Το πόσο με συγκινεί ένα βιβλίο, μου το λέει κάθε φορά με έναν χτύπο της η καρδιά μου.
Διαβάζοντας τα «Στέφανα από λυγαριά», η καρδιά μου δεν σταμάτησε να χτυπάει και να πονάει μαζί και το είναι μου δεν έπαψε να συγκλονίζεται καθώς ακολουθούσα τις ζωές των ηρώων, από τα Βουρλά της Σμύρνης στην Κασσάνδρα της Χαλκιδικής κι ύστερα στη Σαλονίκη και πάλι πίσω στη Χαλκιδική.
Ένα ατελείωτο κουβάρι προσώπων, ιστορικών γεγονότων και ανθρώπινων παθών να με τυλίγει σε μνήμες που πονούν όπου κι αν τις αγγίξεις.
Αληθινές ιστορίες της Κατοχής και του Εμφυλίου, προδοσίες, εκτελέσεις, αδικίες που πληρώνονται μέχρι την τελευταία δεκάρα και καλοσύνες που σκεπάζουν και φυλούν τα χέρια που τις πράττουν.
Σκοτεινά λόγια και μαύρες ψυχές από τη μια και από την άλλη , Άγιοι και 'Αγγελοι να βαδίζουν αθόρυβα, ανάμεσα σε ανθρώπους αγνούς και δυσκολεμένους και να ανοίγουν το δρόμο που αυτοί πατούν και να συνομιλούν μαζί τους.
Και ανάμεσα σε όλα ετούτα, ο Δημητρός και η Γιωργίτσα να παλεύουν να σμίξουν τις ζωές τους, με «στέφανα από λυγαριά».
Πάντα με συγκλονίζουν οι ιστορίες της Μυρσίνης Βιγγοπούλου. Κι όταν διάβαζα τις ''Γυναίκες του πόνου και της ελπίδας'', δεν είχε το κλάμα μου σταματημό. Μα διαβάζοντας τα ''Στέφανα από λυγαριά'', δεν δάκρυσα μόνο…. κόπηκε η ανάσα μου πολλές φορές και η καρδιά μου χτύπησε δυνατά κάποτε από αγωνία και κάποτε από χαρά.
Αν με ρωτούσε κάποιος τι μου έμεινε περισσότερο από ετούτο το διάβασμα, θα του έλεγα πως μου ´μεινε ο πόνος και το παράπονο για τα πάθια της πατρίδας μας που συνεχίζονται μέχρι και το σήμερα.
Δυο βράδια αφέθηκα στις σελίδες του βιβλίου αυτού, ταξίδεψα πίσω στον χρόνο και κατά κει στη Βόρεια Ελλάδα και ταυτίστηκα με κάθε ήρωα ξεχωριστά. Μέχρι που το δεύτερο βράδυ έμειναν λίγες σελίδες κι όταν τα μάτια έκλειναν πια, είπα να τις κρατήσω για το πρωί. Κι εκεί στον πρωινό καφέ, γλυκάθηκε το μέσα μου και η ψυχή μου και κλείνοντας τα ''Στέφανα από λυγαριά» ψιθύρισα:
-Μα πώς να το αποχωριστώ, μα πώς να του μακρύνω, που το αγάπησα, που το πόνεσα και...που ήταν δυο βράδια αρκετά για να γίνω μαζί του ένα;
Γέμισε η ψυψή μου από συναισθήματα κι ο νους μου από μυριάδες σκέψεις. Το έζησα με όλο μου το είναι και με το τέλος του, έκλεισα τα μάτια κι είδα έναν έναν τους πρωταγωνιστές κι ανάμεσά τους τη συγγραφέα, να βγαίνουν πρώτη και δεύτερη και τρίτη φορά στη σκηνή του μυαλού μου κι εγώ να χειροκροτώ νοερά με όλη μου την ψυχή.
Κυρία Μυρσίνη Βιγγοπούλου, σας ευχαριστούμε από καρδιάς, για ετούτο το δώρο, που μας ήρθε με το άνοιγμα της νέας χρονιάς.
Με βαθιά εκτίμηση
Τίνα Βλασταράκου-Μεταξά
Βιογραφικό
Η Μυρσίνη Βιγγοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Πρωτοεμφανίστηκε στην παιδική λογοτεχνία με το βιβλίο "Από την Εγώπολη στην Εσύπολη" που πραγματοποίησε αλλεπάλληλες εκδόσεις και αγαπήθηκε από παιδιά και γονείς. Το βιβλίο της ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο και κυκλοφορεί σήμερα στην Αμερική, Αγγλία, Ρωσία, Ουκρανία, Γεωργία, αραβικές χώρες ενώ ετοιμάζεται η έκδοσή του για τις γαλλόφωνες περιοχές. Το 2003 βραβεύθηκε με το Πρώτο βραβείο διηγήματος στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό που διοργάνωσαν ο Δήμος Θεσσαλονίκης και η Αερολέσχη Θεσσαλονίκης με θέμα "Εκατό χρόνια αεροπλάνο". Το 2007 έλαβε το πρώτο βραβείο πεζού λόγου από την Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος για το μυθιστόρημά της "Παιδιά της Μακεδονίας χθες και σήμερα" που κυκλοφορεί τώρα με τίτλο "Κάποτε στη Μακεδονία". Η Μυρσίνη Βιγγοπούλου τιμήθηκε τον Δεκέμβριο του 2014 με ειδική διάκριση από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών για την πολυετή και ποιοτική προσφορά της στον χώρο του παιδικού βιβλίου.Έργα της έχουν διασκευαστεί και παρουσιαστεί σε θεατρικές παραστάσεις σε πολλά μέρη του κόσμου.
