλα συναισθήματά του;

Την ώρα που δημιουργείς έχει, ώς γνώμονα, και το δικό σου συναίσθημα; Η σχεδίαση και η κατασκευή κοσμήματος κινείται σε δύο άξονες, αυτόν του

βιοπορισμού και αυτόν της αυτοέκφρασης. Προς το παρόν, αισθάνομαι ότι τα έχω συνδυάσει και τα δύο καλά. Νιώθω όμως ιδιαίτερη ευτυχία, όταν κάτι άμορφο

παίρνει μορφή, προκαλεί θετικά συναισθήματα, συμβάλλει στην βελτίωση της αισθητικής αντίληψης του κόσμου, όταν μέσα από την Τέχνη σπάμε τα δεσμά των

πρέπει και των μη και όταν βρίσκεις συνοδοιπόρους και συνειδητοποιείς πως σε απελευθερώνει από το άγχος και ωθεί τη δημιουργικότητα να βγει στην επιφάνεια.

Όταν άρχισα να ασχολούμαι με την Τέχνη γενικά, αφουγκράστηκα τα συναισθήματά μου και τα άφησα να βγουν στην επιφάνεια.

Ποια είναι τα υλικά, τα οποία αγαπάς περισσότερο και σου αρέσει να τα

μεταμορφώνεις σε κοσμήματα ή άλλες δημιουργίες.

Αγαπώ το ασήμι και είναι το μέταλλο που κατεργάζομαι περισσότερο. Ο χρυσός με εντυπωσιάζει κάθε φορά με τη λάμψη του, ωστόσο, επειδή είναι πολύ υψηλό το

κόστος του, αναλαμβάνω μόνο ειδικές παραγγελίες σε χρυσό. Θέλω τα κοσμήματά μου να είναι προσιτά, δεδομένων των δύσκολων οικονομικών συνθηκών και της

οικονομικής κρίσης που περνάμε. Συμμερίζομαι τους νέους με τους μισθούς των 500 ευρώ και δεν θεωρώ σωστό, τα κοσμήματα να είναι μόνο απόκτημα των οικονομικά

εύρωστων ανθρώπων. Επειδή όμως αγαπώ και τα χρώματα, ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου έχουν και τα σμάλτα υάλου. Είναι μια αρχαία τεχνική, όπου εφαρμόζουμε σε μια επιφάνεια κοσμήματος, γυαλί σε μορφή σκόνης και μετά το ψήνουμε σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες σε φούρνο ή με φλόγιστρο.

Έχουμε θαυμάσει δημιουργίες με μοναδικό στυλ που έχουν το όνομα του φεγγαριού, του ωκεανού αλλά και νησιών του Αιγαίου, όπως η Σίφνος.

Ποιες είναι οι πηγές της έμπνευσής σου, ο τόπος σου, η φύση, η Ελλάδα;

Οι πηγές έμπνευσής μου είναι σαφώς η Ελλάδα και η φύση. Κάθε τόπος που έχω επισκεφθεί μου αφήνει σαν ανάμνηση ένα χρώμα ή μια μυρωδιά, ακόμα και μια

αίσθηση. Όλα αυτά καθορίζουν και μερικές από τις δημιουργίες μου. Πολλές φορές όμως, ένα κόσμημα παίρνει το όνομά του και κατά τη διαδικασία της φωτογράφισής

του.. είναι και η φωτογραφία μια τέχνη από μόνη της.

Μια από τις τελευταίες δημιουργίες που θαυμάσαμε είναι ‘’τα κεράσια του φθινοπώρου’’. Θες να μας μιλήσεις γι αυτό το υπέροχο δαχτυλίδι που ενώ μας

βάζει σε διάθεση φθινοπωρινή μοιάζει παράλληλα να μας υπενθυμίζει, πως κι αν η φύση δείχνει, πως σε λίγο θα κοιμηθεί, καθόλου έτσι δεν είναι τα πράγματα. Έτσι

ερμηνεύσαμε αυτήν σου τη δημιουργία. Αισιόδοξα και ελπιδοφόρα. Εσύ τι θα μας έλεγες γι αυτήν.

Ναι, έτσι είναι! Η φύση σε λίγο θα κοιμηθεί, αλλά πάντα μας δίνει μια υπόσχεση. Περιμένουμε τη γέννηση, τη ζωή. Έτσι και το συγκεκριμένο κόσμημα, μας θυμίζει

την υπόσχεση, την ελπίδα, τη ζωή.

Μέσα από τα κοσμήματά σου, αναδύεται μια λιτή αλλά παράλληλα ζεστή και ρομαντική διάθεση με προδιάθεση στην ελευθερία της έκφρασης αλλά και στον

σεβασμό στις ρίζες και στην Παράδοση. Μίλησέ μας γι αυτό.

Σπουδάζοντας στη Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας της Στεμνίτσας, διδάχτηκα πολλές παραδοσιακές και όχι μόνο, τεχνικές κλασικής αργυροχρυσοχοΐας, οι οποίες με

βοηθούν στην υλοποίηση των σχεδίων μου. Εκτός από τις τεχνικές στην Αργυροχρυσοχοΐα, στη Σχολή αυτή διδάσκονται και

μαθήματα όπως Ιστορία Τέχνης, Σχέδιο, Μικρογλυπτική και Γεμμολογία, όπου βοηθούν τον κάθε ένα από εμάς να αναζητήσει την ταυτότητά του.

Η χώρα μας έχει μακρά παράδοση και οφείλουμε να τη διαφυλάξουμε και να τη διατηρήσουμε.

 Υπάρχει κάποια από τις δημιουργίες σου που είναι η αγαπημένη σου; Κι αν ναι, τι

έχεις να μας πεις γι αυτήν.

Ναι, υπάρχει. Είναι οι αγαπημένες μου σταγόνες, ένα ζευγάρι σκουλαρίκια που γεννήθηκαν ως μέρος ενός άλλου σχεδίου δαχτυλιδιού, που έλαβε χώρα σε

διαγωνισμό Σχεδίου Κοσμήματος στην έκθεση KOSMIMA της Helexpo στην Θεσσαλονίκη ενόσω ήμουν ακόμα μαθήτρια στη Σχολή. Το θέμα του διαγωνισμού

ήταν το νερό. Στη συνέχεια αποδόμησα το σχέδιο και προέκυψαν τα σκουλαρίκια σταγόνες, που αν και έχουμε ξαναδεί σταγόνες στην ιστορία της κοσμηματοποιίας, οι δικές μου σταγόνες και η κλίμακα σχεδίασης τους, απεικονίζουν για μένα τη μεγαλοσύνη της έκφρασης ότι είμαστε σταγόνες στον ίδιο ωκεανό, ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι. Ίσως κρύβουν μέσα τους και λίγα δάκρυα, ίσως δάκρυα χαράς.

Κάθε φορά που βαδίζουμε μέσα στον χρόνο και στις εποχές η γη και η φύση μαζί με την παράδοση έχουν τις δικές τους γιορτές και κάθε φορά κάνουν κι από ένα

διαφορετικό κάλεσμα, όπως στη γιορτή του τσίπουρου, της ελιάς, του καρυδιού κλπ. Σου αρέσει να συμμετέχεις και να ασχολείσαι; Κι αν ναι, θες να μας

περιγράψεις ποια είναι αυτή που σου αρέσει πιο πολύ;

Θα έλεγα τη γιορτή του καρυδιού.. Η Στεμνίτσα είναι γεμάτη με καρυδιές και κάθε χρόνο όταν έρχεται η ώρα της συγκομιδής των καρυδιών, απολαμβάνουμε αυτή την

γλυκειά ιεροτελεστία, την επίκληση στη μητέρα φύση. Όταν στέκεσαι κάτω από μια μεγάλη καρυδιά και υψώνεις τα χέρια σου για να πάρεις τους καρπούς της, νιώθεις

ένα δέος προς τη φύση και μια ευγνωμοσύνη. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σαν παιδιά, η φύση μας κερνούσε απλόχερα το σνακ, τα καρύδια που έπεφταν το

έδαφος, τα σπάγαμε με μια μεγάλη πέτρα και τα τρώγαμε. Ένα τρόφιμο, απευθείας από την μητέρα Φύση.

Σε έχουμε δει και στο εργαστήριο των πεντανόστιμων παραδοσιακών γλυκών, με την επωνυμία ‘’Αρμπαρόριζα’’ που είναι και αυτή οικογενειακή επιχείρηση και την

επιμελείται η γλυκύτατη Σοφία Σαρακινιώτη, που είναι και μητέρα σου.

Τι έχεις να μας πεις γι αυτό. Η ενασχόληση με την παρασκευή παραδοσιακών γλυκών, είναι κάτι που σε γοητεύει;

Το μικρό μας Ζαχαρουργείο η «Αρμπαρόριζα», είναι ένα εργαστήριο ζαχαροπλαστικής μόλις 3 ετών σήμερα. Γεννήθηκε ως παιδί του παραδοσιακού

καφενείου η «Γερουσία», ιδιοκτήτης του οποίου είναι ο αδελφός μου Άκης και στο οποίο εκτός από καφέ ιδιαίτερης ποικιλίας, τσιπουράκια και ποικιλίες, σερβίρονται

και τα γλυκά της Αρμπαρόριζας. Η ψυχή και το σώμα της Αρμπαρόριζας είναι η μητέρα μου Σοφία, η οποία αν και

Αργυροχρυσοχόος, είναι μια γυναίκα πολυπράγμων που έφτιαχνε γλυκά για το καφενείο με μεράκι και αγάπη. Η αγάπη μεγάλωσε και αποφασίσαμε να ανοίξουμε

το μικρό εργαστήριο γλυκών για να μπορέσουμε να εξυπηρετήσουμε τους επισκέπτες του καφενείου και της Στεμνίτσας και να παρασκευάζουμε τα γλυκά μας

υπό τις καλύτερες συνθήκες και για να μπορέσουμε να αναβιώσουμε περισσότερες παραδοσιακές συνταγές του τόπου μας. Εκτελούμε παραδοσιακές συνταγές με πιο

γνωστές αυτές του μυγδαλάτου και του καρυδένιου, αλλά μην παραλείψετε να δοκιμάσετε γαλακτομπούρεκο και πορτοκαλόπιτα όταν έρθετε! Η Αρμπαρόριζα

είναι γυναικεία υπόθεση προς το παρόν, με τις Σοφία, Ρούλα και Βικτωρία που ασχολούνται με τις γευστικές δημιουργίες. Η παραγωγή μας είναι μικρή, γι’αυτό

μόλις έρθετε, μην ξεχάσετε να μας ζητήσετε να σας κρατήσουμε το αγαπημένο σας

γλυκό.

 Θα ήθελες να πεις κάτι σε μας, του ανθρώπους της πόλεις καθώς και στα νέα παιδιά που κάνουν τώρα το ξεκίνημά τους;

Οι άνθρωποι στις πόλεις αν και ζουν στο ρυθμό των εξελίξεων, ζουν τον παλμό της κοινωνίας και έχουν πολλές προσλαμβάνουσες και επιλογές, νομίζω πως ζουν με

κεκτημένη ταχύτητα και με πολύ άγχος να τα προλάβουν όλα και να τα κάνουν όλα. Νομίζω, πως πρέπει να έχουμε στο νου μας, ότι αν δεν προλάβουμε, αν χάσουμε

κάτι, αν σταθούμε για μια μέρα και δεν τρέχουμε μέσα στο μετρό πανικόβλητοι ή στους δρόμους, δεν έγινε και κάτι. Έχω δει τη δυστυχία και τη μοναξιά στις πόλεις, την περιθωριοποίηση, τη φτώχια και τη βία. Έχω δει όμως και την ομορφιά, την Ιστορία που έχει και κουβαλά μια πόλη, την αλληλεγγύη. Πράγματι, το να ζεις σε μια πόλη σε διδάσκει πολλά.Με ρώτησαν κάποτε αν πλήττω στη Στεμνίτσα, λογική ερώτηση γιατί η Στεμνίτσα είναι ένα χωριό εκατό περίπου κατοίκων, αλλά για έναν δημιουργό η Στεμνίτσα είναι δώρο και εγώ το συνειδητοποίησα. Στα νέα παιδιά που κάνουν τώρα το ξεκίνημά τους, θα ήθελα να τους πω πως όποιο δρόμο και να επιλέξουν στη ζωή τους, είναι άγνωστο το που θα τους βγάλει. Να μάθουν να ακούν και να αφουγκράζονται τα συναισθήματά τους και να μην τα καταπιέζουν. Οι επιλογές μας καθορίζουν εν μέρει την πορεία μας, αλλά υπάρχει πάντα και η αλλαγή πορείας και όπως λένε και οι Άγγλοι, όταν πας off the beaten track, εκτός της πεπατημένης οδού, είναι σίγουρο ότι ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα καιαυτά τα καινούρια πράγματα μπορεί να σου αρέσουν. Τόσο απλά.