'Ολες τις εποχές τις αγαπώ. Και το καλοκαίρι που έφυγε και το φθινόπωρο που φεύγει και τον χειμώνα που έρχεται και την άνοιξη που αργεί μα όμως κάποτε θα'ρθεί. Κάθε τι σε τούτη τη ζωή έχει τη δική του γλυκάδα, τη δική του γοητεία. Και τούτο τον καιρό, έχει τη γοητεία της και η μέρα που μικραίνει και η νύχτα που μεγαλώνει. Εκεί στο τζάμι μπροστά, οι τελευταίες αχτίδες του ήλιου, μπαίνουν στο δωμάτιο και το μεταμορφώνουν. Πόσο πολύ μου αρέσει όταν γίνεται αυτό. Το λαμπερό χρυσό να θολώνει, να γίνεται χάλκινο κι ύστερα μπρούτζινο παλαιϊκό, αξιακό, σαν τις ώρες που τα μάτια κλείνουν και ο νους ησυχάζει, με τη Δανάη αγαπημένη συντροφιά. Ποτέ δε θα μπορούσα να φανταστώ πως εγώ κι ένα λυκόσκυλο θα συμβιώναμε στον ίδιο χώρο. Κι όμως έγινε και αυτό μια Κυριακή πριν από τρισίμισι χρόνια που ήρθε η Δανάη κι έμεινε γιατί την αγαπήσαμε και μας αγάπησε όλους από την πρώτη στιγμή με μια αγάπη αληθινή, ανυπόκριτη, θυσιαστική. Την κοιτώ και σκέφτομαι πως κάπως έτσι πρέπει να ήταν τα ζώα του Παραδείσου πριν την πτώση του ανθρώπου που… όπως λέει η Γραφή… αυτή ευθύνεται και θα ευθύνεται για όλα τα δεινά της πλάσης.
Εκείνο όμως που με εντυπωσιάζει περισσότερο απ’ όλα σε τούτο το ζωντανό και πολλές φορές με κάνει να το ζηλεύω, είναι η αοργησία του, η ηρεμία του, η ήσυχη δύναμή του, η ανεξικακία του, η αμνησικακία του.
Ο μικρός μας Γιαννάκης, χαριτωμένος και ζωηρούλης έχει μια πειραχτική διάθεση για εκείνη, όταν τη συναντά. Κι εκείνη που τον ξέρει από μωρό ποτέ δεν παραπονέθηκε γι αυτό, γαβγίζοντας…αλλά το μόνο που κάνει όταν τον μυρίσει στην ατμόσφαιρα, είναι να αποχωρήσει ήρεμα και να κάτσει σε άλλο δωμάτιο. Πόσα πολλά μου έχει διδάξει αυτή η συμπεριφορά της μηδενικής της παρόρμησης. Λες και σκέφτεται με την πιο σοφή ανθρώπινη λογική. Πολλές φορές της δίνεται η ευκαιρία να βγάλει τα ένστικτα του λύκου. Αλλά εκείνη μοιάζει να μην τα επιλέγει. Μου θυμίζει το ‘’φεύγε και σώζου’’ του Θεού, στον ασκητή Αρσένιο. Στα χρόνια αυτά που μόνο η αντάρα φαίνεται να τα τυλίγει κι ο ένας φωνάζει στον άλλον να σωπάσει για να ακουστεί η δική του φωνή το ‘’φεύγε και σώζου’’, φαντάζει λύση σωτήρια. Μα να φύγεις και να πας πού; Αρχικά στο άλλο δωμάτιο; Όπως και η Δανάη; Ίσως στο μπαλκόνι να δω τη βροχή, να σε ζεστάνει ο ήλιος, να σε φυσήξει το βοριαδάκι κι έτσι να αλλάξουν τα μηνύματα;
Ο άγιος Αρσένιος, που ζούσε με αξιώματα στην πολυθόρυβη Κωνσταντινούπολη, σε ένα λασπωμένο περιβάλλον που ζούσαν όλοι εκείνοι που έλεγαν πως πιστεύουν το Θεό, ενώ προσκυνούσαν τον Σατανά, έφυγε στα βάθη της ερήμου της Λιβύης και περιβεβλημένος με το ένδυμα του μοναχού ασκήτεψε για να σωθεί. Έφυγε, αφού πρώτα προσευχήθηκε πολύ και αφού άκουσε τη φωνή του Θεού να του λέει:
- Αρσένιε, ‘’Φεύγε και σώζου’’.
Μα κι εκεί στην έρημο, αυτό που ζητούσε δεν το βρήκε ο Αρσένιος. Και συνέχισε την μετά δακρύων προσευχή, αντιλαμβανόμενος ότι τα πάθη, τα βαθειά ριζωμένα στην καρδιά, σε ακολουθούν ακόμα κι αν πας να χωθείς στην πιο κρυφή γωνιά της γης. Κι έτσι μετά από την πολλή προσευχή του Αρσένιου, ξανακούστηκε η φωνή του Θεού να του λέει:
‘’Αρσένιε, να φεύγεις, να σιωπάς, να ησυχάζεις. Γιατί αυτές είναι οι ρίζες της αναμαρτησίας…’’
‘’Φεύγω, σιωπώ και ησυχάζω και κακία δεν κρατώ σε όποιον με δυσαρεστεί’’. Έτσι αγαπάει να φέρεται η Δανάη. Με ένστικτα άγια και σοφά. Κι εμείς που ζούμε και μεγαλώνουμε μαζί της, αυτό το φέρσιμο θα θέλαμε κάποτε να αγαπήσουμε.
ΤΒΜ
23 Νοεμβρίου 2021...λίγο πριν βραδιάσει
