Ένας παππούς, (ο χρόνος) Τέσσερα παιδιά, (οι εποχές) Δώδεκα εγγόνια, ( δώδεκα μήνες)... Απόψε η Νύχτα κέντησε, στον ουρανό μ’ αστέρια , τη λέξη "ελπίδα". Γιατί... απόψε όλοι ελπίζουν. Γιατί... απόψε ο παππούς ο Χρόνος, ο ασπρομάλλης γέροντας που γυρνάει αδιάκοπα τη ρόδα της ζωής, γιορτάζει! Και μαζί γιορτάζουν τα παιδιά του.. τα εγγόνια του... οι άνθρωποι!! Γιορτάζουν και ελπίζουν σε μια καινούργια αρχή!! Ένα υπέροχο, τεράστιο βιβλίο της παιδαγωγού Τίνας Βλασταράκου που μαθαίνει στα παιδιά τους μήνες ,τις εποχές μαζί με όλες τις γιορτές, τα ήθη, τα έθιμα της Ελλάδας. Εικονογραφημένο-ζωγραφισμένο από την ίδια με εικόνες φτιαγμένες για παιδιά επτά έως εννέα ετών!!!

«Δεν υπάρχει ευτυχία. Υπάρχει ζωή. Κι η ζωή είναι μια ανεμοδούρα. Μέσα στη δίνη του ανέμου, απ’ την αγάπη μονάχα κρατήσου και ζήσε αληθινά. Ευ- γνωμοσύνη και μόνο ευγνωμοσύνη νιώθω για όσα έζησα και για όσο έζησα» γράφει κι ύστερα με αργές κινήσεις ακουμπά το τετράδιο με τις πολλές σελίδες στο καρυδένιο, στρόγγυλο τραπέζι. Δίνει ένα σιγανό φιλί στο κεφάλι του Κων- σταντίνου. Η νύχτα έχει προχωρήσει κι η Αρχοντούλα θέλει πια να ησυχάσει. Το φεγγάρι έχει φύγει πάνω από το χιονισμένο Μαίναλο και το αηδόνι ετοιμά- ζεται να ψάλει την Άνοιξη, που έρχεται στεφανωμένη με άνθη αναστάσιμα. Το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ...

Ένα μυθιστόρημα εμπνευσμένο από αληθινές ιστορίες, που αναδύο- νται καθώς το χτες ενώνεται εκρηκτικά με το σήμερα. Μια ηρωίδα δοκιμάζεται, αγωνιά, αγωνίζεται και προσδοκά την αγάπη, την αγάπη που δικαιώνει την ύπαρξη του κόσμου, μα και ολόκληρης της ζωής...

Από το χέρι με κρατά ετούτη η ιστορία και 'κεί ψηλά, στα αρκαδικά βουνά με ανεβάζει. Κοιτώ ίσα μπροστά, στις γαλάζιες τους κορφές, και πρώτα θωρώ τον Πατριάρχη πάνω τους να περπατά και να ευλογά. Κι ύστερα τον Ανανία τον Δεσπότη βλέπω να δέεται στου Μυστρά την εκκλησιά, τον νεαρό Ευθύμιο να πρεσβεύει, τον Ιωσήφ τον Αντωνόπουλο το άγιο δισκοπότηρο να κρατά. Κάπου εκεί κάτω, στο φαράγγι του Λούσιου του ποταμού, βλέπω τις θύρες του Κρυφού Σχολειού ν' ανοίγουν. Ακούω το άλογο του Παπαφλέσσα μέσα στη νυχτιά να καλπάζει. Κι οι πόρτες του αρχοντικού των Αντωνοπουλαίων βλέπω να ανοίγουν… Η Τίνα Βλασταράκου-Μεταξά μέσα από μία καλογραμμένη νουβέλα μας προσκαλεί σε ένα ταξίδι στον χρόνο, στα χρόνια πριν, κατά και μετά την Επανάσταση του 1821. Ακολουθώντας τα χνάρια γνωστών αγίων και ηρώων, ανακαλύπτουμε και άλλους, αγνώστους στους περισσότερους από εμάς! και η σκυτάλη της θυσίας συνεχίζεται...Από το χέρι με κρατά ετούτη η ιστορία και 'κεί ψηλά, στα αρκαδικά βουνά με ανεβάζει. Κοιτώ ίσα μπροστά, στις γαλάζιες τους κορφές, και πρώτα θωρώ τον Πατριάρχη πάνω τους να περπατά και να ευλογά. Κι ύστερα τον Ανανία τον Δεσπότη βλέπω να δέεται στου Μυστρά την εκκλησιά, τον νεαρό Ευθύμιο να πρεσβεύει, τον Ιωσήφ τον Αντωνόπουλο το άγιο δισκοπότηρο να κρατά. Κάπου εκεί κάτω, στο φαράγγι του Λούσιου του ποταμού, βλέπω τις θύρες του Κρυφού Σχολειού ν' ανοίγουν. Ακούω το άλογο του Παπαφλέσσα μέσα στη νυχτιά να καλπάζει. Κι οι πόρτες του αρχοντικού των Αντωνοπουλαίων βλέπω να ανοίγουν… Η Τίνα Βλασταράκου-Μεταξά μέσα από μία καλογραμμένη νουβέλα μας προσκαλεί σε ένα ταξίδι στον χρόνο, στα χρόνια πριν, κατά και μετά την Επανάσταση του 1821. Ακολουθώντας τα χνάρια γνωστών αγίων και ηρώων, ανακαλύπτουμε και άλλους, αγνώστους στους περισσότερους από εμάς! και η σκυτάλη της θυσίας συνεχίζεται...Από το χέρι με κρατά ετούτη η ιστορία και 'κεί ψηλά, στα αρκαδικά βουνά με ανεβάζει. Κοιτώ ίσα μπροστά, στις γαλάζιες τους κορφές, και πρώτα θωρώ τον Πατριάρχη πάνω τους να περπατά και να ευλογά. Κι ύστερα τον Ανανία τον Δεσπότη βλέπω να δέεται στου Μυστρά την εκκλησιά, τον νεαρό Ευθύμιο να πρεσβεύει, τον Ιωσήφ τον Αντωνόπουλο το άγιο δισκοπότηρο να κρατά. Κάπου εκεί κάτω, στο φαράγγι του Λούσιου του ποταμού, βλέπω τις θύρες του Κρυφού Σχολειού ν' ανοίγουν. Ακούω το άλογο του Παπαφλέσσα μέσα στη νυχτιά να καλπάζει. Κι οι πόρτες του αρχοντικού των Αντωνοπουλαίων βλέπω να ανοίγουν…

Η Τίνα Βλασταράκου-Μεταξά μέσα από μία καλογραμμένη νουβέλα μας προσκαλεί σε ένα ταξίδι στον χρόνο, στα χρόνια πριν, κατά και μετά την Επανάσταση του 1821. Ακολουθώντας τα χνάρια γνωστών αγίων και ηρώων, ανακαλύπτουμε και άλλους, αγνώστους στους περισσότερους από εμάς! και η σκυτάλη της θυσίας συνεχίζεται...

Αφιερωμένο στους γονείς, στα παιδιά και στους εθελοντές της Φλόγας.

Με πρόλογο για γονείς και παιδιά από τον ιστορικό και συγγραφέα Σαράντο Ι. Καργάκο.

- Φίλος, φιλία, φιλώ, αγαπώ! Η φιλία είναι αγάπη και η αγάπη είναι ελευθερία! Να είστε δεμένοι μα και λεύτεροι…. Έτσι συμβούλευε η νουνά τους δυο καλούς φίλους, τον Γιωργή και τον Παυλή. Μα ξάφνου έφυγε ο Παυλής… Κι άφησε κενό μεγάλο πλάι στον Γιωργή…. Κι έτσι ο μικρός Γιωργής μπροστά στην εικόνα του Λαζάρου στέκεται και προσεύχεται κι ελπίζει… - Να είναι καλά όπου και να είναι… το χέρι σου, Κύριε, ν’ απλώνεις και να τον σκεπάζεις…

Μια ιστορία ελπίδας, πίστης, φιλίας, αγάπης! Το βιβλίο περιέχει ακόμη ένα ημερολόγιο φιλίας και πολλές άλλες ιδέες που θα ενθουσιάσουν τους μικρούς αναγνώστες και θα τους προτρέψουν να σκέπτονται τα μέλη της οικογένειάς τους, τους νονούς και τις νονές τους αλλά και τους φίλους τους μέσα από μια άλλη περισσότερο «δοτική» προοπτική.

Η συντροφιά σου κάθε στιγμή της ημέρας:
- με γιορτές και επετείους, - με επιλεγμένες προτάσεις λογοτεχνικές και μουσικές, - με παιχνίδια ξεχωριστά, που θα ενθουσιάσουν την παρέα, - με συνταγές μαγειρικής και λιχουδιές με διατροφική αξία, - με έξυπνες ασκήσεις για... νου υγιή αλλά και σώμα υγιές, - με χρωμοσελίδες για να χαλαρώνεις με τα χρώματα που αγαπάς, - με σελίδες για να σημειώνεις τηλέφωνα και διευθύνσεις και να οργανώσεις το πρόγραμμά σου.

Ένα ημερολόγιο με μεγάλη καρδιά, έτοιμο ν' αγκαλιάσει τα όνειρά σου, τον ενθουσιασμό σου, τη χαρά σου μα και όλα τα συναισθήματά σου, καθώς μέσα στον χρόνο περπατάς, δυναμώνεις, ωριμάζεις κι ομορφαίνεις!

- Χριστός γεννάται! Ελάτε να τον προσκυνήσουμε, είπε χαρούμενη η Νίκη Βερονίκη κι άνοιξε τη μεγάλη πόρτα της εκκλησιάς.

Πίσω της ο Βίκτωρας και πιο πίσω η Λίνα το Λινάκι. Η Χιονάτη, η μικρή τους γάτα, έκατσε να περιμένει κάτω απ' το υπόστεγο, ενώ τελευταίος μπήκε ο Βικέντιος. Πριν κλείσει την πόρτα γύρισε και κοίταξε ακόμα μια φορά προς τα εκεί, που είχε φύγει ο ζωγράφος Άγγελος, και τότε... Ώωω, τότε...
Γιατί όλη η παρέα φοράει κόκκινα σκουφιά; Πώς γίνεται διάσημος ένας ζωγράφος; Τι μπορεί να φέρει ζεστασιά μέσα στο κρύο; Τι μπορεί να νικήσει τα χρόνια που περνούν; Και πού βρίσκονται οι άγγελοι, που δοξολογούν τη Γέννηση του Χριστού;

Ας αφήσουμε την τρυφερή γραφή της Τίνας Βλασταράκου να μας λύσει τόσες και τόσες απορίες...