Η ΑΓΚΑΛΙΑ

Απ᾽όλες τις αμέτρητες εποχές του χρόνου αγαπώ τον Χειμώνα.

Είναι το απρόβλεπτο των ημερών με τις εμφανείς εναλλάγες του καιρού και της ατμόσφαιρας, είναι η χλωμή παλέττα της φύσης με τα λιγοστά χρώματα που ήσυχα μετεωρίζονται μέσα στο ασημένιο ειρηνικό φως των συνεφιασμένων ημερών, είναι ακόμα η διάχυτη αίσθηση μιας αιωρούμενης προσμονής πως ολοένα κάτι θα συμβεί και θα έρθει η Άνοιξη θριαμβευτικά ενωρίτερα του αναμενόμενου και θα ξεχυθούν οι άνθρωποι, ασυγκράτητοι στες ηδονές, στις εξαίσιες εξοχές.

Μ αρέσουν πολύ κάποιες εικόνες του Χειμώνα. Γυναίκες που τυλιγμένες σε βαρειά, φθαρμένα απο τη συνήθεια, ρούχα επιστρέφουν σε σπίτια, που τα φαντάζομαι πάντα ζεστά και φιλόξενα, να ετοιμάσουν φαγητό για τους οικείους. Μοναχικοί που περπατούν νυχοπατώντας στην ομίχλες σε έρημες μακριές παραλίες με τα χέρια χωμένα στες τσέπες της ανέχειας και το κεφάλι σκυμένο στο παράπονο. Παιδιά που γυρίζουν απο σχολεία με ξαναμένα πρόσωπα ψάχνοντας γύρω τους μια ελπίδα που δεν ξέρουν πώς να την αναγνωρίσουν.

Μα πιό πολύ το Χειμώνα, με γοητεύει η εικόνα ανθρώπων σφικτά, με μέριμνα περισσή, φυλαγμένων μέσα στα ζεστά, χοντρά ενδύματά τους. Και δεν είναι που προσέχω τα χρώματα και τα σχέδια των ενδυμάτων μήτε ποιότητες των υφασμάτων και τέτοια άλλα περιουσιακά. Αυτό που με θέλγει στες εικόνες αυτές είναι μια σιγουρία που παίρνω βλέποντάς τες· μια σιγουρία πως όλοι, όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι, και οι πιό μοναχικοί, και οι λιγότερο της τύχης ευνοημένοι, ακόμα και όσοι κατέχουν λιγότερα πλούτη έχουν ένα πράμα κατάσαρκα να τους αγκαλιάσει να τους δώσει μια επαφή με ξένο σώμα, να τους δώσει μια υπόσχεση πως ποτέ, πως ποτέ δεν θα μείνουν ανέστιοι και μετέωροι επάνω σε ένα κενό αισθημάτων με το σώμα ανέγγιχτο, με το κορμί τους αμάλακτο από χάδι και ζεστή, τρυφερή αγκαλιά.