Φθινόπωρο και φθίνουν οι οπώρες.

Ο μούστος γέμισε τα δρύινα βαρέλια, ο φτωχός σπουργίτης γύρισε από τα αμπέλια κι ο Σεπτέμβρης βηματίζει αργά στις αυλές των σχολείων. Τα τελευταία χελιδόνια άφησαν πίσω τους ετούτο το καυτό το καλοκαίρι κι ο  Καλογιάννος πρόβαλλε και πάλι στις αυλές μας με σιγανή και πρόσχαρη λαλιά.       

Σε λίγο η μέρα γίνεται ίση με τη νύχτα κι ύστερα το φως της όλο και πιο πολύ θα γλυκαίνει, όλο και πιο πολύ θα χαμηλώνει, αγκαλιάζοντας γλυκά την προσμονή της μάνας Γης, που σιωπηλή προσμένει τη βροχή να ‘ρθεί, την κουρασμένη της ψυχή να την δροσίσει.                                                       

Το φεγγάρι ολόγιομο και πάλι απόψε πάνω στα κίτρινα τα φύλλα θε να΄ρθει, λίγο να γείρει ,να σταθεί, τις ώρες του απολογισμού ενός καιρού, που γρήγορα κυλά, να τις φωτίσει. Τι ήταν πάθος, τι ήταν λάθος, τι ήταν ψέμα και τι αλήθεια , τι ήταν κάλλος και τι ασχήμια, τι ήταν ήττα και τι νίκη, τι ήταν πένθος και τι χαρά, τι ήταν πενία και τι σιωπή, τι ήταν φως και τι σκοτάδι;                                                                                                                                                       

Στίχοι, εικόνες, μνήμες, όνειρα κι ελπίδες, για την άνοιξη που θα γυρίσει, για το καλοκαίρι που θα ξαναρθεί, για τον χειμώνα που έρχεται τη γη να ξεκουράσει...για τον αβάσταχτο χειμώνα τον βαρύ...των ανθρώπων τον χειμώνα.                                                                                                                                                                     

Φθινόπωρο και φθίνουν οι οπώρες...

Το σκοτάδι που μεγαλώνει, το φως που μικραίνει, ο νους που συλλογίζεται, η ψυχή που δέεται, η ζωή που πορεύεται σε αλήθειες αιώνιες.

                                                                                                                      ΤΒΜ

                                                                                 φθινοπωρινή ισημερία 2021