"'Ετσι μας παρηγορεί ο Θεός"

Η κυρία Κατερίνα, την περασμένη Πέμπτη, μπήκε στο νοσοκομείο του Αγίου Σάββα. Για εξετάσεις. Την Παρασκευή, μου τηλεφώνησε η αδελφή της:

- Θα κάνει τις ανάλογες εξετάσεις, μου είπε, για να δούμε, πώς πρέπει να πορευτούμε. Μην ανησυχείς, θα σε ενημερώνω για την εξέλιξη. Κλείσαμε το τηλέφωνο και δεν ξαναμιλήσαμε, μέχρι σήμερα το μεσημέρι.

- Η Κατερίνα, πήγε και γύρισε, μου λέει.

-Τι εννοείς, τη ρωτάω ταραγμένη κι εκείνη αρχίζει να μου εξιστορεί τα όσα διαδραματίστηκαν μπροστά στα μάτια της, την περασμένη Κυριακή, 5 Ιουνίου 2022.

-Η Κατερίνα, με το που μπήκε στο νοσοκομείο, κόλλησε ενδονοσοκομειακό μικρόβιο.Ανέβασε πυρετό και πήρε την ανάλογη αγωγή. Την Κυριακή το πρωί, είπα να φύγω λίγο από το νοσοκομείο και να πάω στην εκκλησία και στο σπίτι μου κι ύστερα να ξαναγυρίσω. Με το που έφτασα στο Περιστέρι, με παίρνουν από το νοσοκομείο και μου λένε:

-Ελάτε γρήγορα η αδερφή σας πεθαίνει.

- Δεν είναι δυνατόν, λέω. Εγώ την άφησα καλά.

- Ανέβασε πυρετό 42 και κάνει σπασμούς. Πού μένετε;

- Περιστέρι, τους απαντώ.

- Δε νομίζω ότι θα την προλάβετε….

Κλείνω το τηλέφωνο, ειδοποιώ τα παιδιά της και παίρνω τον δρόμο για το νοσοκομείο.

Οι γιατροί ήταν πεπεισμένοι, σύμφωνα με όλα τα ιατρικά δεδομένα ότι η Κατερίνα θα καταλήξει. Ήρθαν τα παιδιά της, μπήκανε μέσα να τη δουν για τελευταία φορά κι ύστερα μπήκα κι εγώ και κάθισα δίπλα της. Ήταν μια Κατερίνα αγνώριστη. Ο πυρετός 42, ακατέβατος, την είχε κάνει κόκκινη σαν το αίμα. Με έπιασαν τα κλάματα και πήρα το κομποσκοίνι μου κι έκανα την προσευχή μου. Βλέπω όμως σε μια στιγμή τον μικρό σταυρό της που μου τον είχε δώσει από την Πέμπτη.

«Παρ´τον, μου ειχε πει, γιατί τώρα με τις πλάκες που θα μου βγάλουν, δεν μπορώ να τον φοράω».

Τον παίρνω στα χέρια μου, εκείνη τη δύσκολη ώρα και τον βάζω στο μέτωπό της, που καίει δυνατά. Την σταυρώνω τρεις φορές και τον κρατώ εκεί για λίγο. Ο Σταυρός αντί να ζεσταθεί αρχίζει να παγώνει και μαζί του και το χέρι μου. Δεν μπορώ να καταλάβω, ούτε να συνειδητοποιήσω τι γίνεται. Τον παίρνω για λίγο από το μέτωπό της και τον ξαναβάζω. Το μέτωπο έχει ήδη δροσιστεί και ο Σταυρός συνεχίζει να παγώνει.Τρέχω και φωνάζω τον γιατρό.

- Σας παρακαλώ, ελάτε να της πάρετε τη θερμοκρασία, του λέω.

- Μα κυρία μου, σας είπαμε πως η αδελφή σας, δυστυχώς πεθαίνει.

- Όμως, εμένα μου φαίνεται πως ο πυρετός έχει πέσει.

- Ωραία…και να έπεσε. Πόσο να πήγε σε λίγη ώρα. Από 42 να πήγε 40;

- Δώστε μου, τουλάχιστον ένα θερμόμετρο να της πάρω εγώ τη θερμοκρασία.

Με βλέπει ο γιατρός που επιμένω και παίρνει το θερμόμετρο και έρχεται μαζί μου. Μπαίνουμε στο δωμάτιο, μετράει τη θερμοκρασία της Κατερίνας και… το 42 έχει πέσει στο 37,1!

Εμβρόντητος ο γιατρός. Μετράει τα αέρια του αίματος. Από 5,8 έχουν έρθει στα 2,5 που είναι τα απόλυτα φυσιολογικά επίπεδα.

Η Κατερίνα συνέρχεται σιγά σιγά και όταν συνέρχεται εντελώς, λέει:

- Μα κάτι παράξενο μου συνέβη. Σα να μην ήμουνα εδώ… σα να ήμουνα σε έναν τόπο με μικρά σπίτια και λουλούδια… όμως, μου λέει, σε ένιωθα διαρκώς δίπλα μου…

Οι γιατροί, από την άλλη, δεν έβρισκαν τα λόγια να περιγράψουν επιστημονικά αυτή την ανατροπή. Μόνο ο καθηγητής μου είπε:

- Κοίτα, εγώ δεν τα έχω καλά με την θρησκεία αλλά αυτό που έχω να πω για την περίπτωση της αδελφής, είναι ότι η ανατροπή αυτή ξεπέρασε τα όρια της λογικής και της επιστήμης.

Γι αυτήν την αλήθεια και για ετούτο το θαύμα, θέλησα να γράψω σήμερα σε αυτήν εδώ τη μικρή γωνιά. Γιατί ό,τι ξεπερνά τα όρια της λογικής και της επιστήμης, έτσι με έμαθαν να το ονομάζω. Θαύμα. Στη ζωή μου έχω βιώσει πολλά τέτοια θαύματα. Θαύματα που συνέβησαν σε μένα, στα παιδιά μου, στον Αντώνη, στους γονείς μας, στους φίλους μας.

- Έτσι μας παρηγορεί ο Θεός, κυρία Τίνα, μου είπε πριν λιγο καιρό, σε μια κουβέντα που είχαμε μαζί, ο σεβαστός πατέρας Θεόδουλος. Θαύματα γινόντουσαν και πάντα θα γίνονται. Άλλοτε για να δοθεί η ευκαιρία στους ανθρώπους που δεν πιστεύουν να πιστέψουν. Κι άλλοτε για δοθεί η ευκαιρία στους πιστούς ανθρώπους που ταλανίζονται σε αυτά τα άγρια χρόνια, να παρηγορηθούν και να νιώσουν πως ο Κύριος περπατά ανάμεσά μας κάθε ώρα και στιγμή της ζωής μας.

Στο άκουσμα αυτού του θαύματος, που βίωσε η πολλή αγαπητή μου κυρία Κατερίνα και μου το μετέφερε η αδελφή της, η φίλη μου η Ανθή, για άλλη μια φορά ένιωσα μέσα μου τη μεγάλη παρηγοριά, το κουράγιο, την ανακούφιση και την ευλογία για τη δύναμη του Κυρίου και την προστασία του Τιμίου Του Σταυρού. Όλα αυτά, φίλοι μου αγαπημένοι, θέλησα να τα μοιραστώ μαζί σας, όπως πάντοτε μοιράζομαι ό,τι με γαληνεύει.

"Γιατί όσοι πιστεύουμε, δεν έχουμε ανάγκη τα θαύματα για να διατηρήσουμε την πίστη μας στον Κύριο", όπως λέει ο πατέρας Θεόδουλος.

Τα έχουμε όμως ανάγκη, ως αδύναμοι άνθρωποι, για να νιώσουμε την παρηγοριά της παρουσίας Του. Τα έχουμε ανάγκη για να κατανοήσουμε και να μη λησμονάμε το:

« Ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών».

Εάν ο Θεός είναι μαζί μας, κανείς δεν είναι εναντίον μας.

Καλό μας απόγευμα!